By 11 oktober 2016 Read More →

“Je kind is niet helemaal 100 procent” #autisme 66

Ik raakte laatst tijdens een feestje in gesprek met een kennis. We kletsten gezellig bij en het gesprek kwam op de kinderen. Ik vond het leuk om te horen hoe het met haar kinderen gaat. Logischerwijs vroeg ze ook over mijn kinderen. Wel, laat dat nou een favoriet onderwerp van me zijn!

Eerst passeerde Linda de revue. Ze gaat goed op school en heeft vriendjes, dus dat was snel besproken. En toen kwam Daniël aan de beurt. Hij gaat ook goed op school. Ik verzuchtte dat het zo snel gaat allemaal en dat hij dus al snel naar de middelbare school zal gaan. “Want tsja,”  zei ik, “dat wordt nog ingewikkeld om een geschikte school voor hem te vinden.” Daar kon mijn gesprekspartner zich wel wat bij voorstellen.

Het is inderdaad zo dat “kinderen met een beperking” het moeilijker hebben op school. En als je kind “niet helemaal 100 procent in orde” is, wordt het extra belangrijk om een geschikte keuze te maken. “Want,” zo zei ze “kinderen die ze niet allemaal op een rijtje hebben” hebben inderdaad extra ondersteuning nodig.
Uhm, pardon?! Hóé zie jij mijn kind? Als een halvegare, hulpbehoevende gek? Ik ben langzaam weggegaan, maar ik kookte wel van binnen. Ze bedoelde het vast heel meelevend, maar die eufemismen zijn alleen maar kwetsend.

Daniëlle kletste op een feestje gezellig met een kennis. Het was gezellig, totdat de kennis stelde dat Daniëlle's zoon met autisme niet helemaal procent is.

Ziet de wereld mijn kind zo?

Is dit hoe de wereld mijn kind ziet? Als iemand die niet volledig mee kan/zal meedraaien in de samenleving enkel omdat hij autistisch is? Ik trek me dit vast teveel aan en reageer uiteraard te overtrokken op dit gesprek. Ze realiseert zich (hopelijk) niet op hoeveel manieren ze me heeft gekwetst. Maar het doet wel denken over het beeld dat men heeft over autistische mensen. Is het dan toch wijzer, zoals ik in een eerder blog beschreef, om niet expliciet te benoemen dat Daniël autistisch is?

Een paar dagen later sprak ik een vriendin en zij vertelde een heel ander verhaal. Zij vond het vooral zo bijzonder dat je meestal niet aan Daniël ziet dat hij autistisch is. Ik vat dat op als een compliment. Mijn kind kan zich inderdaad meestal handhaven in openbare gelegenheden. Maar, mede ingegeven door de emotie van een paar dagen eerder, ben ik weer bang dat Daniël onvoldoende “gezien” wordt. Daarmee bedoel ik dat mensen zich misschien niet realiseren hoe knap het is dat Daniël dit zo kan. Dat het helemaal niet vanzelfsprekend is voor iemand als Daniël om zich zo bewust te zijn van zijn (sociale) omgeving. Hoe bijzonder zijn groei daarin is (geweest).

Hoe wordt mijn zoon gezien?

Dan rest de vraag: hoe ziet men mijn zoon? Als iemand die nooit volledig zal meedraaien in de samenleving (alleen vanwege zijn autisme)? Of zien ze iemand ‘waarbij het allemaal wel meevalt’ en dus verder niet gekend wordt in zijn uitdagingen?

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]

Comments are closed.

Auteur:

Daniëlle Hooghuis is moeder van twee kinderen (zoon augustus 2007, dochter januari 2010). Haar zoon is autistisch, lees meer..