By 4 april 2017 Read More →

Mijn broer is autistisch en hij kan er niets aan doen #autisme 88

De kinderen zijn een weekendje weggeweest met de jeugdvereniging. Heerlijk! Rust! Ik bedoel, fijn voor ze dat ze een leuk weekend hebben gehad. ? En dit is weer een mijlpaal. Waar we tot nu toe steeds schema’s en handleidingen hebben meegestuurd, hebben we hem nu gewoon zonder enige voorbereiding de bus in gezet.

Mijn man heeft nog wel expliciet benoemd dat we geen schema zouden maken, maar Daniël trok zijn schouders op en ging weer wat anders doen. En zo zijn we weer een (kleine) mijlpaal verder in het leven van mijn grote zoon.

Mijn broer is autistisch

Bij het verzamelen zag Linda al direct een paar vriendinnetjes en had al geen oog meer voor ons. Daniël stond er wat verlaten bij en keek wat om zich heen. Linda draaide zich naar Daniël en vroeg of hij het erg vond als Linda bij haar vriendinnetjes in de bus zou gaan zitten. Op de terugweg zouden ze dan wel naast elkaar gaan zitten. Dat vond Daniël goed. Linda draaide weer naar haar vriendinnetjes en zei “Daniël is autistisch en daarom vindt hij het moeilijk om in grote groepen te zijn. Hij kan hier niets aan doen, zo is hij nu eenmaal.” Waarop een vriendinnetje vroeg: “Oh, is hij dan gek?” De moeder van dat meisje hoorde dat en schrok zich lam. “Dat mag je niet zeggen, hoor!” Linda en Daniël lieten zich totaal niet van hun stuk brengen door die opmerking. Ik heb niet meegekregen wat Linda’s antwoord was, dat vind ik wel jammer.

Moeder Daniëlle hoort haar dochter tegen een vriendin zeggen: mijn broer is autistisch en hij kan er niks aan doen. Hoe trots kun je zijn als ouder!

Anders is normaal

Zo is het voor Linda dus heel normaal dat haar broer ‘anders’ is. Ze hangt hier geen enkel waardeoordeel aan en verdedigt haar broer in alle liefde die ze in zich heeft. Op de een of andere manier heeft ze begrepen dat Daniël zelf niet ziet op welke manieren hij ‘afwijkt’ van de zogenaamde ‘standaard’. En als Daniël dan weer eens uit de band springt, kan Linda dit verklaren naar haar leeftijdsgenootjes. Hierbij zegt ze altijd expliciet dan Daniël er niets aan kan doen dat hij zo ‘raar’ doet. Daarbij benoemt/impliceert ze op een heel natuurlijke manier dat ze weet dat andere kinderen ook wel eens door de gang rennen en gillen, maar dat het in die gevallen een keuze is van het kind.

Kinderen reageren laconiek

Ze snapt natuurlijk de finesses van afwijkende prikkelverwerking niet, maar ze weet wel hoe dit zich uit in het gedrag van Daniël. Toen ik Linda de eerste keer hoorde vertellen over Daniëls autisme vond ik het erg moeilijk om te horen. Toch weer het stigma rondom psychiatrie. Maar de meeste kinderen reageren heel laconiek. Ze kijken nog eens raar naar de jongen die zo gek beweegt en herrie maakt, halen hun schouders op en lopen weg. Je ziet ze bijna denken ‘Autistisch? Geen idee wat het betekent, maar het zal wel’. Wellicht is het voor hen voldoende verklaring dat er echt iets ‘speelt’. Hierbij is mijn gevoel dat de opmerking “hij kan er niets aan doen” het waardeoordeel weghaalt bij andere kinderen.

Ik ben enorm trots op mijn kleine meisje die zo wijs is dat ze haar grote broer op deze manier kan helpen om een plekje te vinden in de keiharde kinderwereld.


(c) Can Stock Photo / robertasch

[ssba]

Comments are closed.

Auteur:

Daniëlle Hooghuis is moeder van twee kinderen (zoon augustus 2007, dochter januari 2010). Haar zoon is autistisch, lees meer..