Opvoeden is de moeilijkste baan die er is

Opvoeden is de moeilijkste baan die er is, zo zeggen ouders vaak. Zodra je zelf ouder bent geworden, weet je binnen luttele secondes dat dit een waarheid als een koe is. Toch heeft de ‘grootbrengmedaille’ ook een andere kant. ‘Ik doe maar wat’, vertelde iemand me ooit toen het over de opvoeding van zijn kinderen ging. Ik vond dat geen goede insteek. Wilde me absoluut beter voorbereiden voor deze taak.

Beste aanstaande ouders (want ik schrijf dit voor jullie), even over die luttele secondes en die koe van hierboven: ik heb dat niet verzonnen, ’t is waar gebeurd. Toen onze zoon Job namelijk een paar tellen oud was en hij letterlijk over mijn vrouw heen plaste, versteende ik ter plekke. Daar sta je dan met je pasgeboren kind in je armen. Je hebt alleen geen idee wat je moet doen… De eerste gedachte die ik vervolgens had: wat fijn dat er zo veel mensen in deze operatiekamer zijn die wél iets van baby’s af weten.

Natuurlijk stond het internet in 2008 ook al vol met tips en tricks, met vragen en antwoorden. En dus was ik ter voorbereiding op die kleine spruit enorm duchtig aan het surfen geslagen. Lijstjes maken, samen uitwerken, mijn vrouw overhoren, je kent dat wel. Wij deden dat allemaal. Je wilt bij deze baan wel een beetje serieus voor de dag komen, toch?

Jaja aanstaande ouder; je gniffelt nu vast al een beetje zenuwachtig. Ik deed dat namelijk ook. Toch moest ik (nee, niet de verpleegster, maar ik!) mijn zoon meteen na de geboorte (slechts minuten later!) wél in bad doen. Dan is het handig dat je de Oei, Ik Groei-lectuur van deze wereld een beetje uit je hoofd geleerd hebt. Nog handiger? Een verpleegster die pal achter je staat en een live tutorial geeft: ‘Hand onder het hoofdje! Pas op, niet te hard knijpen, die armpjes zijn de komende jaren nog best kwetsbaar!’. Dat werk.

Het bedrijf genaamd ‘Opvoeden Van Je Eigen Kind’
Al waren die eerste Job-jaren uiteindelijk maar peanuts. Opvoeden wordt pas écht een moeilijke baan wanneer ‘zo’n kind’ (jahaa, hij is wel lief hoor, ik noem hem soms alleen kind, dat is hij toch ook?) wat terug begint te zeggen. Even voor het beeld: daar waar ik ooit begon als schoonmaker in het bedrijf genaamd ‘Opvoeden Van Je Eigen Kind’, zit ik nu samen met mijn vrouw in het managementteam. En nog kun je alles niet goed doen. Af en toe belegt ons leidend voorwerp zelfs oudervergaderingen. Dan zitten wij letterlijk in het strafbankje. Dan beoordeelt hij, heeft het over ons functioneren, komt met een SWOT-analyse. Ik geef toe; net als bij ‘echt werk’ zijn dat toch best ingewikkelde gesprekken.

We doen maar wat
Toen ik zelf kind was was, leek het bij mijn ouders allemaal van een leien dakje te gaan. Inmiddels weet ik dat dit niet zo is. Heen en weer crossen van sportvereniging naar theatergezelschap, brengen en halen van school, zorgen dat er eten is en ook nog eens proberen om de toko een beetje leefbaar en schoon te houden.
Daarbij wil ons kind ook graag een beetje persoonlijke aandacht. En als die aandacht te weinig is, of wanneer het bedrijfsmatig communiceren net niet helemaal lekker loopt, dan is het hommeles. Om nog maar te zwijgen over de keren dat mijn zoon de discussie probeert te winnen. Okay, mijn schoonmoeder die in de Raad van Toezicht zit van het bedrijf genaamd ‘Opvoeden Van Je Eigen Kind’, heeft best wel eens goede ideeën, maar dit ouder-duo staat er 99,5 procent van de tijd toch eigenlijk helemaal alleen voor. En wat blijkt na al die jaren? We. Doen. Maar. Wat.

Toch hebben wij het als ´Ik doe maar wat’-ouders ook niet al te slecht, als ik die opvoedprogramma’s op tv soms bekijk. Job slaapt redelijk goed. Het is wat kort tot maximaal 6.15 uur, maar goed. Hij eet prima, lust bijna alles. Okay, hij praat wat veel tijdens het eten, maar daar wordt aan gewerkt. Daarbij is hij niet heel vaak woedend en gooit hij niet veel met deuren. Soms plaag ik hem nét even te erg en dan bonkt hij stampvoetend en briesend de trap op naar boven. Maar goed, dat geeft mij dan weer de mogelijkheid om tijdens de wekelijkse teamvergaderingen te melden dat hij dat temperamentvolle karakter van zijn moeder heeft.

Waar ik een beetje naartoe wil, beste aanstaande ouder: ik denk dat die stapels tijdschriften, opvoedboeken en Eerste Hulp Bij Opvoeden-series best nuttig kunnen zijn. Is een kind bijvoorbeeld een periode onhandelbaar, dan reageer je als ouder vaak precies verkeerd. En als de vreemde ogen en de opvoedkundige kernkwaliteiten van superdupernanny Jo Frost-achtigen om de hoek komen kijken, dan worden kinderen automatisch misschien wel een beetje gedwongen om zich anders te gedragen. Continu bijleren dus, zo is mijn devies. Maar tegelijkertijd in je achterhoofd houden: ik doe maar wat en ik ben zéker niet de enige.

[ssba]