Drieweggesprek op school #autisme 120

Na de Citotoetsen was het weer tijd voor de drieweggesprekken. Dit is een gesprek tussen leerkracht(en), ouders en kind. We hadden gezegd dat we naar middelbare scholen hebben gekeken, dus het leek ons fijn als de IB’er (intern begeleider) ook op een gegeven moment aansloot. Dan kunnen we met zijn allen bedenken wat nu wijs is voor een middelbare school voor onze zoon.

Eerst de Citoscores. Ik vond het wel even spannend. Ze hebben aan het begin van het jaar toch een half schooljaar overgeslagen, dus zou het nu wel weer goed zijn gegaan? Mijn zorgen bleken ongegrond. Hij had het super gedaan. Op één van de toetsen had hij zelfs de maximale score bereikt. Dus de meester zei enigszins bedrukt dat zijn Citolijntje niet meer verder omhoog kon, want hij had de maximale score al behaald. Daniël reageerde er niet echt op en liet de meester vertellen.

Op alle toetsen, op één na, had Daniël een VWO-uitstroom gescoord. Hij had de Drieminutentoets niet goed gemaakt. Daarop zakte zijn lijntje van VWO naar VMBO-T. Daar gaan de juf en meester dus even op letten. We vroegen dus of Daniël of wat ingewikkelder boeken moest gaan lezen. Nee, dat was niet nodig. Het was vooral belangrijk dat hij lol had in het lezen. Die Drieminutentoets kwam verder wel goed.

Rots en water weerbaarheidstraining

We hadden een mail gehad dat Daniël was aangemeld voor de cursus ‘Rots en Water’. Dit is een sociale-weerbaarheidstraining. Dit hadden we een aantal jaar geleden ook gedaan, maar na een paar sessies mee gestopt. Daniël vond het vreselijk en wilde zelfs niet meer naar school op de dagen dat die cursus gegeven werd. De school vond het nu dus tijd dat er een nieuwe poging gedaan werd. Deze keer zijn er maar twee kinderen die meedoen aan de cursus. De leerkracht heeft ook een speciale bijscholing gehad voor deze training om het beter toe te spitsen op autistische kinderen. Dat klonk dus allemaal erg goed. Gaandeweg dat we deze cursus bespraken, werd Daniël steeds stiller en kromp steeds verder ineen. Toen we hem vroegen wat hij ervan vond, begon hij stilletjes te huilen. Hij vindt het nog steeds vreselijk. Zo zielig! We hebben dus afgesproken dat hij het de volgende dag nog even met de juf zou bespreken. Oké, afgerond.

Dan, middelbare scholen. Ze vertelden dat ze goede ervaringen hadden met één van de scholen die we ook bezocht hadden. Ze noemden ook een andere school, waarvan we niet naar de open avond zijn geweest. Die was namelijk tegelijkertijd met de twee scholen die we wel bezocht hadden. Ze hadden geen contacten met de kleine school waar Daniël zijn lesjesmiddag had gedaan. Toen ik vertelde over hoe ze Daniëls onrust hebben aangepakt, waren ze erg enthousiast. Ze gaan dus met zijn drieën (juf, meester en IB’er) naar die school om te kijken hoe en en ander daar gaat. Dat vind ik wel leuk om te horen. Afgaand op onze beschrijving leek het ze wel een geschikte school voor onze zoon.

Daniël wordt zelfs beschermd

We vroegen in het gesprek ook naar de vriendjes van Daniël. Hij heeft nooit speelafspraakjes en komt wel altijd heel gelukkig uit school. We hebben dus het idee dat het wel goed gaat. Ik was wel bang dat hij in de relatief nieuwe groep gepest zou gaan worden, maar daar is helemaal geen sprake van. De meester vertelde dat er een groepje van 4 kinderen is dat Daniël zelfs beschermt. Als iemand iets vervelends tegen Daniël doet, gaat één van die jongens naar de pleinwacht en vertelt wat er gebeurd is. Dit is natuurlijk superfijn voor Daniël nu. Het is daarmee ook een enorm risico. Op de middelbare school heeft hij die bescherming niet. Hoe gaat hij zich dan staande houden? Reden te meer om die ‘Rots en Water’-training goed te doen. Ik maak me daar wel zorgen over. Maar ik weet ook niet wat ik er precies aan kan doen, eigenlijk.

Ach, komt tijd, komt raad. Wie weet hoeveel hij toch wel leert uit die training. Als hij zich thuis staande zal gaan houden tegen zijn zusje, zal het op school ook wel goed komen. Hoop ik. We gaan het meemaken. Tot die tijd ben ik enorm trots dat het zo goed gaat op school.

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / lenm

[ssba]