Sinterklaas 2017, het vervolg #autisme109

Na de uitbarsting aan het begin van het sinterklaasseizoen, is Daniël redelijk gekalmeerd. De schoen is een paar keer gezet, het afgesproken cadeau zat in de schoen, prima. Die stress lijkt een stuk verminderd te zijn.

Daniël maakt wel nog steeds continu geluid, behalve als hij een filmpje aan het kijken is, of de vernieuwde dienstregeling uit zijn hoofd aan het leren is. Dit blijft redelijk vermoeiend. Inmiddels kan ik me zo goed afsluiten voor het geluid, dat ik mijn dochter echt niet meer hoor als ze wat zegt voordat ze mijn aandacht heeft. Daar wordt ze begrijpelijkerwijs erg boos over.

We hadden afgelopen weekend onze ‘pakjesmiddag’ met de familie. We hebben Daniël met grote regelmaat verteld wat zijn cadeaus zouden zijn. Ik hoop maar dat dit hem geholpen heeft met de spanningen. Daniëls oudtante had weer een sinterklaas-dvd geregeld. Hierin leest sinterklaas voor ieder kind een stukje uit zijn boek voor. Je moet dan een paar foto’s insturen en wat items aanklikken. De kinderen vinden het geweldig. Zeker de jonge kindjes die nog in sinterklaas geloven, praten echt terug naar de tv, alsof sinterklaas ze zou horen. Erg schattig. Daniël bekeek het filmpje rustig en raakte er niet door van de kook. Weer een winstpuntje.

Hij heeft van ons een Lego-set gekregen en van mijn schoonouders een puzzelspel (gravity maze) dat hij ergens had gespeeld. Hij was hier erg blij mee en wilde meteen gaan spelen. Alleen het bleek dat het speelbord kapot was. Dit vond Daniël jammer, maar begreep en accepteerde dat hij op een later moment een ‘werkend’ spel zou krijgen. Hij had gelukkig ook de Lego waar hij mee kon spelen, dus dat was prima. Ik ben erg trots op hem dat hij deze onverwachte wending zo makkelijk oppakte. Zo blijft hij me verbazen.

Sinterklaas op school

En toen was er ook nog Sinterklaas op school. Ze hebben in de klas lootjes getrokken en moesten een surprise maken. Het budget was 5 euro. Het lootje had gevraagd om stuiterballen of een spelletje. We hadden het papiertje niet meegenomen naar het winkelcentrum, dus we wisten niet meer precies wat er op het lijstje stond. Daniël had wat stuiterballen bij de Hema gevonden voor een totaalbedrag van drie euro. Dus we hadden nog twee euro te besteden. Bij de Intertoys zag ik een veel mooiere stuiterbal, voor drie euro. Het leek me leuker om een glow-in-the-darkstuiterbal te geven dan een simpel ding van de Hema.

Wel, toen het mekker en getwijfel. Want ja, wat stond er ook alweer op het lijstje? En wat nou als hij het niet leuk vindt? Twijfel, twijfel, twijfel. Ik werd er helemaal ongedurig van. Uiteindelijk hebben we de duurdere stuiterbal gekocht en een goochelsetje. Nou wist Daniël wel voor 100% zeker dat er geen goochelsetje op het lijstje stond, dus hij was het er eigenlijk niet mee eens dat we dat gekocht hadden. Maar ja, het budget van 5 euro moest ook gevuld worden. Groot verdriet / frustratie, dus.

Surprise maken

Nu we de cadeaus gekocht hadden, werd het tijd voor de surprise. Dus ik vroeg Daniël wat voor surprise hij wilde maken. Inmiddels hadden we het lijstje gevonden, dus daar konden we inspiratie uit halen. Wel, dit was ook een oneindig moeilijke vraag. Uiteindelijk besloten we om een Legoblokje te maken. Dit was eigenlijk ook geen goede keuze, want hij had zelf vorig jaar een Legoblokje als surprise gekregen en hij zag dit toch als een zwaktebod (niet met die bewoordingen). Maar hij kwam zelf ook niet met andere suggesties. Dus met frisse tegenzin zetten we ons aan de surprise. De noppen maken was al een hele uitdaging, maar uiteindelijk maakten we toch iets wat een beetje toonbaar was.

Hierbij moest Daniël wel uitgebreid zuchten en steunen om zijn teleurstelling te uiten. En als ik dan vroeg of hij een beter idee had, bleef het stil. Niet heel relaxed werken, dus. Wel, de noppen waren klaar. Toen wilde ik Legoblokje versieren met inpakpapier. Hierdoor raakte Daniël nog meer van de kook. “Weet je dan niet hoe een surprise werkt?” Jawel, schat, maar als je niet zegt hoe je het anders wil, doe ik het op mijn manier. Uiteindelijk schoot me te binnen dat een Legoblokje altijd één kleur heeft, en niet het ballonnetjesmotief van het inpakpapier. Dus wij naar de Bruna om een paar vellen gekleurd papier te kopen. Hierdoor klaarde hij al een stuk op. Dus we hebben samen het Legoblokje beplakt met het groene papier. Zo, halleluja! De surprise is af.

Nu zou je denken dat het klaar is, maar er moest ook nog een gedichtje komen. Ik was inmiddels zo geïrriteerd dat ik helemaal geen zin had om een gedichtje te schrijven. Dus mocht hij het na het avondeten nog maar even doen. Dit wilde hij niet en toen we hem erop aanspraken dat het gedichtje er ook bij hoort, begon hij te huilen. Dus we hebben zelf maar wat in elkaar geflanst. Met een opmerking erin dat de goochelset mijn idee was en dat Daniël hiervoor geen verantwoordelijkheid neemt. Ach, prima.

Volgend jaar maakt hij zijn eigen surprise en gedicht. Ik ben er klaar mee. Gelukkig zijn de pepernoten smakelijk en is het weer bijna gedaan met de ‘pret’.

P.S. Het klasgenootje was erg blij met de goochelset en de stuiterbal

P.S. 2 Geloof het of niet, maar Daniël kreeg ook een Lego-blokje als surprise. 😉

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]