Terug naar de oude schoollocatie #autisme 118

Daniëls school ging verbouwen, dus heeft hij de eerste maanden van het schooljaar op en andere locatie doorgebracht. Het originele plan was om na de kerstvakantie terug te gaan, maar het zal niemand verbazen dat er complicaties waren. Dus, na de krokusvakantie was het toch zover, de oude locatie werd heropend.

Daniël had hier (uiteraard) veel stress van. Hij stuiterde in de vakantie al gillend en kreunend weer het huis door. Op een gegeven moment stelde ik voor om dan even langs te gaan bij de schoollocatie, zodat hij een beetje voorbereid zou zijn. Dit vond hij goed. We hebben een rondje rond de school gelopen en dat vond hij fijn. Ik trok de stoute schoenen aan en voelde aan het hek van het schoolplein. Deze bleek open te zijn, dus ik ging naar binnen. Daniël keek me vol verbazing aan. Dat ik dat zomaar deed! Ik probeerde Daniël ook te verleiden tot een wandelingetje op het schoolplein, maar hij wenste geen carrière te beginnen als jeugddelinquent wegens inbreken. Saai, hoor!

Spanning voor de opening

Ondanks de spanning van mijn grote inbreuk, was Daniël na dit bezoekje erg gekalmeerd. Tot de dag van de opening van de nieuwe (oude?) locatie. Daniël was min of meer onhandelbaar. Piepen, kreunen, wegrennen, niet willen aankleden, niet willen ontbijten, niet mee de auto ingaan, treuzelen, et cetera. Niet heel fijn, dus. Uiteindelijk is het wel gelukt om in de auto te komen.

Eenmaal aangekomen op het schoolplein, bleek dat ze een waar feestje hadden gemaakt van de opening. Er was een luchtkussen, er werd koffie en thee geserveerd en de directeur kwam bij iedereen langs om ze welkom te heten. Daniël werd gevonden door een vriendje en toog, enigszins overprikkeld, achter hem aan. Oké, dan maar wachten tot de opening. Om negen uur werd een ceremonieel lintje doorgeknipt en gingen we naar binnen. Daniël wist precies waar hij moest zijn, dus toen we zijn lokaal hadden gevonden, zat meneer al op zijn plek. Zijn tafel staat wel een standje lager dan die van de drie klasgenoten waarmee hij aan tafel zit. Dat kon hij niet helemaal waarderen, vrees ik. Ik vind hem al super lang, maar als je hem vergelijkt met zijn klasgenoten, valt dat dus reuze mee.

Deze moeder speelt weer voor taxi

Na een paar minuutjes taaiden we af en gingen we naar ons werk. Toen ik hem ’s avonds van de bso ophaalde, deed hij alsof hij een heel relaxte dag had gehad, zonder enige stress. Ach, best. Liever op deze manier, dan dat hij de hele dag in katzwijm had gelegen hierover. We kunnen in ieder geval weer een fase afsluiten. Ik mag iedere ochtend weer ren-je-rot-rijden, in plaats van dat Daniël met de taxi gaat. Dat is weer even wennen, maar komt ook wel goed.

Het is voor mij niet heel relaxed, maar het is wel een stabieler programma. Nu gaan we als we klaar zijn, anders moesten we steeds uit het raam kijken of de taxi er al was. Als de taxi kwam, moest hij in allerijl nog zijn schoenen aantrekken en zijn tas pakken. Het ging prima, maar zelf rijden is fijner en rustiger voor ons allemaal. Weer een fase afgesloten. Op naar de drieweggesprekken over zijn rapport en bespreking over middelbare scholen.

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / clairev

[ssba]