Soms komt iets uit een verrassende hoek #autisme 72

Het gaat nog steeds erg goed in huize Hooghuis wat betreft de Sinterklaas-stress. Zo nu en dan wordt het hem wel teveel, dan roept hij door de kamer: “Bestaat Sint wel?”. Waarop mijn man en ik er uiteraard bovenop springen en “sssssttt” roepen.

Gelukkig is zijn zusje wel gewend dat Daniël wel eens onzin roept, dus ze zoekt er niets achter.

Zelfs toen Linda door de boodschappen ging (op zoek naar snoep) en dus op het schoencadeau van die avond stuitte, was er geen probleem. Ze sprong op “mama, wat is dit?” Daniël kromp ineen “oh nee…..”. Ik kletste toen met een uitgestreken gezicht dat ik Piet was tegen gekomen in het winkelcentrum en dat hij me alvast het cadeau had gegeven, want dan hoefde dat niet meer. Het was al druk zat voor Sinterklaas. Dat ging erin als zoete koek en Daniël ging duidelijk opgelucht weer rechtop zitten.

Een oplossing uit verrassende hoek

In de tussentijd maakt Daniël (zelfs ook) grote stappen in zijn sociale ontwikkeling. Vorige week was een vriendinnetje van Linda bij ons spelen. Dit was heel gezellig voor de kinderen. Tot het vriendinnetje het op een gegeven moment beu was om draakje/eenhoorn/lego te spelen. Onze dochter heeft ook zo haar fixaties zullen we maar zeggen… Het vriendinnetje wilde met de knuffels spelen. Linda wilde schooltje spelen. De spanningen liepen hoog op en het vriendinnetje ging bijna huilen. Ik kreeg Linda ook niet in beweging, dus het zag er niet goed uit. Daniël stond erbij, dacht even na en kwam toen met het lumineuze idee om schooltje te spelen met de knuffels. Beide dames veerden vol enthousiasme op en sprintten naar boven om hun spel te beginnen. En deze mama zat weer te gloeien van trots.

Een paar dagen later haalde ik de kinderen op van school. Ik haal eerst Daniël op en rijd dan door naar de school van Linda. Bij het ophalen van Linda kwam een (ander) vriendinnetje/klasgenootje naar me toe met de vraag of Linda bij haar mocht spelen. Maar natuurlijk! Linda heeft ook een jaar met haar broer in de (kleuter)klas gezeten en zij zijn ook nog goede vrienden. Vorige keer kwamen broer en zus dus ook samen bij ons spelen. Daniël speelde toen ook heel gezellig mee met de kinderen.

Hoe trots kun je zijn?

Linda stond al helemaal klaar om met haar vriendinnetje mee te gaan toen Daniël voorzichtig een stap naar voren deed. “Mevrouw, zou ik ook mee mogen komen spelen?” Dat mocht van de andere moeder. Ik vond het zo superknap dat hij helemaal uit zichzelf vroeg of hij mee mocht komen spelen. En toen stond ik helemaal alleen op het schoolplein weer helemaal emotioneel en trots te zijn op mijn knappe zoon. Heeft hij zomaar uit zichzelf een speelafspraak geregeld!

Ik had vorig jaar niet kunnen hopen dat de november- en decembermaanden zo soepel zouden lopen. (Enkele uitzonderingen daargelaten, natuurlijk.) Nog een weekje en dan is Sinterklaas klaar. Dan wordt het vast tijd voor de wintervakantiestress, maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Nu geniet ik extra van mijn kinderen.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]