Wanneer jarig zijn nooit meer wordt, zoals het was..

Wanneer je kind bent, kijk je weken uit naar het moment dat je jarig bent. Als je tiener bent, staat jarig zijn in het teken van feest(en). Dan word je volwassen, moeder, en krijgt jarig zijn ineens een andere lading. In mijn geval zelfs een compleet andere lading. Want vijf jaar geleden, een dag voor mijn verjaardag, namen wij afscheid van onze dochter.

Ik ben 24 februari jarig. Nu is dat nooit een echt fijne dag geweest om jarig te zijn, want meestal is het koud en regenachtig. Een tuinfeest of zomerse BBQ is tijdens mijn verjaardag nog nooit aan de orde geweest. Maar sinds ik moeder ben geworden, is mijn verjaardag sowieso alles behalve fijn. Want de afgelopen jaren stond mijn verjaardag in het teken van rouw en het herdenken van onze dochter.

Met lege handen thuiskomen

Ik weet het nog goed. Vijf jaar geleden, op 23 februari, kwamen wij met lege handen thuis, nadat we onze dochter lieten inslapen. Thuis was alles gereed gemaakt voor de komst van een baby. Confronterend, toch wilde ik de spulletjes ook niet weghalen. Maar alles voelde wel heel leeg. Ikzelf, maar ook in huis. De box in de kamer, het ledikantje in haar kamertje, de maxi cosi die in de gang stond. De kinderwagen…

De dag erna was ik jarig. Hoe wrang. Op dat moment had ik niets liever gewild dan nooit meer mijn verjaardag vieren, als daarmee mijn dochter zou kunnen leven. Ik voelde mij dan ook alles behalve jarig, ondanks de inspanningen van mijn lief en mijn dierbaren om mij heen. In plaats van uitbundig mijn verjaardag te vieren met verjaardagsvisite, kreeg ik die dag bezoek van de begrafenisondernemer.

We dachten na over hoe de dag dat ze begraven zou worden eruit zou gaan zien. We bespraken wat er allemaal geregeld moest worden voordien. Geen zaken waarmee je op je verjaardag bezig wilt houden. Maar ik had ook een speciale wens. En dus reisden we die dag af naar het mortuarium, waar ik mijn dochter voor de allerlaatste keer vasthield. Het mooiste cadeau dat ik op dat moment kon krijgen.

Het leven gaat door

De laatste jaren vier ik mijn verjaardag niet meer. Ik kon het simpelweg niet. Hoe kan je nou in vredesnaam in een feeststemming zijn, terwijl je de dag ervoor het afscheid nemen van je kind herdenkt. Iedereen in mijn omgeving had er begrip voor, gelukkig. Maar hoe wrang het ook is dat je jarig bent na de meest vreselijke dag uit je leven, het leven gaat ook ‘gewoon’ door.

Daarom vierde ik dit jaar voor de eerste keer in vijf jaar weer mijn verjaardag. En weet je? Het was goed. Het voelde als een overwinning. Niet omdat het verdriet om het verlies van onze dochter ineens minder is. Ook niet omdat ik het verlies ‘een plekje heb gegeven’ (ik kan je namelijk verklappen; zoiets geef je geen ‘plekje’). Maar om de doodeenvoudige reden dat ik ook nog gewoon moeder ben van twee zoons.

Vieren dat ik moeder ben, al vijf jaar!

Daarom vier ik vanaf nu weer mijn verjaardag. Voor mijn zoons, en een klein beetje voor mijzelf. Om het leven te vieren, met alle facetten die daarbij horen. Om te vieren dat ik moeder ben van twee gezonde zoons en een engelmeisje. Maar misschien nog wel het allerbelangrijkste; om te vieren dat ik weer die sterke vrouw ben, die ik was voor dit alles ons overkwam. De sterke vrouw die moeder is van een heel rijk gezin. Al vijf jaar!

Lees ook: Vandaag vier ik dat ik moeder werd

(c) Can Stock Photo / RuthBlack

[ssba]