Hoe overleef ik mijn peuter?

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geen geleerde en durf mezelf ook geen ervaringsdeskundige te noemen. Maar toen ik zwanger was, dacht ik dat het met het opvoeden van mijn toekomstige kind wel snor zat. Ik was immers docent op een middelbare school en hield dagelijks klassen met 30 stuks 16-jarigen onder controle met een welgemeende en goed getimede ‘omdat ik dat zeg’. Blijkbaar trappen ze daar wel in, want ik geef al bijna 10 jaar (*slik*) met (meestal) veel plezier les.

#1 Pedagoochelen vs. pedagooglen

Groot was dan ook mijn verbazing toen bleek dat mijn dochter helemaal niet onder de indruk was van ‘omdat ik dat zeg’. Ook ‘en nu nog één keer’ was eerder een uitdaging dan een waarschuwing voor mijn peuterpuber. Sta je dan met je ge-pedagoochel.

Over een andere boeg dan maar. Op internet en boeken kwam ik fantastische en minder fantastische opvoedtips tegen. Iedereen worstelt zich op zijn of haar eigen manier door deze fase (want dat is het. Een fase, al is het soms een best lange fase van ongeveer twee jaar. Dus.). Je probeert dus zoveel mogelijk kennis op te doen en filtert de bruikbare tips daaruit . Ik heb door schade en schande wel een aantal dingen geleerd. Die kunnen je geestelijke gezondheid redden als je probeert iemand op te voeden tot een functioneel lid van de maatschappij. Les één is dat toekomstige lid van de maatschappij eerst maar eens aankleden bijvoorbeeld.

#2 Pick your battles
Zoals ik zei is mijn dochter één van de meest eigenwijze exemplaren in de peutersoort. Als het het -12 is krijgen ze op het KDV onmogelijk haar jas aan, maar vorige week toen het 18 graden was wilde ze per se haar jasje aan en kreeg ik een kindje mee naar huis die heerlijk gespeeld had, maar haar haartjes kletsnat had van het zweet. Om even de situatie te schetsen. Dus als we ‘s ochtends een heel klein beetje haast hebben en ze wil heelheel graag de gestreepte legging aan in plaats van het snoezige setje dat ik had klaar gelegd, prima! Een strijd die ik wel elke keer met liefde aan ga, is die van handje (of de kinderwagen) vasthouden wanneer we bijvoorbeeld op een parkeerplaats lopen. Ook al eindigt die strijd regelmatig met een rood aanlopende peuter over mijn schouders. Safety first people!

#3 Haastige spoed
Soms vraag ik mezelf weleens af of mijn dochter en ik wel dezelfde taal spreken. Steevast vat zij mijn ‘Nu eventjes opschieten schat’ op als ‘Hé, dit is een goed moment om te gaan poepen.’ Waardoor ik ongeduldig naast de w.c. sta te hupsen met ‘ben je klaar’” en zij nijdig zegt ‘NEE MAMA! Deur dit!’. Peuters zijn namelijk gesteld op toilet-privacy, voor zichzelf dan. Als hun moeder op de w.c. zit, dan moeten ze je een boekje laten zien/kusje geven/knuffel brengen. Nooit als Papa op de w.c. zit. Neenee, alleen bij Mama. Weet je nog hoe lang het duurde om de deur uit te gaan toen je nog geen kinderen had? Tel daar met een peuter gerust drie kwartier bij op. En dan loop je nóg het risico dat je te laat ben,t omdat je terug moet om de lievelingsknuffel van je terror toddler op te halen.

#4 Keuzes keuzes
Sinds ik how2talk2kids van Faber en Mazlish gelezen heb, strooi ik met keuzes voor mijn kind. De docent in mij protesteerde aanvankelijk een beetje, maar ik merkte hoe goed mijn dochter er op reageerde. Geen strijd meer, of nou ja, veel minder. Bijvoorbeeld: je bent je aan het klaar maken om weg te gaan, je hebt het w.c. gebeuren gehad (zie haastige spoed) en je bent er bijna. Alleen de schoenen nog. Je voelt hem al aankomen hè? Je pakt de schoentjes en je peuter verstijfd. “Niet die.” Je zegt vriendelijk doch ferm “Even hier komen met je voetjes schat. We gaan naar de supermarkt. Hup!” “Nee.” Je zucht:“Toe nou, doe niet zo moeilijk. Kom met je voeten.” And cue tantrum. “Nee mama, wil niet dezeheee!” Tegenwoordig los ik het op met een simpele “Oké, je mag kiezen. Wil je de schoentjes aan of de laarsjes?” 9 van de 10 keer kiest ze snikkend één van beide en is het klaar. Ik was best wel sceptisch, maar was stomverbaasd toen ik de eerste keer een driftbui voorkwam met het geven van een keuze. Sinds deze ontdekking zijn de keuzes bij ons toegevoegd aan het opvoedrepertoire. Soms is het niet zo ingewikkeld.

#5 LMFAO
En soms moet je er ook gewoon de humor van inzien. Tuurlijk is het afzien, pittig en lastig en is het echt niet lollig dat je al een kwartier bezig bent om je kind in het autostoeltje te manoeuvreren. Echt, ik weet het. Maar peuters kunnen ook zó grappig zijn. Zo dirigeert Dochter ons als publiek op de bank, doet haar dansjurk aan en verkondigt: “Daar komt de BALLERINAAAAAAA!”. Als we niet genoeg applaudiseren moet het hele ritueel over. Gisteren ging ik even op de grond zitten om tot tien te tellen toen ze naast me kwam staan, haar handjes om heen sloeg en vroeg “Tis er Mama?”. Of toen ze een nieuwe zonnebril kreeg en hem de hele dag op wilde houden. Tijdens het eten, in bad en uiteindelijk in bed. Ik vind het heerlijk, zo’n eigen willetje en ik kan echt genieten van haar volkomen eigen kijk op de wereld!

Meer lezen over peuters? lees dan ook: handleiding peuter aankleden in 35 stappen, onze infographic eetwijzer peuter en zo leg je een peuter op bed in 100 stappen.

[ssba]