Eerste dag naar school

Na een heerlijke zomervakantie is het moment daar. Pepijn zijn eerste dag naar school. Eigenlijk veel sneller dan ik wil. Na een gedegen voorbereiding middels de app ‘naar school’ en een telefoontje met zuslief (wat stop ik allemaal in zijn Bento lunchtrommel?) ben ik er ieder geval klaar voor. Nu onze zoon nog.

Pepijn is een gevoelig mannetje. Dat uit zich vooral in zaken die nieuw zijn voor hem. Daarom was de spanning voor mij helemaal groot. Aangezien hij in de zomervakantie jarig is, hanteert de school geen wendagen. Dus gewoon direct volle bak. Op een school waar hij gelijk hele dagen mee moet draaien, waar hij niemand kent en alles nieuw is.

De ochtend van de eerste dag naar school

Als ’s ochtends de wekker gaat, ben ik al uren wakker. De ‘wat als-scenario’s’ spelen door mijn hoofd. Niets laten merken aan Pepijn. ’s Ochtends aan de ontbijttafel krijg ik geen hap door mijn keel. Ik ben zo zenuwachtig! Na drie keer zijn tas te hebben gecontroleerd, zitten we 7.45 uur allemaal klaar. Iets te vroeg voor school. Dus even de televisie aan ter ontspanning.
Voor mama dan, want met Pepijn is er niets aan de hand. Hij is vrolijk en heeft reuze zin om te gaan.

> Lees ook: Eerste dag Basisschool

Check, check, check, dubbelcheck

Ik check nog een keer zijn tas. Misschien dat ik de laatste drie keer toch nog iets over het hoofd heb gezien? Ineens is het 8.00 uur. Met geveinsde vrolijkheid stappen we in de auto, om vervolgens om 8.10 uur het schoolplein op te lopen. De school is nog niet eens open. We staan wat nerveus op het schoolplein. Het regent behoorlijk. Sam-Jolie, Pepijns zusje, hangt de clown uit met een paraplu. Een fijne afleiding, want inmiddels staan er drie gespannen bekkies te wachten. Dan zwaait de deur open. Ik haal diep adem en slik de enorme brok uit mijn keel weg. We lopen naar binnen.

Juf Karin

Daar staat ze, een baken van rust temidden van alle uitgelaten kindertjes. Juf Karin. De vrouw aan wie ik mijn kind toevertrouw. Met haar kennis en kunde zal ze ons ventje nog wijzer maken dan hij al is. Ik wil haar wel omhelzen, maar verman mij nog net op tijd. Ik steek mijn hand uit en zeg: “Pepijn.”. Ach ja, die zenuwen nemen enigszins de overhand. Ze legt een hand op mijn schouder en zegt: “Spannend hè, de eerste dag naar school?”. Ik voel mij weer even vier jaar oud. Totdat ik mij ineens realiseer dat het hier om mijn zoon gaat en niet om mij.

Adem in, adem uit

Ze geeft Pepijn een hand en wij mogen mee naar zijn klas. Daar staat een kringetje van stoelen. Dapper gaat onze man op zijn stoel zitten. Ik zie dat hij gespannen is en verberg mijn gezicht in zijn krullenbol. Mijn lip begint nu ernstig te trillen. Adem in, adem uit.

De glimlach tover ik weer op mijn gezicht, geef hem een knuffel en zeg nog eenmaal dat ik hem vanmiddag kom ophalen. Pepijn antwoordt met een ‘jahaaaaa mam!’ en vindt het nu wel welletjes met die gekke moeder van hem. “Ga maar mama!”
Ik kijk hem beduusd aan. Een scenario dat ik absoluut niet van tevoren had durven schetsen. Geen traantje of iets, maar een opgewekt kereltje die er zin in heeft. Dus dat bedoelen ze met ‘mijn kind was er echt aan toe’. We zwaaien een laatste keer en lopen de school uit.

Er huilen er uiteindelijk toch nog twee die ochtend. Sam-Jolie omdat ze ook naar ‘sjool’ wil en hun gekke moeder ook. Iets met loslaten…

> Lees ook: Loslaten van je kind?!

[ssba]