Met babystapjes richting de puberteit #autisme 122

Daniël is inmiddels ruim 10 jaar. Hij begint zo langzamerhand een echte tiener te worden. Hij loopt qua emotionele ontwikkeling een beetje achter op zijn kalenderleeftijd. Het is niet veel, maar bijvoorbeeld zijn peuterpuberteit kwam pas een beetje op gang toen hij 2,5 was. Die achterstand haalt hij nu ruimschoots in.

Tot een maand geleden legde hij netjes zijn vieze was in de wasmand. Vorige week liep ik zijn kamer in voor de rugkrabbels voor het slapen gaan, en zijn kamer was bezaaid met vieze kleding. Uhm, lieverd, dat is niet de bedoeling. De wasmand is beneden, niet op de vloer. Hij gaf geen respons en liet mij de rotzooi opruimen.

Eten als een bootwerker

Tweede teken aan de wand. Hij eet als een bootwerker. We waren een paar weken geleden bij mijn schoonouders voor een maaltijd. In het weekend maakt mijn schoonmoeder altijd een grote maaltijd. Dus we begonnen met een gevulde soep. Daniël at drie borden. Oké, op naar het hoofdgerecht. We hadden kip en aardappels en groente. Daniël at een portie spruitjes (bah), een portie aardappelpuree met jus (eerste keer geprobeerd) en een flink stuk kip. En daarna een net zo grote portie kip. Toen hij voor het derde stuk vroeg, piepte mijn schoonmoeder dat hij toch echt al genoeg gegeten had. Mijn man en ik weten dat hij echt wel stopt als hij vol zit, dus we gaven hem nog een klein stukje. Na een paar happen zat hij uiteindelijk vol. Ik heb even niet scherp of hij daarna ook nog wat fruit had gegeten. Volgens mij heeft hij ook nog wat aardbeien gegeten.

Verder, iedere maandag eten we pasta met tomatensaus. Dus meneer eet tegenwoordig standaard twee volle borden pasta. Ik heb voor de zomer maar alvast een grotere maat kleding gekocht. Leek me wel zo handig.

Puberale opmerkingen

Een ander punt, hij begint soms al een beetje verveeld uit zijn ogen te kijken, als een echte puber. En een grote mond terug. Al komt dat nog niet vaak voor. Maar ja, vorig jaar was dit nog helemaal niet, dus alle puberale opmerkingen komen voor mij als een schok. Het hoort erbij, zullen we maar zeggen. En ik ben heel blij dat hij deze ontwikkeling doormaakt op de manier waarop het ‘hoort’. Dan is deze ontwikkeling vooralsnog niet anders door zijn autisme. We gaan zien hoe hij reageert als de hormonen echt starten. Ik ben in ieder geval nu wel blij dat we langzaamaan kunnen wennen aan de aankomende fase.

Daniëlle schrijft al bijna drie jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / kennykiernan

[ssba]