By 28 november 2018 Read More →

Dilemma: Moet ik mijn kind leren om zijn mond te houden?

Enige tijd geleden gaf een burgemeester bij onze Rotary-afdeling een lezing. Het verhaal ging over de boven- en onderwereld en welk effect dat op elkaar heeft. Interessant om te horen wat beweegredenen zijn om bijvoorbeeld een ‘drugspand’ te sluiten.

Zo vertelde hij over een brand op een zolder van een rijtjeswoning waar dus een wietplantage zat. Niet alleen gevaarlijk voor de naastgelegen huizen, maar ook voor de brandweerlieden die het moesten blussen. Opvallend was dat die brandweermannen gewaarschuwd werden door buurtbewoners. Die wisten dus blijkbaar dat er een wietplantage op de betreffende zolder was. De vraag die dit bij mij (en bij anderen) opriep was: hoe kan het dat niemand van die buurtbewoners dat (eerder) ergens gemeld heeft. Bij de politie, gemeente of eventueel bij ‘Meld Misdaad Anoniem’. Nu werd de wietplantage eigenlijk toevallig (door de brand) ontdekt.

In hoeverre moet je nog opstaan?

Deze lezing is alweer even geleden. Nog steeds speelt de vraag ‘waarom heeft niemand dit gemeld’ in mijn hoofd. Of beter gezegd de frustratie over het antwoord dat ik er zelf op geef. Want ik heb het vermoeden dat het angst is. Angst die mensen weerhoudt om er wat van te zeggen. Verhardt onze maatschappij nu echt zo? Of komt het door de uitgebreidere nieuwsvoorziening (bijvoorbeeld door social media) dat we ons veel bewuster zijn geworden van wat er allemaal gebeurt?

Want laten we eerlijk zijn, criminaliteit en zinloos geweld spelen al jaren. Ook in mijn studententijd (oma spreekt over 1998) was er al sprake van zinloos geweld. Ik herinner me nog dat ik in Groningen ’s nachts samen met een vriend van de Grote Markt naar de Vismarkt liep en dat er -zonder enige aanleiding en totaal onverwachts- drie jongens op hem in begonnen te trappen.

Ik kan ‘nogal slecht’ tegen onrecht, bedacht me geen moment en dook er al schreeuwend bovenop. Het was druk die nacht. Toch was er niemand (maar dan ook helemaal niemand) die ons hielp. Gelukkig dropen die gasten af. Achteraf stond ik te trillen op mijn benen.  Besefte me dat wat ik had gedaan niet heel doordacht was. En dat het dus ook zo anders had kunnen aflopen. Toch zou ik het weer doen. Je laat iemand toch niet in elkaar slaan? En al helemaal niet zonder reden…

Wat geef ik mijn kind mee?

Ik herken mijn ‘niet tegen onrecht kunnen’ en ‘het goede willen doen’ in Job. Meneer is -sinds onze trip naar de parken in de USA- nogal van het opruimen van zwerfafval. Ik schreef er al eerder een blog over.

Een paar weken geleden was hij weer bezig met opruimen en er kwam een groep scholieren langs op de fiets die hun blikjes zo van zich afgooiden. Job aarzelde geen moment en riep: ‘Hé, dat mag niet hoor. Dat hoort in de prullenbak!’. De groep reageerde lacherig, maar fietste door. Meneer mokte daar wat over en ruimde de blikjes zelf maar op.

Ineens bedacht ik me dat ik Job misschien moest leren om dat niet meer te zeggen. Het is geen schattig, klein kindje meer, die maar wat roept. Voor hetzelfde geld krijgt hij die groep over zich heen. Moet ik mijn kind, die eigenlijk het goede doet, leren om zijn mond te houden? Zodat hij zich niet meer te bemoeit met anderen?

Dilemma

Ik moet je bekennen, wij vinden het ontzettend lastig om hierin de goede keuze te maken. Leren we Job nou om zijn mond te houden en creëren we daarmee ook een soort van angst voor anderen? Of is feedback geven, op een fatsoenlijke en respectvolle manier helemaal prima?

Als ik dat voorbeeld dus refereer aan het verhaal van de burgemeester en mijn inschatting dat mensen uit angst hun mond houden, wat voor generatie komt er dan aan? Dat verziekt toch onze hele samenleving? In wat voor maatschappij leven we dan straks nog? Even heel gechargeerd, ‘kweken’ we zo -als ouders- niet allemaal kinderen, die zich uiteindelijk nergens meer verantwoordelijk voor voelen, behalve voor zichzelf? Dat is ook iets dat wij als ouders ons kind niet mee willen geven. Toch? Of is het gewoon een kwestie van loslaten en maak ik het te groot.

Ik vind het echt een dilemma en we hebben het antwoord nog niet gevonden…

Wat vind jij? Wat zou jij doen?Wat adviseer jij ons? Laat het weten op Facebook.

(c) Can Stock Photo / photography33

[ssba]

Comments are closed.

Posted in: Opvoeden

Auteur:

Nicole is eigenaar van MoodKids, getrouwd met Dennis en moeder van zoon Job (2008). Na een korte carrière als juf en bij verschillende uitgeverijen te hebben gewerkt, is ze gestart met MoodKids. Daarnaast heeft ze samen met Dennis een marketingcommunicatiebureau.