Meer willen weten over autisme #121

Een aantal jaar geleden hebben we een eerste poging ondernomen om Daniël meer te laten leren over zijn autisme. Dit kwam totaal niet aan. Oké, dan wachten we even.

Een ruime maand geleden hadden de kinderen van de klas het over de reden waarom ze op deze school zitten. Daniël kwam toen niet verder dan ‘ik heb kleine klassen nodig’. ’s Avonds bij het avondeten vroegen we er nog over door, maar Daniël had geen idee waar we nou zo naar aan het vissen waren. Bij de rugkrabbels bij het slapen gaan heb ik nog even aan Daniël gevraagd of hij nog weet dat hij autistisch is. Ja, dat wist hij nog. Al had hij geen idee wat het precies betekent. Hij heeft in de avonden erop wel het boekje over Kobus de rat gelezen. Dit boekje ‘Wat is er toch met Kobus?‘ is geschreven door een autistisch jongetje (asperger) waarin hij aan de hand van de rat Kobus vertelt over zijn autisme. We kregen geen vragen aan de hand van dit boek.

Meer willen weten over autisme

Mijn man en ik vonden dit gesprek op school wel een goede aanleiding om verder te bekijken of Daniël inmiddels meer wil weten over zijn autisme. Hij leek wel geïnteresseerd, dus we hebben hem op de wachtlijst gezet voor psycho-educatie. Na een maand op de wachtlijst was het tijd voor de intake.

We hadden hem eigenlijk weinig voorbereid. De laatste tijd ging alles zo soepel zonder dat het uitgebreid van tevoren doorgesproken hoefde te worden, dat ik me niet had gerealiseerd dat deze afspraak wellicht wel goed besproken had moeten worden. Dus toen ik ’s ochtends iets zei over een afspraak om te leren over autisme, gingen alle remmen los…

Kreunen, piepen, gillen, hangen, niet meewerken, de hele riedel. Oeps. De locatie is op vijf minuten lopen van ons huis, dus we waren min of meer op tijd. Eenmaal aangekomen zag hij het koffieautomaat. De chocolademelk was een positieve verrassing. Hij liep dus gewillig mee naar de kamer van de psycholoog en haar collega. So far so good.

In de kamer ging het kreunfeest verder. Hangen, piepen kreunen, et cetera. De psycholoog probeerde nog contact met hem te krijgen, maar dat ging niet van harte. Op een gegeven moment heb ik hem maar de kamer uitgestuurd. Ga in de wachtkamer maar chocolademelk drinken en de Donald Ducks lezen. Dan kunnen we tenminste even rustig praten. Dat accepteerde hij gelukkig.

Waarom willen wij als ouder psycho-educatie voor Daniël?

We hebben het dus vooral gehad over de redenen van mij en mijn man om Daniël naar psycho-educatie te sturen. Die zijn:

1. Inzicht in eigen krachten en valkuilen (die typisch bij autisme horen)
2. Leren opkomen voor zichzelf. Ik heb Rots en Water benoemd, dus daar kunnen ze op voortborduren.
3. Beter zijn lichaam aanvoelen. Dus voelen als er woede of onmacht opkomen, in plaats van erdoor overvallen te worden.

Na een poosje kwam hij weer terug op de kamer, enigszins gekalmeerd. Dat was fijn. De psycholoog kreeg inmiddels een beetje contact. Ik merkte op dat ik het fijn vond dat hij wat gekalmeerd was. Waarop meneer prompt met de stoel tegen de muur ging bonken. Oké, ik heb niks gezegd. Op een gegeven moment kwam een collega zelfs vragen wat die herrie was…

Dus dat was geen goede afsluiter. Nu wachten tot de eerste echte afspraak. We zullen zien wat dat ons brengt. Ik hoop in ieder geval dat hij er wel voor open staat als hij eenmaal aan het idee gewend is. Het kan hem heel veel opleveren. Maar ja, dat moet hij zelf eerst inzien voordat er iets gebeurt.

Zoals ik wel vaker zeg, we gaan het meemaken…

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / paradoxfx

[ssba]