Een gedicht voor een jongetje van 7 jaar

Soms raken dingen je enorm. Kinderen die verdriet hebben? Echt verdriet? Ik kan er heel slecht tegen. Daarom schreef ik dit gedicht voor een jongetje dat veel te jong zijn moeder moest verliezen.

Ik kwam het gedicht weer tegen. En dacht waarom delen we deze niet op MoodKids. Wellicht biedt het jou steun. Of raakt het je ook. Het leven is helaas niet alleen maar feest. Toch?

Lees ook: moeders zijn onmisbaar

Kind van 7 jaar

Dit kind van 7 jaar oud,
snapt verdomd veel over de dood.
Hij weet over leven,
over ziek zijn,
over hopen op genezing,
over strijd verliezen en de pijn

Soms trekt hij zich terug,
eenzaam in een hoekje.
Staart wat weg,
ogen weten niet goed waar naartoe.

Dan weer loopt hij,
dolend in de rondte.
Trapt tegen een bal,
maait met een stok,
gooit een steen,
en laat geen traan.

Toch, af en toe,
komt ’t onbezonnen kind zijn,
onherroepelijk weer naar boven.

Dan rent hij rond de kist,
Dan kust hij haar koude huid,
Dan zwaait hij met al z’n knutselwerken,
en schreeuwt letterlijk om aandacht.

Maar mama reageert niet meer,
want mama, die is dood.

“Kom je dan,
helemaal nóóit meer,
bij ons terug?”, raast hij,
boos en ook verward.

En in de kamer blijft het ijzig stil…

Een zachte snik klinkt,
vader neemt hem in zijn armen.
De 7-jarige staart,
met betraande kijkers naar zijn moeder.
En ziet in één klap weer,
hoe verdomd veel hij snapt,
over de dood.

Lees ook: moeders zijn onmisbaar

[ssba]