Een niet-autistisch kijkje in ons leven #autisme 116

Na de drukke weken met de zoektocht naar een geschikte middelbare school voor Daniël is er weer even rust in de tent. Dat is erg fijn. Deze week is er wel een lesjesmiddag waar hij naar toe gaat, maar onze oppas heeft de komende weken weer wat meer vrij. Ons idee is dat de kinderen zoveel oppas niet heel fijn vinden.

Dus toen ik afgelopen zaterdag uitging met vriendinnen, had ik de oppas expres later laten komen, zodat ik Linda zelf naar bed kon brengen. Wel, madam heeft zo lopen traineren, dat de oppas haar alsnog naar bed heeft gebracht. En dat vond ze prima. Volgende keer ga ik dus gewoon vroeger afspreken met mijn vriendinnen.

Bij ons in bed

Soms wordt Linda ’s nachts wakker en klimt ze bij ons in bed. Ik slaap overal doorheen, dus ik vind het prima. Nu was ze afgelopen donderdagavond wakker geworden van de elektrische tandenborstel en kwam bij me liggen. Ik sliep dus nog niet, maar had ook geen zin in het gevecht (vrijdag is een gewone schooldag en haar rust is ook erg belangrijk) en liet haar bij ons in bed. Ik lag nét in bed toen mijn man binnen kwam. “Alarmfase 2, Daniël heeft in zijn bed gespuugd.” Dus ik ging zachtjes mopperend mijn bed uit, om Daniëls bed te verschonen. Wat blijkt, Daniël was zelf op zoek gegaan naar een schone pyjama. Door mijn uitstekende opruimkunsten rondom de was (lees: grote stapel schone was die nog de kasten in moet…) kon hij deze niet vinden.  We vinden het toch wel knap van Daniël dat hij niet in paniek is geraakt en gewoon zelf een schone pyjama ging zoeken.

Linda lag toch bij mij in bed, dus kon Daniël in Linda’s bed slapen. Uiteraard met een emmer naast het bed. De volgende ochtend word ik wakker en zie ik Daniël weer naar de wc hollen. Dus ik zei tegen mijn man dat Daniël volgens mij een echt kotsvirus heeft opgelopen. Waarop mijn man droogjes antwoordt: “no shit, Sherlock, hij heeft vannacht ieder uur over de pot gehangen!” En toen we keken in de emmer naast zijn bed, zat daar ook nog wat in. Dus mijn man heeft niet eens alle keren meegekregen. Het is dan toch goed om te zien dat Daniël al zo zelfstandig is, dat hij zich ’s nachts ook zonder onze hulp weet te redden.

Daniël blijft een dagje thuis

Vrijdagochtend hebben we school gebeld dat Daniël thuis zou blijven. Ik kon thuiswerken en heb gewoon die dag kunnen werken. Daniël heeft als een zielig vogeltje op de bank gelegen (uiteraard onder zijn dekentje). Ik bracht hem vooral in de ochtend veel te drinken. Hierbij ging ik ervan uit dat het wel retour zou komen, maar alles bleef weer binnen. Hij is ook een keer voor de televisie in slaap gevallen. Na de lunch (klein bakje vla) zei Daniël: “ik ga een middagdutje doen”. Hij ging er even goed voor liggen op de bank en sliep.

Na zijn middagdutje wilde hij weer eten en heb ik voorzichtig een boterham geprobeerd. Dat ging ook prima. ’s Avonds ook een beetje gegeten, dus hij knapte wel weer op. Die avond hebben we Linda’s bed groot gemaakt en hebben ze weer samen geslapen. Waar Linda het eerst vreselijk vond dat Daniël na bijna 2 jaar samen slapen naar zijn eigen kamer ging, vond ze het nu irritant dat hij bij haar zou gaan slapen. Maar ja, wij wilden dat hij in de buurt van een wc zou slapen, mocht het weer fout gaan. De nacht ging verder prima en het virus was weer voorbij. Na die ene nacht hebben we Linda’s bed weer klein gemaakt en gingen we weer over op de orde van de dag.

Tot zover een niet-autistisch kijkje in ons leven!

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / AlexBannykh

[ssba]