Het schoolplein is een bron van verhalen

Het schoolplein is een bron van verhalen. Schreef ik ooit al eens over zoenen op het schoolplein, onlangs viel me iets anders op. Daar waar moeders doorgaans samen klitten en kletsen, zijn het de vaders die juist solitair de gsm checken, her en der om zich heen turen en lekker wegdromen.

Ja, ik doe zelf ook mee aan deze generalistische uitspraak. Negen van de tien keer sta ik enigszins onbeholpen de meest recente geschiedenis van mijn Facebookpagina te verversen. Wil ik dan niet met anderen praten? Jawel hoor, maar de blik naar beneden richten en je armen over elkaar houden, dat blijkt voor vele anderen niet echt een goede non-verbale communicatieve houding te zijn.

Onlangs bedacht ik dat het anders moest. Was het niet de bedoeling om meer te communiceren met anderen op het schoolplein? Dat ik veel vaker met (wildvreemde) ouders een praatje zou maken? Ik kon mezelf niet echt goed met argumenten overtuigen. Eén belangrijk reden gaf zelfs de doorslag om mijn eenlingbestaan op het schoolplein voor te zetten. Ik, de ‘Remi Die Alleen Op Het Schoolplein stond’, kon op deze manier namelijk volop stiekem genieten van al die verhalen en veelal unieke situaties die her en der als geisers tussen de schoolpleintegels omhoog spoten.

Zo is daar die moeder die iedere dag in haar hardloopoutfit het schoolplein op komt lopen. Op zich niet erg, ze zal wel aan het trainen zijn voor de marathon van New York, maar waarom die designerbril van Gucci dan steevast in heur haar zit, is mij een raadsel. Die moet toch al na een twintig meter trimmen op de grond stuiteren? Wat te denken van die vader die negen van de tien keer in zijn klusoutfit komt, maar geen eigen klusbedrijf heeft en bij mijn weten ook niet voor een klusbedrijf werkt? Is hij écht zo lang met de verbouwing van zijn huis bezig? En if so, moet ik hem dan niet aanbieden om (met mijn twee linker handen) mee te helpen?

Of die opa die elke dinsdag zijn kleinzoon ophaalt en vervolgens het schoolterrein bijna niet af komt omdat het tweetal eerst minimaal een half uur in het klimrek en in de zandbak moet spelen. Of die vader die bijna dagelijks met dat verse halfje vloerbruin op z’n dochter wacht? En die moeder die altijd te laat is. Zowél bij het wegbrengen als bij het ophalen. Je begrijpt, ik speur en spied nieuwsgierig rond en voel me goed bij, als Remi op het schoolplein.

Soms zie je er zelfs hele mooie dingen gebeuren. Wat te denken van die ouders die samen zielsgelukkig de kinderen van hem, haar én elkaar wegbrengen en ophalen? Ik noem hen een prachtig gevalletje van Pure Liefde 2.0.

Ook zal ik nooit vergeten dat er tijden geleden een kind naar buiten stoof die zijn oma omhelsde en schreeuwde ‘hé, oma heb je een nieuw doek?’. Ik hoorde het hem roepen, maar snapte er niets van. Totdat ik naar haar keek. Deze oma was ziek. Daar was geen twijfel over mogelijk. In plaats van een pruik, koos ze echter voor een kleurrijk sierlijk gewaad dat ze om haar hoofd heen wikkelde. Ik lachte om de open reactie van haar kleinzoon. De dagen en weken daarna zocht ik kleurrijke oma automatisch steeds weer op. Ze paste inderdaad haar doek aan op de kleur van haar kleding. Totdat ik haar ineens niet meer zag. Denk je eerst nog aan een vakantie, later vernam ik via via dat de kleurrijke oma overleden was. Ik kende deze mevrouw helemaal niet, maar haar bonte doeken miste ik na een paar dagen al.

Ik ben sindsdien dus ook op zoek naar alles wat afwijkt op het schoolplein. De laatste tijd richt ik me op schoenen. Als ik niet de timeline van mijn Facebookpagina aan het verversen ben, dan kijk ik gewoon naar de schoenen van opa’s, de laarzen van moeders, de sneakers van vaders en de instappers van oma’s. Het schoolplein is namelijk een bron van onderscheidenheid. En daar kleven allemaal unieke verhalen aan vast; leuk en minder leuk. Dat die moeders daar niet open voor staan en enkel samen kletsen, is me écht een raadsel…

[ssba]