Wat als je vader ziek wordt…

In juni 2015 schreef ik een blog over het combineren van werk en zorg. Toen nog met een ‘what if‘-scenario. Op dat moment had ik geen flauw benul dat de situatie een jaar later al heel anders zou zijn…

Dit was namelijk het moment dat mijn vader de diagnose ‘frontotemporale dementie’ kreeg. Ook wel FTD genoemd. We vonden al een tijdje dat zijn karakter veranderde. We dachten toen dat hij tegen een burn-out aan zat. Een eigen bedrijf, een economische crisis, vijf personeelsleden die allemaal lange tijd ziek zijn geweest. Allemaal goede redenen om een burn-out te krijgen. Want als MKB’er is dat zwaar, heel zwaar.

Toch was er iets heel anders aan de hand. De diagnose was heftig. Vooral ook omdat mijn vader niet beseft dat hij ziek is. Zijn voorkwab is aangetast en daardoor kan hij niet altijd zijn gedrag en emoties afstemmen op de omgeving. Dat proces gaat geleidelijk. Van een vitale, krachtige en energieke man is hij in twee jaar tijd inmiddels veranderd in iemand die weinig initiatief toont, veel zit en vaak afwezig is. De afgelopen tijd hebben enkele vrienden (soms verwacht en soms onverwachts) afscheid moeten nemen van een ouder. Heel heftig en verdrietig voor hen. Maar ik heb dat gedeeltelijk ook al moeten doen. Mijn sterke, ondernemende, slimme en lieve vader is een heel ander mens geworden.

Het is zwaar als je vader ziek is…

De afgelopen twee jaar zijn erg heftig geweest. Nog los van alle emoties (die ik eerlijk gezegd ook grotendeels nog voor me uit heb geschoven), maar vooral door de enorme hoeveelheid werk die er ineens op me afkwam. Het bedrijf van mijn ouders werd verkocht en er moest enorm veel afgewikkeld worden. Dat heb ik grotendeels samen met mijn moeder gedaan. Samen hebben we vele dagen en avonden voor het bedrijf alles op een rijtje gezet en afgehandeld.

Begrijpelijk was mijn vader boos hierover. Wij namen zijn werk over. Het valt ook niet mee als je dochter binnen komt stormen en alles begint te regelen. Het leverde voor ons allemaal erg veel stress en verdriet op. Regelmatig vielen alle ballen, die ik in de lucht probeerde te houden, keihard naar beneden. Vele uren werken voor mijn ouders, naast mijn gezin en naast MoodKids. Over een sociaal leven hoef ik niet eens te reppen. Daar had ik gewoon écht geen tijd meer voor. Het werd (ook mij) regelmatig teveel…

Je verdriet delen

Ik ben vrij open over mijn gevoel. Maar ik kon in die periode slecht mijn ei kwijt. En heb me regelmatig ook heel verloren en alleen gevoeld. Ik wilde mijn moeder ook niet steeds belasten. Op een gegeven moment heb ik een goede vriendin, mijn gastbloggers en een aantal klanten in vertrouwen genomen. Ook heb ik de coach, die ik bezocht ten tijde van mijn burn-out, weer opgezocht. Dat moest, want ik kon het allemaal niet meer bijhouden. Ik liet op alle vlakken steeds meer steken vallen. Zag het gebeuren, maar had niet de tijd en puf om weer dingen op te pakken. Ik ben zo dankbaar voor iedereen die mijn ‘falen’ uit die tijd heeft geaccepteerd. Begrip toonde voor de situatie waarin ik zat, begrip toonde dat ik niet elke deadline kon halen en dat afspreken me nu even teveel was. Ik ben zo dankbaar voor mijn lieve gastbloggers, die gewoon trouw toffe content bleven aanleveren. Die snapten dat ik niet altijd even snel reageerde. Ze hebben vast ook weleens op me gemopperd, maar ze bleven tóch schrijven.

>> Lees ook:  Kinderen informeren over dementie: hoe doe je dat?

Toen was het op

Toen het zakelijke einde (van het bedrijf van mijn ouders) in zicht was, nam ik me voor om daarna full speed met MoodKids aan de slag te gaan. Maar er kwam zo weinig uit mijn handen. Ik had nog meer dan duizend mailtjes in mijn inbox, ik had totaal geen inspiratie. Ik wist gewoon niet meer waar ik moest beginnen. Het vloog me ontzettend aan. Steeds meer eigenlijk, want de mails stapelden zich op. Toen ik in juni met een groep vriendinnen naar Portugal ging, barstte de bom. Ik had last van hartkloppingen, had mijn tranen hoog zitten en trok me steeds meer terug. Ik wist dat het anders moest. Maar hoe?

