Afspraak is afspraak. Punt! #autisme 71

We zijn naar de intocht van Sinterklaas geweest. Dit was hartstikke leuk. De kinderen hebben enorm genoten.

Daniël zat wel met zijn handen op zijn oren toen het geluid heel hard stond, maar dat was verder prima. Toen ze Sinterklaas gezien hadden, was het wel mooi geweest en wilden ze naar huis.

Daniël is ook druk bezig met allemaal verhalen te vertellen over Sinterklaas. Dat hij zoveel geld heeft voor alle cadeautjes, omdat hij rijke ouders had. En meer van zulks. Hij heeft hier werkelijk de grootste lol mee. Prachtig om te zien. Zo wil ik ieder jaar de laatste maanden van het jaar beleven!

Toch moeilijke momenten

Door deze positieve energie is het nu moeilijk voor mij om terug te grijpen op het feit dat we de afgelopen weken twee erg moeilijke momenten hebben gehad. Hier wil ik namelijk wel graag over vertellen.

Even een kleine achtergrond: mijn man en ik hebben een vaste dag in de week dat we er even tussenuit gaan met zijn tweeën en de oppas het avondritueel doet. Ze eten dan altijd brood. Dat is wel zo snel en makkelijk. Nu kwam het voor dat we op onze vaste date-avond een ander uitje hadden gepland. Hierdoor hadden we alleen geen tijd om uit eten te gaan, dus aten we thuis.

En ik heb zonder er verder diep over na te denken gewoon een warme maaltijd geserveerd. En dat ging er bij Daniël dus niet in. Op deze avond komt de oppas en eten we brood! Dus Daniël ging helemaal over de rooie en heeft geen hap gegeten. Nu is het niet erg dat hij een keer niet eet, het was wel heel vervelend dat hij zo overstuur raakte. Toen het kwartje bij ons eenmaal viel, mocht hij wel wat brood pakken.

Maar hij is de rest van de avond erg van slag geweest. Bizar eigenlijk hoe zoiets (in onze optiek) kleins zo’n grote impact heeft op hoe Daniël de avond verwacht en ervaart. Inmiddels, na 9 jaar, blijf ik er niet te lang in hangen en maken we een mentale notitie dat Daniël op de gewone oppasdag boterhammen eet. Prima.

Afspraak is afspraak

Het tweede voorval was een paar dagen later. Daniël en zijn buddy “Jan” hadden afgesproken dat Daniël deze keer bij Jan thuis zou komen spelen. Daniël zei ’s ochtends al dat hij er zo’n zin in had om naar Jan te gaan. Helemaal super, dus. Totdat ik anderhalf uur voorafgaand aan de afspraak zie dat Jan heeft geappt. Dat de afspraak bij hem kan toch niet door kan en hij op de afgesproken tijd bij zou ons komen. We vertelden dit aan Daniël.

Verslagen op de bank

Eerst nam hij het goed op. Zijn schouders zakten en hij keek erg verdrietig, maar verder geen grote impact. Tot hij even later onbedaarlijk begint te huilen. En gillen. Hij had zich zo verheugd op zijn afspraak met Jan en nu ging het niet door zoals hij het had verwacht. Hij was intens verdrietig en van slag. Dus ja, mijn moederhart huilde weer eens mee met mijn kindje.

Dus toen Jan werd gebracht, sprong ik naar buiten in de hoop zijn moeder nog even te zien, maar zij reed al snel weg. Ik zei direct tegen Jan dat hij dit dus niet vaker moest flikken (letterlijke woorden). Dat Daniël een uur lag te huilen, omdat de afspraak veranderd was. Daar schrok hij wel van. Eenmaal binnen deed mijn man het nog dunnetjes over. Jan stond er een beetje onbeholpen bij toen hij zag hoe verslagen Daniël op de bank lag te zuchten en na te snikken. Ik geloof (en hoop) dat Jan deze fout niet nog een keer maakt.

Na tien minuten was Daniël gekalmeerd en hebben we met zijn vieren (Linda was uiteraard mee) Pokémon GO gelopen. We hadden een goede vangst, dus Daniël was weer helemaal blij toen Jan weer naar huis ging.

Volgende week gaat Daniël echt bij Jan spelen en dan wordt dat de mooiste dag van zijn leven. En in de tussentijd kan hij lekker zijn zusje gek maken met verhalen over Sinterklaas.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]