Waarom wij niet meer uit eten gaan met kinderen

Winkelen bleek een drama met onze peuter en dreumes. Heb ik het nog niet gehad over uit eten met kinderen. Wanneer de bediening je liever ziet gaan dan komen, is de keuze om dan maar helemaal niet meer uit eten te gaan, dan ook gauw gemaakt. 

Vriendlief en ikzelf zijn gék op uit eten gaan. Stad en land struinden we af op zoek naar bijzondere tentjes om uitgebreid te tafelen. Maar toen kregen we twee temperamentvolle zoons, ik doe een moord voor ze. Maar ondertussen vermoorden ze elkaar en alles daaromheen net zo hard. Tegenwoordig is uit eten met kinderen bij de McDonalds al een uitdaging.

Uit eten met kinderen, een no-go

Je ziet wel eens gezinnetjes zitten in een restaurant waar de kinderen braaf aan tafel zitten. Geen drama, geen rondvliegend eten… Alles lijkt vlekkeloos te verlopen en het oogt gezellig. Wanneer wij als gezin in een restaurant zijn, gaat dat wel anders. Vlekkeloos verlopen doet het nooit. Gezellig is het naar verloop van tijd ook niet meer.

Het begon allemaal toen onze peuter nog een dreumes was. Aan temperament ontbrak het hem toen al niet. En met die eigen wil zat het (helaas voor zijn ouders) ook wel snor. Ik hoor mensen wel eens zeggen: ‘er moet wel wat in zitten’. Nou, het mag van mij best wat minder.

Het restaurant waar we die bewuste avond heen gingen, voldeed aan al onze eisen. Ik zag een speelhoek: check! Op steenworp afstand bevond zich een speeltuintje: check! Er was gratis wifi: check! En ze hadden een kindvriendelijk menu: check! Niets kon er misgaan. Onze dreumes zou zich vermaken, terwijl wij genoten van een welverdiend diner. Boy, was I wrong!

De sfeer zat er al snel goed in…

We zaten nog geen 10 minuten aan tafel of er waren al twee glazen drinken omgegooid. Eerst een glas vol met fristi (waarom ze in hemelsnaam het glas van een kind tot de nok toe vulden?) Niet veel later bleek aan het tafelkleed trekken nog veel effectiever.  Je begrijpt: de sfeer zat er meteen al goed in.

Met frisse tegenzin bracht de serveerster ons twee nieuwe glazen drinken en de menukaarten. Geen minuut later: “of we al een keus gemaakt hadden”. Er was duidelijk haast bij. Hoewel we best uitgebreid hadden willen kijken naar al het lekkers op de menukaart, besloten we dat bestellen misschien toch het beste was.

Dreumeslief had inmiddels zijn volume opgeschroefd: het kind wilde eten. En geef hem eens ongelijk. Enkele luttele seconden konden we hem nog zoet houden met de stokbroodjes die ons voorgeschoteld waren. Maar toen de kruimels óns zelfs in de kraag zaten, bleek ook deze strijd gestreden.

Hoewel we na de val van de glazen drinken, de rest van het tafelgerei redelijk uit het grijpveld van onze dreumes wisten te houden, sloeg hij toch weer venijnig toe. In een onbewaakt moment gritste zoonlief het voltallige broodplankje, inclusief botertjes en dipjes, van tafel. De tomatentapenade zat nog net niet aan het plafond.

Zelfs het meest foute kindermenu hielp niet

We bestelden de gangen van onze keuze en kozen weloverwogen het meest foute  kindermenu. Een hongerig kind betekent namelijk maar één ding: patatjes en frikandel. Principes overboord, als het maar stil is. Of we het kindermenu gelijk met ons voorgerecht wilden ontvangen. YES, please!

Hoewel onze dreumes thuis aan tafel verre van de snelste was, raad je het al. Als een hongerige leeuw viel hij aan op zijn bord. Niet veel later had hij deze dan ook schoonleeg. Grote jongen! We prijsden hem de hemel in maar wisten: dit betekent niet veel goeds. Zie maar eens een dreumes bezig te houden wanneer je wacht op je hoofdgerecht.

Onze dreumes was het inmiddels meer dan zat! Hij werd moe en ik hoef hier vast niet toe te lichten wat dat betekent. De familie Tokkie is er niks bij. Rustig zitten, een goed gesprek voeren, samen een drankje drinken: het zat er allemaal niet in deze avond.

In plaats daarvan renden we af en aan van speelhoek, naar speeltuin, terug naar tafel voor een filmpje op de telefoon. Het enige voordeel was dat we alle aangevreten kilo’s er meteen weer af liepen. Dit was een topavond en zeker voor herhaling vatbaar. NOT!

Uit eten met twee kinderen, what were we thinking?

Toch trotseerden we deze restaurantterror nóg een keer. En dit keer met twee kinderen. What were we thinking! Hoe dat ging? Stel je alles voor van hierboven en doe dat keer twee. Omgegooide glazen: keer twee. Rondvliegend brood: keer twee. Hongerige en vermoeide kinderen: keer twee.

Uit eten met onze kinderen, liever niet!

Tegenwoordig gaan we dus nauwelijks meer uit eten. Want zelfs in de McDonalds krijg ik het schaamrood op mijn kaken. Ben ik blij als alle kipnuggets in de monden belanden en de frietsaus niet in elkaars haren wordt gesmeerd. Want ik beschik nou eenmaal niet over overwicht. Dat geven ze er niet standaard bij wanneer je bevalt van twee zoons (gek!)

Wij blijven dus liever thuis. Daar waar de tomatensaus ongegeneerd door de kamer kan vliegen. Waar niemand, behalve wijzelf, zich irriteert aan het gebrul van onze kinderen. Daar waar we rustig kunnen zitten, een goed gesprek kunnen voeren en samen een drankje kunnen drinken.Want…. daar hebben we TV!

Herken jij je in Roelina’s verhaal of blijf je stug uit eten gaan? Nog handige tips? Praat mee op Facebook!

(c) Can Stock Photo / Talanis

[ssba]