Toen ik thuiskwam van die vakantie, heb ik Dennis verteld dat ik het niet meer trok. Dat ik niet meer wist wat ik moest. Ik was zo moe. Twijfelde of ik wel verder wilde met MoodKids. Ik voelde me een slechte partner, moeder, vriendin en zakenpartner. Faalde voor mijn gevoel op alle vlakken. Zag ook vooral niet meer hoe ik het weer moest oppakken. Je kan toch met goed fatsoen niet meer reageren op een mail van een jaar geleden? Wat te denken van die vriendinnen die ik al 1,5 jaar niet meer had gezien? Mijn eigenwaarde was echt naar -10 gezakt. En het ergste was, ik herkende het gevoel zo vanuit de tijd dat ik een burn-out had. Was die nu weer aanstaande?

De boel de boel laten

Dennis adviseerde me om deze zomer de boel wat meer de boel te laten. Had ik geen inspiratie, dan maar niet. Niet krampachtig vasthouden aan elke dag wat posten. En hij wilde dat ik naar de huisarts zou gaan. Beiden heb ik gedaan. Verder heb ik deze zomer heel onregelmatig dingen gepost. Soms een week elke dag en dan weer een halve week niks. Kwam de inspiratie niet, dan was het jammer. Dan maar niet… We hebben regelmatig gekampeerd, voor je caravan zitten blijkt heeeel relaxed. 😉 En we zijn een lang weekend met mijn ouders naar de Moezel geweest. Terwijl ik dit tik, word ik alweer geëmotioneerd. Het was zo fijn! Voor het eerst in twee jaar voelde ik me weer kind. Was ik weer de dochter in plaats van de mantelzorger en ad interim manager. We hebben zo genoten van elkaar. Zoals Job zo treffend zei: we hebben mooie herinneringen gebouwd!

En mijn bezoekje aan de huisarts? Na bloed prikken, bleek ik een fiks Vitamine D tekort te hebben. Ik kreeg een zogenaamde stootkuur en slik nu tabletten. Of het nu door de stootkuur of door het relaxen deze zomer komt, ik voel me elke dag sterker en energieker worden. Ook de leuke ideeën komen weer.

En nu?

Afgelopen week heb ik mijn hele mailbox tot 1 juli in een map ‘oude mail’ gedaan. In plaats van dat getal ver in de 2.000 dat me elke dag -als ik achter de pc zit- aanstaart. Helemaal deleten durf ik nu nog niet. Maar wie weet… Mocht jij nu degene zijn die nooit een reactie op haar mail heeft gehad (mea culpa en excuses!), mail me dan even opnieuw. Ik heb mijn mail nu weer (bijna) onder controle. Ook ben ik begonnen met het opruimen van mijn kantoor. En dat was heel hard nodig. Van een ‘ik-hou-van-geordend-en-opgeruimd-werken’-type ben ik in twee jaar veranderd in een ‘struikel-niet-over-de-troep-in-mijn-kantoor’-type.

En met alle rust, komt gelukkig de creativiteit ook weer terug. Ik ben momenteel volop plannen aan het maken en doelen aan het stellen voor MoodKids. Nieuwe rubrieken, waaronder een reeks over dementie. Omdat ik het bereik van MoodKids graag wil gebruiken om dementie een ander gezicht te geven. Gemiddeld krijgen in Nederland ieder uur 5 mensen dementie! Schrikbarend toch? Verder liggen er een aantal nieuwe samenwerkingen in het verschiet, zijn we bezig met een nieuwe vormgeving en een nieuwe website. En ik ga op zoek naar iemand die mij structureel komt helpen bij het runnen van MoodKids. We zijn nu volop aan het bedenken welke competenties we zoeken en waar we iemand voor in gaan zetten. Want ook met ons andere bedrijf gaat het als een tierelier. Binnenkort meer daarover!

Kortom, i’m (almost) back! 😉 Tijd voor MoodKids 3.0 en verder ga ik heel erg genieten van alle vrije tijd met mijn gezin en familie!

>> Lees ook:  Kinderen informeren over dementie: hoe doe je dat?

[ssba]