Brief aan mijn zoon #autisme 24

Lieve Daniël,

Hoe gaat het met je? Het lijkt een simpele vraag. Dit is in veel gevallen het begin van een gesprek. Ik vraag het me toch af. Wat gaat er toch allemaal om in je lijf? Hoe kan het zijn dat je het ene moment heerlijk rustig bent en een paar minuten later totaal onbereikbaar bent?

Ben je eigenlijk altijd gespannen, maar hou je het binnen? Laat je überhaupt wel eens iemand zien hoe je je echt voelt van binnen? Zelfs niet aan je ouders? Vraagt de grote wereld meer van je dan je kan bieden? Verdwaal je daarom soms in je eigen frustratie en verdriet?

Hoe kunnen we je helpen? Als de spanning oploopt, begin je niet-bestaande woorden te roepen. Nuftie, bijvoorbeeld. Of hennep. Nu kan ik niet me niet aan de indruk onttrekken dat “hennep” akelig vergelijkbaar klinkt als “help”. Vraag je om hulp? Hoe kunnen we je helpen dan?

Soms raak je helemaal weg. Bijvoorbeeld zojuist bij zwemles. Je moest oefenen met duiken, maar dat ging niet. Tranen met tuiten huilde je. Schokkend wist je me dan toch te vertellen dat je het eng vond om onder water te gaan. Hoe kunnen we dat dan oplossen? Waarom heb je dat niet eerder gezegd? Of komt het er nu pas uit, omdat je al verder te gestrest bent rondom Sinterklaas, en dus verder niets kan binnen houden?

Bij dit soort specifieke situaties is er meestal wel een oplossing te vinden. Maar er zijn ook genoeg momenten waarbij je om iets ogenschijnlijk kleins totaal over de rooie gaat. Huilen, gillen, stampen. En dan ben je totaal onbereikbaar. Het ligt niet in je natuur om met woorden precies te kunnen uitleggen wat je dwars zit. Dus hoe bereiken we je dan? Ik kan dan alleen je zachtjes aaien en hopen dat je snel kalmeert, zodat we weer enig contact kunnen krijgen.

Het doet mijn moederhart enorm pijn om jouw pijn en onmacht te zien. Als het kon, zou ik al je stress met een toverstaf wegtoveren. Dan zou ik het zo toveren dat de wereld geheel overzichtelijk voor je is. Helaas heb ik geen toverstaf en moet ik het doen met mijn moederliefde. Ik hoop dat het genoeg is.

Ik hou van je.

Kus

Mama

 

>> LEES HIER : alle artikelen over leven met autisme

[ssba]