Alles wat beweegt is eng! Zo ongeveer… #autisme 54

Het leek de mensen die ons met de buddy hadden geholpen leuk om een keer met zijn allen samen te komen. Dan kunnen de verschillende ouders en kinderen elkaar ook ontmoeten. Wellicht dat daar dan ook leuke contacten uit voortvloeien, is de gedachte.

De bijeenkomst was bij een manege. Ik had van tevoren gezegd tegen de organisatoren dat zij mochten uitleggen dat mijn dochter geen eigen paard mocht. Dat begrepen ze en zouden ze doen. Dus ja, die interventie was inderdaad even nodig toen madam niet naar huis wilde. Goh, die zag ik niet aankomen! 😉 Maar dat terzijde.

Alles wat beweegt is eng

Daniël houdt niet van dieren. Hij is bang voor alles wat beweegt, zo ongeveer. Dus zo’n paard, dat is dus helemaal niets voor hem. Mijn man en ik zagen het dus al gebeuren dat hij het niet leuk zou vinden. Eenmaal daar aangekomen begon hij dus al redelijk snel te piepen dat hij naar huis wilde. Bij het huwelijksfeest een paar weken geleden kon hij toen ook echt naar huis, dus dit was een teleurstelling dat we niet echt weg konden. Het programma werd uitgelegd, maar dat ging enigszins langs hem heen, hij was er al klaar mee voordat het begonnen was. Ook zijn buddy kon hem niet kalmeren, helaas.

Rijden en aaien

Het programma bestond uit twee delen: paardrijden en paard aaien (craniosacraal masseren, dat je het maar even weet). Het idee om op een paard te zitten was al voldoende om Daniël tot wanhoop te drijven.  Hij mocht echter eerst masseren. Hij keek het paard achterdochtig aan. Een aanmoediging van de begeleiding om een stapje naar voren te zetten resulteerde in een stapje naar achter. Uiteindelijk heeft mijn man het dier geaaid en aan Daniël benoemd dat het net zo zacht is als zijn favoriete vestjes. Dat overtuigde hem om een hand uit te steken en het dier een voorzichtige aai te geven. Ja, papa had gelijk. Maar desondanks wilde hij toch naar huis.

Waar is de rondvaartboot?

Daarna zijn Daniël en mijn man bij Linda gaan kijken, maar dat rook te veel naar zelf rijden (en naar paard). Vervolgens zijn ze maar een eindje gaan wandelen. Onderweg kwamen ze een bordje tegen ‘rondvaartboot’. Nou, dat zag Daniël wel zitten. Helaas, geen boot te bekennen. Ze vonden uiteindelijk een plekje waar hij op veilige afstand door het raam kon zien hoe zijn zusje prinsheerlijk op een pony aan het rijden was. Hij vond het een leuk idee dat zijn zusje zou langskomen rijden en dat hij dan naar haar kon zwaaien.

Volgende keer gewoon weer

Verder heeft hij rustig geholpen met het klaarzetten van de lunch. Na het paardrijd-programma was het dus etenstijd. Wel, dat is altijd een goed idee! (Als het lekker eten is, natuurlijk.) Ondertussen bleef hij stiekem kijken of de rondvaartboot er niet aankwam. Na een smakelijke maaltijd gingen we naar huis. Ik vond het leuk om iedereen een keer te zien, Daniël heeft er niet bijster veel aan gehad. Ach ja, het was een poging waard. En voor hetzelfde geld had hij het prachtig gevonden. Je weet het nooit met hem. Volgende keer proberen we het gewoon weer!

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

visual: Sclera

[ssba]