Oorpijn door Oud en Nieuw 2018 #autisme 112

De kinderen waren de eerste week van de kerstvakantie op jeugdkamp. Hadden wij weer heerlijk rust! Ze kwamen op donderdag thuis, beiden met hoge koorts. Griep heerste bij de kinderen. Dus dat was paracetamol geven en naar bed. We wassen jullie morgen wel weer. Inmiddels komt de jaarwisseling rap dichterbij. Daniël is erg onrustig en Linda geeft geen krimp.

We zijn vrijdagochtend (na een beetje uitslapen en wassen) naar een hotel gegaan, om mijn zwager (hij is arts en had weekenddienst bij het plaatselijke ziekenhuis) gezelschap te houden. ‘s Middags was Daniël even gaan slapen, hij was niet helemaal lekker. Nog wat koorts en gewoon lamlendig. Op een gegeven moment werd hij gillend wakker. Hij had erge oorpijn. Mijn schoonvader was bij hem, ik was beneden. Mijn schoonvader kon me niet bereiken, dus hij liet Daniël alleen om ons te zoeken. Toen ik het berichtje zag, ben ik direct naar de kamer gegaan. Geklopt, maar er werd niet open gedaan. Schoonvader gebeld, nam niet op. En in de tussentijd hoorde ik Daniël gillen van de pijn. Hij was alleen en teveel in paniek om de deur open te doen. Dat waren dus een paar lange minuten tot mijn schoonvader de hoteldeur open kon doen.

Stress van heel veel dingen

In de kamer trof ik een oververhitte, krijsende zoon aan. Dat was geen fijn zicht. Het volgende is het geval. Als Daniël te erg gestrest raakt, krijgt hij oorpijn. We zijn minstens vijf keer met hem naar de huisarts(enpost) geweest om zijn oren te laten checken. Het is nooit oorontsteking. Dus ik was, ondanks het gekrijs, niet voornemens om naar de huisarts te gaan. Ik kwam bij hem zitten en zei dat hij zich moest herpakken. Ja, hij heeft oorpijn. En het doet vast enorm pijn. Ja, het is een tijd geleden, dus schrikt hij ervan. Nee, het is geen oorontsteking. Je hebt gewoon overmatige stress. “Ik weet niet waar ik stress van heb”, zei hij. Wel, waar zullen we eens beginnen qua stress?

• Je bent een week op jeugdkamp geweest. Dit is bekend terrein, maar toch heftig. Veel kabaal, onduidelijk en dagelijks verschillend dagprogramma, nieuwe kindjes, laat naar bed, etc.
• Je bent (gisteren) ziek thuis gekomen van jeugdkamp.
• We hebben de geweldige decembermaand achter de rug.
• Het is overmorgen Nieuwjaar, daar krijg je ook altijd de zenuwen van..
• Het is vakantie, dat is ook niet je grootste hobby.
• Na de vakantie heb je de cito-toetsen. Dat gaf geen stress, gelukkig
• Moet ik zo nog even doorgaan???

Ik heb hem ook verteld dat deze stress erbij hoort. Ik vertelde dat mijn autistische collega  ook moeite heeft met de maand december. Verder lopen de Facebookgroepen over autistische kinderen ook over van kinderen die totaal van de rel raken van de maand december: Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw.  “Het is echt heel vervelend voor je, maar het hoort erbij. Ik beloof je dat het over een paar dagen voorbij is. Nog heel even volhouden, dus.”

Oorpijn van de stress verdwenen

Na deze opsomming en uitleg kalmeerde hij al snel en was de oorpijn op miraculeuze wijze verdwenen. Hij bleef de dagen erna een beetje gammel. Bij vlagen greep hij nog naar zijn oor. Nu zitten we alleen met een risico dat hij een angst voor de oorpijn gaat ontwikkelen. Ik hoop echt dat hij daar geen issue van gaat maken.

Doordat beide kinderen niet lekker waren, hebben we Oud en Nieuw thuis gevierd met zijn vieren. We zouden naar vrienden gaan, maar met grieperige kinderen leek ons dat geen goed plan. Linda ging goed slapen, maar werd om 22 uur heftig zwetend wakker en zat te gillen in bed. Ze was wakker geworden van de knallen. Wel, kom dan maar mee naar beneden.

Daniël wilde wakker gemaakt worden voor de oudejaarsconference om 22.30 uur. Hij houdt wel van cabaret, dus dit leek logisch. De oudejaarsconference ging alleen compleet langs hem heen. Hij lachte om de helft van de grappen, en soms lachte hij als er geen grap gemaakt werd. Ach, leve de lol. Dus we hebben het grootste deel van de avond met zijn vieren beneden gezeten. Waar de kinderen vorig jaar tot ruim na 01 uur ademloos naar het vuurwerk hebben gekeken, taaiden ze nu allebei om 00.30 uur al volledig af. Zeer begrijpelijk natuurlijk. Op naar een rustiger 2018!

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / marochkina

[ssba]