Oost-Indisch Blind | #autisme 18

Ik denk dat iedere ouder (met peuters) het wel herkent: een kind dat zogenaamd Oost-Indisch doof is. Als je hem vraagt om zich aan te kleden komt er geen reactie. Als je echter fluistert dat de pannenkoeken klaar staan, stuift hij al kwijlend naar de eettafel.

Mijn kinderen zijn hierop geen uitzondering. Bij mijn zoon is dit nog heftiger dan bij mijn dochter. Ik denk dat hier ook een stukje autisme meespeelt. Hij sluit zich dan zo sterk af van zijn omgeving, dat hij je daadwerkelijk niet hoort. Alle prikkels worden dan genegeerd. Dit verklaart alleen niet waarom de pizza dan wel goed ontvangen wordt, maar het kan ook zijn dat hij die dan ruikt.

Al vanaf dat hij een baby was, reageerde hij al slecht op zijn naam. Hij reageert wel op aanraking, dus als je even naar hem toeliep en zijn schouder aanraakte, was het wel mogelijk om contact met hem te krijgen. Veel kinderen gaan tijdens de dreumestijd “stout” doen. Dan doen ze iets wat eigenlijk niet mag, kijken dan “uitdagend” naar de ouder en doen het dan “lekker” toch. Deze fase is grotendeels langs onze zoon heen gegaan, gelukkig. Hij had het al druk zat met het ontdekken van de wereld op manieren die wel “goedgekeurd” waren. Ook hier geldt dan dat de “gewone” wereld al voldoende prikkels gaf om hem de hele dag bezig te houden.

>> LEES HIER alle artikelen over een gezinsleven met autisme

Het is dan ook altijd een grote schok als er dingen ineens anders geordend of geplaatst zijn dan hij had verwacht. Dan volgt er een verraste kreet en een grote grijns als het leuk is, of hij gaat hard gillen als hij het er niet mee eens is. Meestal vindt hij het een goede grap als er iets veranderd is in de kamer. Hij vond zijn verkeersbord over “Daanland” bijvoorbeeld helemaal geweldig. Onverwacht, maar enorm uitdagend.

Oost-Indisch Blind
Zo hadden we voor dit jaar een nieuwe fiets voor hem gekocht. Zijn vorige fiets was echt te klein (en zijn zusje was ook toe aan een nieuwe fiets, dus we hebben doorgeschoven). Ik was een keer met hem in een fietsenwinkel geweest om de maat te passen. Daarna hebben we via internet een fiets gekocht. Deze werd bezorgd op een moment dat hij niet thuis was. Die middag ging ik hem ophalen van de bso en vertelde dat er een cadeau voor hem was gekomen. Hij heeft een kwartier gezocht naar de fiets die middenin de woonkamer stond. Hij stond er werkelijk 10 cm vanaf en zag de fiets niet staan. Toen hij na tien minuten tot de conclusie was gekomen dat het cadeau een fiets moest zijn, draaide hij zich om en keek vol spanning naar buiten. Totdat mijn man zei “de fiets die in de woonkamer staat, zou dat je fiets zijn?” Een paar minuten later had hij dan eindelijk de fiets gezien. Met grote vreugde, gelukkig.

Misschien hadden we de fiets moeten inpakken in inpakpapier met een paar ballonnen erbij. Want tsja, een cadeau is toch altijd ingepakt? En zo hebben we dus weer een leuke anekdote erbij. Ik vind het wel grappig dat de leukste anekdotes rondom onze zoon voortvloeien uit het feit dat hij autistisch is. Hoe ingewikkeld het soms kan zijn om hem te bereiken, dit soort “uitspattingen” leveren regelmatig hilarische momenten op.

[ssba]