Een nieuwe sprong in zelfstandigheid #autisme 123

Sinds Linda op school zit, heb ik logistieke stress. Linda’s school begint om 8:30 uur en Daniëls school begint om 8:45 uur. Qua rijden zit hier (afhankelijk van de stoplichten) 10 tot 12 minuten tussen. Dus als we net iets te laat bij Linda’s school wegrijden, ben ik te laat op de school van Daniël. Bloedirritant, maar het went.

Ons buurmeisje zit bij Linda op school, dus we carpoolen een paar dagen per week. Dat is helemaal prima. Tot begin van dit  jaar… Het jongere zusje van de buren ging ook naar school. Ja, dan heb je drie kinderen op de achterbank en één voorin. Groot punt hierbij is dat de auto te smal is om drie autostoeltjes naast elkaar te zetten. Met als resultaat dat Daniël als een sardientje tussen de twee stoelen zit ingeklemd. En bijpassend resultaat, een gillende Daniël… Niet fijn, dus.

Carpooldag

De carpooldag (donderdag) was dus geen goede dag voor Daniël. Tot voor kort. Want, hij heeft zijn fietsexamen gehaald! Hij was vroeger erg onveilig in het verkeer. Hij stak zijn arm uit en maakte de bocht zonder te kijken of er wat aankwam. Sinds een maand of wat merkten we dat hij echt wel heel goed om zich heen kijkt. Dus we hebben twee keer naar school ‘proefgereden’ met hem. Daniël fietst naar school en mijn man fietst achter hem aan, terwijl hij doet alsof hij er niet is. 😉 Dat ging steeds hartstikke goed. Dus hij mocht van ons wel met de fiets naar school.

Toen ik dus een week later op donderdag tegen Daniël zei dat hij op de fiets naar school mocht, kon hij het eigenlijk niet geloven. Ik was mijn lunch aan het smeren, toen ik Daniël hoorde. ‘Papa? Van mama mag ik op de fiets naar school. Mag dat van jou ook?’ Superschattig. We hebben wel afgesproken dat hij even belt als hij aangekomen is op school. WhatsApp is nog te moeilijk voor hem. Al snap ik niet wat er moeilijk kan zijn aan WhatsApp, maar dat terzijde.

Geen logtistieke ochtendstress meer

Dus nu fietst Daniël op donderdag en soms op woensdag naar school. En heb ik op die dagen geen ochtendlogistieke stress meer. Wat een heerlijkheid! Daniël geniet met volle teugen van deze nieuwe vrijheid. Zo ging hij laatst ook een keer met de fiets naar opa en oma om een tekenblok te halen. Volgens mij is hij de afgelopen weken ook een paar centimeter gegroeid. Erg leuk om te zien. Al is dat ook een beetje wennen, natuurlijk. Nog een klein stukje en dan is hij al net zo groot als ik. Lijkt me heel raar. Maar ach, daar groei je ook wel weer in mee.

Straks gaat hij ook naar een nieuwe bso. Met als grootste voordeel dat hij van daaruit naar huis kan fietsen. Dus dan hoeft hij niet donderdag naar school te fietsen, fiets laten staan en vrijdagmiddag pas weer naar huis te fietsen. En qua reistijd scheelt het mij ook heel veel als ik niet heen en weer hoef te rijden tussen de scholen steeds. Dus ik zie alleen maar voordelen hierin. Al is het stiekem wel spannend, hoor!

Kleine jongetjes worden groot. En dat is helemaal prima.

Naschrift:

Na drie jaar bloggen voor MoodKids hou ik het voor gezien. Ik heb erg genoten van het schrijven en om jullie reacties te lezen. Ik ben ook dankbaar voor het platform dat me geboden is om te kunnen vertellen over mijn leven met een kind met autisme. Ik vond het ook fijn om te merken dat mensen herkenning en steun vonden in mijn blogs. Dank voor jullie input en medeleven. Het heeft me erg gesteund!

Daniëlle schreef bijna drie jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / colematt

[ssba]