Engelengeduld

Ik ben gezegend… met drie kinderen, waarvan ik er zelfs twee mag zien opgroeien.** Gezegend ben ik ook met een vent. Een vent die gezegend is met iets wat bij mij ontbreekt. Mijn vent heeft namelijk engelengeduld. Niet geheel onmisbaar in de opvoeding van kinderen onze kinderen.

Ik ben dus gezegend met kinderen. Een eigenwijze kleuter, die discussies niet uit de weg gaat. En een ondernemende peuter die graag het randje opzoekt, om er altijd nét iets overheen te gaan. We hebben onze handen eraan vol.

Opvoeden: a hell of a job

Steeds vaker realiseer ik mij dat opvoeden a hell of a job is. Voor opvoeden heb je namelijk een flink portie geduld nodig. Had ik een examen moeten afleggen voordat ik moeder werd, dan was ik op dat punt dus finaal gezakt. Ik heb namelijk nul geduld. Niks, noppes, nada!

Manlief zou met vlag en wimpel zijn geslaagd! Hij heeft namelijk engelengeduld. Onlangs besefte ik mij weer eens hoe gezegend ik eigenlijk ben met hem aan mijn zijde. De rots in de branding, de redder in nood.  Zonder hem zou het een nog grotere uitdaging zijn onze kinderen in het gareel te houden. Zonder zijn hulp, waren ze nu allang ontspoord geweest. Afijn.

Geduld op de proef gesteld

Het was tijdens onze vakantie dat mijn geduld weer eens akelig op de proef werd gesteld. We gingen met het vliegtuig en dat was de allereerste keer voor onze kinderen. Al dagen zwaaiden ze naar elk vliegtuig dat ze over zagen vliegen. Spanning ten top dus. Hoewel ik het van te voren nog zo goed had uitgedacht, liep het op de heenreis al toch weer anders dan gepland.

Waar ze mooi even de ogen hadden kunnen sluiten tijdens de drie uur durende autorit naar het vliegveld, waren de kinderen wakkerder dan ooit. Al onze inspanningen ten spijt. Niets is immers zo onvoorspelbaar als een peuter én een kleuter, dus zongen ze luidkeels mee met de muziek in plaats van te gaan slapen.

“Misschien dat ze dan wel in het vliegtuig wat zouden gaan slapen”, hield ik mijzelf nog voor. Helemaal zonder een middagslaapje kunnen onze kinderen nog niet en we waren ook nog lang niet op de plaats van bestemming. Eenmaal daar zouden we bovendien nog wat moeten eten, liefst zonder al te veel drama. Ik zag het al helemaal voor me.

Eenmaal opgestegen bleek dat ook toen slapen niet aan de orde was. What was I thinking! Twee kindersnoetjes zaten onafgebroken tegen het vliegtuigraampje geplakt. Wat ik ook probeerde, tot slapen kreeg ik onze kinderen niet. Op schoot, liggend op twee stoelen, zelfs op de grond had niet het gewenste effect. Ik kon alleen rekenen op luidkeels verzet, waar ik natuurlijk zo klaar mee was.

Toen was daar mijn rots in de branding. Hij greep de twee op schoot en hield ze stevig in de houdgreep. Ook hij kon rekenen op het nodige verzet, maar het deerde hem niks. Met engelengeduld zat hij met twee protesterende kinderen op schoot, tot ze het opgaven en uiteindelijk in slaap vielen. Saved!

De redder in nood

Enkele dagen later deed zich weer een zelfde situatie voor. Gewapend met spenen, de favoriete knuffels van de kinderen en boekjes om het stel in slaap te krijgen, gingen we naar het strand. Het bleek een illusie om te denken dat ze wel in slaap zouden vallen onder de parasol.

Wat ik ook probeerde, de twee mannen waren geenzins van plan een duimbreed toe te geven aan mijn ‘en nu gaan slapen’-devies. De twee broertjes vonden het leuker om met elkaar te keten, dan toe te geven aan hun vermoeidheid. Mijn geduld was al langere tijd op, toen daar mijn redder in nood was. Hij klemde de twee stevig tussen de sterke vaderarmen in en na tien minuten was er rust! Het engelengeduld van manlief had ons weer gered!

Gezegend met kinderen, een man én engelengeduld

Als ik wat meer geduld had kunnen opbrengen, dan zou dat mij in de opvoeding van onze jongens een hoop frustraties schelen. Want mijn ongeduld zet onze jongens veelal aan tot nog meer actie en werkt vaker averechts dan niet.

Ik ben dus naast dat ik gezegend ben met kinderen, erg gezegend met een vent aan mijn zijde! Mijn vent, die wél zeeën van (engelen)geduld heeft!

** Lees hier Roelina’s verhaal over haar dochter Jasmijn.

(c) Can Stock Photo / Paha_L

[ssba]