Werk en zorg combineren: soms best lastig

Werk en zorg combineren? Dat is soms best lastig. Althans, dat vind ik. Ik ben namelijk iemand die alles graag goed wil doen. Iemand die zorgt voor anderen en dan pas voor zichzelf. Maar ook iemand die ambitieus is ten aanzien van werk. En tevens een persoon die haar man zuchtend aankijkt, na het lezen van een artikel in de Volkskrant over de participatiemaatschappij: ‘Hallo! Hoe gaan we de combinatie van werk en zorg, tijdtechnisch eigenlijk allemaal behapstukken?’

Mijn vader is enig kind. Toen mijn oma terminaal was, hebben mijn ouders overdag fulltime voor mijn oma gezorgd. ’s Nachts kwam er een verpleegkundige. Mijn ouders konden die tijd (en misschien nog wel meer ‘die vrijheid’) nemen, omdat ze samen een eigen bedrijf hebben. Ze waren aan niemand verantwoording schuldig, alleen aan zichzelf. Regelmatig verzuchtte ik in die tijd dat ik het zo waardeerde wat ze deden voor mijn oma. Maar ik vulde direct aan dat ik dit nooooit kon evenaren. Ik was namelijk in loondienst. Mijn werkgever zou me aankijken of ik gestoord was, als ik zou vragen om een paar maanden vrij. Minder dan vier dagen per week werken, was al een issue.

Het is wel een dingetje…

Ik vind het wel ‘een dingetje’: die participatiemaatschappij. Natuurlijk wil ik dolgraag voor mijn ouders zorgen als ze hulpbehoevend zijn. Zij hebben ook altijd goed voor mij gezorgd. Maar met een zusje die verder weg woont, schat ik ook wel in dat alle ‘snelle, korte termijn-hulp’ straks op mijn schouders gaat vallen. Mits mijn zusje natuurlijk dichterbij komt wonen.

Ik sneed het onderwerp eens aan bij mijn moeder. Ze keek me meewarig aan en vroeg of ze iets gemist had. Waarom was ik nu met dit onderwerp bezig? Nou, omdat de kranten er bol van staan en ik de participatiemaatschappij toch wel iets lastigs vind. Het lijkt alsof ons kabinet terug wil naar de tijd waar kinderen (lees: vrouwen) zorgen voor hun ouders. Maar ehm hallo, vrouwen studeren ook en hebben eveneens vaak goede banen. Banen die ze tegenwoordig niet meer op hoeven te zeggen, omdat ze zwanger zijn. Bovendien moeten in veel gezinnen vader én moeder werken om de maandelijkse hypotheek te kunnen betalen. En echt niet alleen omdat ze in een groot huis mét zwembad wonen. Nee, het zijn vooral veel mensen die weinig verdienen. Die een duur huis hebben gekocht vóór de crisis en waarvan dat huis nog vaak ‘onderwater’ staat ook.

Dus hoe ga je deze extra zorg nu combineren met werk, gezin, huishouden en je sociale leven? Ben ik egoïstisch? Ik doe al sinds ik 16 ben aan vrijwilligerswerk. Maar één of een paar uurtjes per week wandelen met bejaarden, paardrijden met gehandicapten, een festival organiseren of mr-werk is echt wel iets anders dan dag en nacht klaar staan voor je ouders en schoonouders. Inmiddels blijkt al dat mantelzorgers die meer dan 4 uur per week qua zorg moeten bijspringen, meer kans hebben op overbelasting.

Maatregelen om werk en zorg te combineren

Gelukkig stuurt onze overheid niet alleen op de participatiemaatschappij, maar ook op regels die bijdrage aan deze participatiemaatschappij. Zo heeft de partner van de moeder rond de geboorte van het kind recht op 3 dagen verlof (naast de 2 dagen kraamverlof). Dus je mag zelf weten hoe én wanneer je je ouderschapsverlof invult. Daarbij kun je ook zorgverlof opnemen voor een zieke broer, zus, grootouders, kleinkinderen, huisgenoten en bekenden. Mocht je in de situatie komen dat je verlof nodig hebt, bekijk dan eens deze pagina op www.rijksoverheid.nl. Daar staat duidelijk omschreven wat je rechten zijn als werknemer rondom verlof.

En ik? Ik ben nu ook ondernemer. Ja, ik heb nu ‘die vrijheid’, maar hoe regel ik dat financieel? Ik pieker nog even door…

En jij? Denk jij hier wel eens over na? Praat met ons mee op Facebook.

[ssba]