Schoolpleinmoeders: lief, leed en luizen

Gisteravond was alweer de laatste aflevering van De Luizenmoeder. Ik hou ervan. Op zijn scherpst van de snede. Soms voel je je als kijker enorm ongemakkelijk. Ja, het is natuurlijk uitvergroot. Zoals overigens altijd bij komedie. Maar ik herken ook veel. Uit de tijd dat ik zelf juf was en nu ik als moeder op de school van mijn kind rondwandel.

Ook van vriendinnen hoor ik vergelijkbare verhalen. Over plusklasjes, bijlessen, schoolreisjes, traktaties en sinterklaas surprises. Help je je kind niet met de surprise, dan zijn ontvangende kinderen (en ouders..) teleurgesteld over het resultaat. Help je wel, dan ben je een curlingouder. Maak je een leuke, gevarieerde lunchtrommel ‘dan ben je vast bijstandmoeder, want daar heeft toch niemand toch voor’. Echt serieus tegen mij gezegd! Iedereen heeft overal een mening over. Vooral als het net afwijkt van je eigen mening/standpunt…

Ik kan dus echt heel hard lachen om De Luizenmoeder. Dennis ook! Dus wij kijken graag. Jammer dus dat het weer is afgelopen. Vind jij dat ook? Afgelopen week las ik Schoolpleinmoeders van Mark van der Werf. Een prima vervolg van De Luizenmoeder.

Schoolpleinmoeders: lief, leed en luizen

Verlegen buitenbeentjes en vileine roddeltantes; ouders die sidderen voor hun eerste tienminutengesprek en oude rotten die al heel wat werkstukken in elkaar hebben geflanst.
In ‘Schoolpleinmoeders’ loopt Mark van der Werf (beter bekend als Meester Mark) een jaar lang met hen mee. Op het plein, in de koffiekamer en thuis aan de keukentafel vertellen tientallen ouders hoe zij het schooljaar door komen. Alle moeders zijn moe, maar geen van hen laat zich daardoor uit het veld slaan. Ze bakken 28 mini-croissantjes voor het kerstdiner en struinen met stuiterende kleuters door het bos. Slopend, is die basisschooltijd, maar ook ontzettend leuk. Zoals een van de moeders zegt: “Ik ben kapot. Maar ik zou het voor geen goud willen missen.’

Mark van der Werf, ook wel bekend als Meester Mark, maakte na een loopbaan in de journalistiek de overstap naar het onderwijs. Over zijn kortstondige carrièreswitch schreef hij het boek ‘Meester Mark draait door’. Inmiddels zijn er meerdere boeken van zijn hand verschenen, waarvan ‘Schoolpleinmoeders’ de laatste is. ‘Meester Mark draait door’ werd vooral vanuit het perspectief van de juffen en meesters geschreven. Het boek werd ook een bestseller. Ik denk dat het onderwijs dit boek erg waardeerde. 😉

Met dit boek komen nu de ouders aan het woord. Van der Werf liep met sommige ouders een jaar mee en deelde lief en leed. De meeste ouders staan met hun (echte) voor- en achternaam in het boek. Het is daardoor realistischer dan De Luizenmoeder, maar ook hier voelde ik soms de ongemakkelijkheid die ik ook bij De Luizenouder soms ervaar. Een IB’er die tegen een moeder zegt: “wat maak je je druk. zit je misschien in de overgang?”. Of die vader die tijdens het 10-minutengesprek ‘een belangrijk telefoontje’ aannam en na 10 minuten het gesprek met de juf wel wilde vervolgen. Of ouders die de leerkrachten van hun kind huiswerk gaven..

Het is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. Heerlijk de moeder die bekende zich snel in te schrijven voor de sinaasappelsap of stokbrood met kruidenboter bij het kerstdiner. Herkenning bij ouders die gek werden van de klassen-app of ouders die het bestuur van de klas of nog erger de school bijna overnamen.

Kortom, leuk boek! Medelijden met de ouders heb ik overigens niet gekregen. 😉

Schoolplein moeders. Lief, leed en luizen – Mark van der Werf – uitgeverij Scriptum – ISBN 9789463191197

[ssba]