Ik mis je…

Het is nu iets meer dan vier maanden geleden. Op dat moment brachten we je weg naar wat jouw nieuwe thuis moet worden. Een gesloten afdeling bij een verzorgingshuis. Ondanks dat we de avond ervoor tegen je verteld hadden dat we de zorg niet meer aankonden en je moest verhuizen, viel het kwartje niet. Je was ervan overtuigd dat je ergens koffie ging drinken. Toen je de deur doorliep, liepen de tranen over mijn wangen en kon ik maar één ding denken: ‘Zodra die deur dichtvalt, kom je er niet meer uit, papa’.

We moesten wennen. Niet alleen jij die in je nieuwe huis woonde, maar ook wij. Ons ouderlijk huis, dat ineens het huis van alleen onze moeder was. Elke keer als ik langs het raam loop waar jij normaal voor zat, breekt mijn hart een klein beetje. Ik mis je enthousiaste zwaaien als ik aan kwam lopen. Ook al wist je al een tijdje niet meer wie ik was.

Al jaren staan we in de zorgstand. Eerst moest de verkoop van het bedrijf afgehandeld worden. Daarnaast waren er regelmatig klusjes. In en om het huis, dingen die jij normaal deed. De administratieve zaken waar we soms enorm op moesten puzzelen en uiteraard al het geregel rondom de zorg voor jou. Heel veel gesprekken, formulieren en telefoontjes. Nog meer gesprekken, formulieren en telefoontjes. We werden er soms hoorndol van. Corona maakte het mantelzorgen niet makkelijker. Een gedeelte van het sociale netwerk viel weg. We hadden angst voor corona, zeker in het begin. Mama ziek zou een spoedopname voor je kunnen betekenen, want jij kon niet meer alleen zijn en zeker niet meer voor jezelf zorgen.

De laatste periode was zwaar. Je was ’s nachts in de war en draaide dag en nacht steeds vaker om. Overdag moesten we je continu in de gaten houden. Je ongeremdheid qua eten werd steeds erger. Al het eten stond achter slot en grendel. Maar ook dingen die niet eetbaar waren, hadden je aandacht. We wisten dat de ongeremdheid hoorde bij Fronto Temporale Dementie (FTD), maar het is vooraf niet voor te stellen hoeveel impact dat op de mantelzorgers heeft. Mama werd vermoeider en vermoeider, dat merkten we aan alles. We maakten ons zorgen om haar. Maar ze wilde zo graag nog. Nog één keer kerst, nog één keer brunchen met pasen. Het was zo moeilijk om je los te laten. Ook wij waren moe. Het was bijna niet meer te combineren. Voor mijn gevoel lag alles stil. We gingen op vakantie om letterlijk bij te tanken en toen kwam dat telefoontje. Er is plek…

Er is plek….

We huilden, we hielden elkaar vast. Terug in Nederland vierden we je verjaardag nog met onze familie. ’s Middags zetten we je kledingkast in elkaar in je nieuwe kamer. Het was allemaal zo dubbel. Qua gevoelens zaten we in een achtbaan. Enerzijds de opluchting dat we het gered hadden en de intensieve zorg ten einde kwam. En anderzijds het verdriet dat we jou toch moesten ‘wegbrengen’.

En nu woon je daar alweer vier maanden. Je raakt ons steeds meer kwijt en wij jou. We waren er al voor gewaarschuwd. Opname zorgt voor verdere achteruitgang. Dat is zo. We zien het voor onze ogen gebeuren. Deze zomer kreeg je corona en weer ging je harder achteruit. Dementie is levend verlies zeggen ze. Het klopt, elke keer moeten we weer van een stukje van jou afscheid nemen. Maar sinds je opname kickt het bij mij steeds harder binnen. Ik mis je zo ongelooflijk. Je bent er nog, maar je bent er niet…

Ik mis het gevraagde en ongevraagde vaderlijke advies. Ik mis je helpende hand bij klussen als wij liepen te stuntelen en er niet uitkwamen. Ik mis het bosje bloemen dat je ieder jaar trouw bracht op onze trouwdag. Ik mis je soms foute humor en de enorme pretogen. Ik mis zelfs die dingen waar ik me destijds aan irriteerde. Neem het getoeter als je in jouw auto langs ons huis reed. Ik mis mijn grote, eigengereide vader met zijn enorm grote hart. Je bent er nog, maar je bent er niet meer.

Lieve papa, ik mis je zo.

 

[ssba]