Zo reageert de omgeving op onze autistische zoon | #autisme 19

Als je kind “anders” is, heb je altijd kans dat mensen je kind direct in een “hokje” stoppen en daar naar handelen. Dan zien ze niet een gewoon kind, maar een kind met een label/stoornis. Want tsja, afwijkend is niet de standaard en daarmee eng. Hoe gaat de omgeving hiermee om?

Onze zoon is erg internaliserend. Als er iets afwijkends gebeurt waardoor hij erg uit balans raakt, wordt hij niet agressief, dus hij gaat niet al krijsend met spullen gooien of iets dergelijks. Hij wordt wel diepgaand ongelukkig, maar in gezelschap blijft dit tegenwoordig meestal redelijk beperkt. Om vervolgens thuis volledig over de rooie te gaan. Hij is de laatste tijd (maanden) weer zoveel emotioneel gegroeid, dat de openbare uitbarstingen steeds schaarser worden. Maar dit was dus wel eens anders.

>> LEES HIER alle artikelen over een gezinsleven met autisme

Krijsen en huilen
Vroeger kreeg hij dan wel eens een meltdown, inclusief op de grond liggen krijsen en huilen. Maar ja, welke peuter heeft dat nou niet? Op zulke momenten voel ik me net zo opgelaten als moeders van kinderen zonder “label”. Als onze zoon het zo moeilijk heeft dat het allemaal uitbarst, richt ik me alleen op onze zoon en kijk niet om me heen om te zien hoe groot ons publiek is. Onze zoon heeft het moeilijk en heeft onze hulp nodig. Dat is het enige wat belangrijk is op dat moment. (Aldus de tijgermoeder.)

In de jaren daarna heeft hij ook een tijd gegild. Op zo’n hoge, snerpende toonhoogte, dat je trommelvliezen ervan gaan trillen. Dat was heel erg vervelend. Tegenwoordig slaat hij zich dan op zijn hoofd. Dit is zodanig afwijkend dan andere kinderen, dat het dan wel opvalt dat hij “anders” is dan het “gemiddelde” kind. Dan voel ik me dubbel opgelaten. Niet alleen uit schaamte voor de scène, maar ik heb dan ook verdriet om zijn pijn. Nu is hij niet alleen een achtjarige die zich niet kan beheersen, ook uit hij zijn onmacht op een totaal sociaal onaangepaste manier.

Stress
Het punt hierbij is ook dat hij zich pas op zijn hoofd gaat slaan als de stress echt te hoog wordt. Voor die tijd laat hij niet of nauwelijks zien dat hij het moeilijk heeft. Dus tegen de tijd dat de uitbarsting komt, zit hij al in de hoogste boom en dan is het dus extra moeilijk om hem te bereiken. En daarmee duurt het een stuk langer om hem te kalmeren. Dit is heel vervelend. Vooral voor hem, maar ook een beetje voor ons.

In het openbaar, bij onbekende mensen, zeggen we niet dat hij autistisch is. Voor ons gevoel voegt dit niets toe en is het niet relevant. Zijn autisme hoort gewoon bij hem en hoeft niet apart benoemd te worden. Ook als hij zijn overmatige stress heeft, leggen we dit in simpele bewoordingen uit aan onze gesprekspartner. Dan benoemen we dat hij stress heeft, zoals ieder kind gespannen kan zijn. Op deze manier voelt de gesprekspartner zich hopelijk ook niet genoodzaakt om op een onnatuurlijke manier te reageren op onze zoon.

Directe omgeving
Onze vrienden weten allemaal dat onze zoon autistisch is en kijken dus niet meer gek op van zijn grillen. Men vindt zijn fixatie op openbaar vervoer aandoenlijk en laat hem verder in zijn waarde. Hierbij helpt natuurlijk ook dat ze hem al heel lang kennen. Bij onze vrienden heb ik dus niet het idee dat ze hem heel anders bejegenen dan onze dochter. Daarbij helpt het natuurlijk ook dat ieder kind weleens uit de bocht vliegt. Dus als onze zoon een keer op zijn hoofd gaat slaan, geven ze daar (waar wij bij zijn) nooit echt een reactie op. Mijn man en ik zorgen dan voor onze zoon, zoals onze vrienden zorgen voor hun kinderen als zij een meltdown krijgen. Zoals eerder gezegd, een beetje anders, en grotendeels hetzelfde.

[ssba]