Neerstorten met een vliegtuig? Echt niet!

Een vakantie naar Tenerife met Neckermann, betekent eveneens een trip van een paar uur in een vliegtuig. De laatste keer dat we vlogen, is al weer eventjes geleden. Tóch is vliegen bij mij onlosmakelijk verbonden met neerstorten. Hypochonder als ik ben, denk ik voorafgaand en tijdens de vlucht bovenmatig veel aan hoe dat dan precies zal gaan gebeuren…

Mijn echte, diepe vliegangst is een paar jaar geleden overigens al best wel wat afgezwakt door mijn eigen zoon. Toen ik zag hoe enthousiast hij als 4-jarige reageerde op de ongelofelijke snelheid die het vliegtuig op de grond al ontwikkelde (‘Kijk eens pap! Wat gaan we hááááááárd!’), bedacht ik ineens dat ik me misschien best wel aanstelde. Die vlucht ging hierdoor best goed. Maar dat had misschien ook te maken met al die films die ik ter afleiding keek. Toch doen die nieuwsberichten van neergestorte en neergeschoten vliegtuigen mijn angst niet echt heel veel goeds.

Nu was ik echter vastberaden om er iets aan te doen. Ik wilde mijn aandacht zo veel mogelijk van dat werkwoord ‘neerstorten‘ afleiden. Ik besloot om mijn aandacht te verleggen en naar andere mensen te kijken. Te beginnen bij mijn 7-jarige zoon die dit avontuur zonder schroom en angst onderging. Die in de gate vol spanning naar het vliegtuig keek waar bij een uurtje daarna zijn luchtreis richting Nederland in zou gaan maken. Die probeerde of hij onze koffers kon spotten terwijl ze in het bagageruim verdwenen, die Angry Birds speelde of zijn leven er vanaf hing, die tijdens opstijgen praktisch onafgebroken met zijn neus tegen het plastic raampje gedrukt zat.

Ik keek ook naar die jonge wielrenner met zijn gladgeschoren kuiten die hier op hoogtestage was geweest. Hij had praktisch niets bij zich, op een vreemd uitziend model fietskoffer na dan.
Ik keek naar de grote grijze garde ouderen die hier overwinterd hadden. Het gesofistikeerde echtpaar dat heerlijk ongedwongen wat tapashapjes opsmikkelde, alvorens ze de terugvlucht aanvaardden.
Ik keek naar die iets te mooie dame die tijdens de vlucht vrijwel continu met haar neus in haar allernieuwste iPhone zat.

Ik hoorde de gesprekken achter me van de vrouw met de hippe rode broek die vertelde over de oorlog. En dat reizen tegenwoordig dan toch echt wel wat makkelijker gaat. Ik hoorde het huilende jongetje van nog geen drie jaar oud, die deze vliegreis verre van plezant vond. Ik zag zijn worstelende ouders die zich zichtbaar afvroegen of anderen zich niet te veel stoorden aan dit lawaai. Ik zag onze reisleidster die het helemaal niet leuk vond om terug te gaan naar ons koude kikkerlandje. Heus niet alleen vanwege de temperatuurverschillen, maar veel meer vanwege de daadwerkelijke reden; haar opa was overleden. Volgende week stapt ze weer op het vliegtuig om weer aan het werk te gaan.

Ik zag mijn eigen vrouw die even een oogje toedeed om de tijd te doden. Ik zag korte broeken, ik zag zonnebrillen op roodverbrande voorhoofden, ik zag dikke truien die halverwege de terugreis uit handbagage getrokken werden om de 30 graden verschil tegenwicht te kunnen bieden. Ik zag de hardwerkende stewardessen die het kleine beetje turbulentie negeerden als was het een vlaagje motregen in de tropisch-warme avondzon.

Neerstorten? Echt niet!

Maar ik zag ook een man, die met klamme handjes schichtig rondkeek of alles wel goed ging. Of hij geen onverwachtse dingen bespeurde, of de stem van de piloot tijdens zijn verplichte praatjes niet wat raar oversloeg, of ‘the cabin crew’ eigenlijk wel steeds relaxt bleef. En ik zag ook dat zijn zoontje hem tussen twee levels Angry Brids even aanstootte: ‘Papa wil je niet steeds zo bang doen? Daar word ik ook een beetje verdrietig van. Er is toch niets aan de hand? Kijk eens naar buiten, naar de lichtjes van Nederland onder ons. Dat is toch mooi? We zijn er bijna. We gaan zo landen…’

[ssba]