Waarom ik uitsluitend nog online winkel

Begrijp me niet verkeerd, ik wil de hardwerkende winkelier echt niet voor de schenen schoppen. Maar ik winkel tegenwoordig uitsluitend nog online. En ik heb daar een hele goede reden voor. Winkelen met een peuter én een dreumes is voor ons namelijk een no-go.

Ik ben van nature een shopverslaafde pur sang. Slagen doe ik altijd en nooit kom ik met lege handen thuis. Ook manlief is een sucker voor winkelen. Wanneer wij de tijd hebben, kunnen we dan ook uren doorbrengen in stad, winkelcentrum of één of andere outlet.

Maar toen kregen we kinderen. Eerst één en toen nog één. Onze oogappels, ik ben stapelgek op ze. Maar winkelen met onze kinderen is bijna onmogelijk. Ik winkel daarom tegenwoordig enkel en alleen nog maar online.

Winkelen met kinderen, een no-go

Niet zo heel lang geleden besloten we het er nog eens op te wagen. Goed voorbereid gingen we op pad. Kinderwagens mee, waarin we ons kroost konden vastsnoeren. Spenen en knuffels in de aanslag voor de verplichte middagdutjes (wat benijd ik die ouders met buggy’s met slapende kinderen). Zakken afgeladen met koekjes en snoep (je moet ze immers wel een beetje zoet houden). Niets zouden we aan het toeval overlaten!

Vol goede moed vertrokken wij richting outlet centre. Toen we de parkeerplaats opreden, lachten de winkelruiten mij al verleidelijk toe. De koopwaar uitgestald in de etalages riep vanachter de ramen: ‘koop mij, koop mij’. Maar toen we één voet over de drempel hadden, viel onze shopdroom in duigen.

Voordat we halverwege de winkel waren, was ik er namelijk al klaar mee. Rijp voor het gesticht en toe aan een bak koffie. Of nee, liever een sloot. Peuterlief hing ondersteboven in kledingrekken. Elk net opgevouwen stapeltje werd door dreumes onder handen genomen.

Met het schaamrood op mijn kaken klauwde ik mijn peuter uit de kleerhangers en deed ik verwoede pogingen om stapeltjes kleding terug in hun positie te duwen. De afkeurende blikken van het dienstdoende winkelpersoneel prikten in mijn rug.

Winkelen voor de kinderen al niet veel beter

Kleding kopen voor de blagen zelf is overigens niet veel beter. Krijg ik ze thuis al amper fatsoenlijk aangekleed, is dat in een winkel niet anders. “Ik wil die blauwe schoehoene”. “Je hebt al tien paar blauwe, we doen nu echt een keer een andere kleur…”. “Die trui prihikt”. “Dat zijn de kaartjes, als je nou gewoon eens stil blijft zitten…”.

Een lichtelijk geïrriteerde winkeljuffrouw vraagt mij vriendelijk of het allemaal lukt. Ik kan een “NEE, MUTS, DAT ZIE JE TOCH!” nog net onderdrukken. “Ja, hoor” beantwoord ik haar vervolgens beleefd. Mijn peuter is hem alweer gesmeerd. Ik zie in de verte een dreumes de spiegel likken.

Inmiddels loopt het zweet mij over de rug en heeft ook manlief het gehad. Hoewel de dag nog niet ten einde is, is ons winkelavontuur dat wel. We gaan huiswaarts, met lege handen. Iets dat ons pre-ouderschap vast niet overkwam.

Ongestoord in de online winkel

Conclusie? Misschien is het toch beter om NIET met een peuter en een dreumes te gaan winkelen. Althans niet met de onze. Ik zoek mijn heil dus liever online. Daar waar ik ongestoord en eindeloos kan shoppen. Geen rondrennende kinderen die ik in het gareel moet houden. Geen afwijzende blikken. Gewoon op bestel klikken, wachten tot de postbezorger komt en dan samen gezellig kijken wat er in die grote doos zit. “Joepie, een pakketje!” Altijd feest, nieuwe kleren kopen!

(c) Can Stock Photo / dolgachov

[ssba]