By 18 november 2015 0 Comments Read More →

Schreeuwen tegen m’n kind in de supermarkt? Dat nooit!

Als mijn moeder mij vertelde over hoe ik vroeger was, leek opvoeden een eitje. Als ik haar mag geloven, heeft ze eigenlijk bijna niks hoeven doen. “Je liep altijd braaf aan m’n hand mee en was een vrolijk sociaal kind, dat eigenlijk altijd lief luisterde.” Dex zal dan vast erg op z’n vader lijken, want hij heeft een flink eigen willetje.

Ik ben twee, dus ik zeg nee!

Ik weet het nog goed, het begin van de “ik ben twee, dus ik zeg nee” periode van Dex (toen trouwens 1,5, hoezo begint dat met 2?). Nu moest het er dus van komen, het opvoeden kon beginnen. Dit was het moment dat ik consequent moest blijven, me niet moest laten manipuleren en al zeker niet hysterisch in supermarkten moest gaan schreeuwen naar m’n peuter dat hij iets niet mocht doen. Dit laatste zou mij zeker niet gebeuren. Schreeuwen tegen een kind, dat was een teken van onmacht en zo ver mag je het nooit laten komen, toch?

schreeuwen in de Supermarkt

Dat doe ik anders nooit!

Ik sprak regelmatig af met vriendinnen die ook kinderen hebben, zo leuk want dan konden onze kindjes samen spelen. Vol bewondering keek ik toe hoe mijn vriendin haar dochtertje van een half jaartje ouder op strenge,  doch rechtvaardige toon toesprak, nadat ze speelgoed afpakte van Dex. Nog geen minuut later was het mijn beurt om streng te zijn, nadat zoonlief zijn loopfietsje niet wilde delen. Ik hoorde mezelf de geijkte woorden zeggen: “samen spelen is samen delen”  en “mag Jolijne dan nu even op jouw fietsje spelen?” “NEE!” “Eh… kom op Dex, jij kan er straks ook nog op?”

De dikke tranen en onrechtvaardigheid in Dex z’n ogen brachten me gelijk aan het twijfelen. Ik kon me eigenlijk best voorstellen dat hij zijn meest favoriete speelgoed aller tijden liever niet wilde delen. Maarja hij moest dit ook leren. Hij weigerde van zijn fietsje af te gaan en er ontstond een soort ongemakkelijk gesjor (want hij hield de fiets vast met wild getrappel, alsof zijn leven er vanaf hing). Ondertussen vroeg ik me af hoe het er voor buitenstaanders uit moest zien. Dit leek mijn vriendin hiervoor toch een stuk makkelijker af te gaan.

Schreeuwen in de supermarkt: meer begrip

Nu is hij vier en lijkt dit incidentje al wel weer eeuwen geleden. Ondertussen is er al heel wat opvoedkundig werk aan te pas gekomen. De onzekerheid is er wel nog steeds (doe ik het goed? Is dit wel zo redelijk wat ik zeg? Was dit nu echt waar ik zo boos over was?). Maar wat anderen er van vinden,  daar denk ik lang niet altijd meer over na. Hoewel ik m’n uiterste best doe om zeker ook de positieve dingen te blijven benoemen en te complimenteren, ben ik er achter dat het heel verleidelijk is om je stem te verheffen. Zeker omdat vierjarigen nu eenmaal niet altijd genoegen nemen met nee. En dat soms, dag na dag, na dag. Dit in combinatie met het nodige slaaptekort, ontstaat er ook bij mij iets meer begrip voor die schreeuwende vrouw in de supermarkt…

>> LEES OOK: Zo voorkom je een supermarktscène

[ssba]
Posted in: Opvoeden

Auteur:

Manja is 32 jaar oud, grafisch vormgever en vooral ook moeder van twee heel eigenwijze kinderen: zoontje Dex (2011) en dochtertje Puck (2015). Klik op Manja's naam hierboven voor meer informatie over haar.