Een rustige periode. En daar genieten we van! #autisme 104

Vorige week was er even geen blog. Het is eigenlijk heel rustig in huize Hooghuis, wat Daniël betreft. We zitten al prima in het ritme van het brengen met de taxi. De structuur van school doet ons allen erg goed. Daniël heeft wel een week lang “Nee, nee, nee, nee!!!” geroepen, aanvullend aan het rondbazuinen dat hij gek is.

Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat hij nu echt moet werken voor de kost op school. Met technisch lezen en rekenen zit hij in aanpak drie (het hoogste niveau binnen dat onderwerp), dus dat is gewoon hard werken. Hij is ook in de plusklas toegevoegd. Ik weet nog niet precies wat dat inhoudt, maar ik ben wel oneindig trots dat hij één van de vijf kinderen van de hele bovenbouw is die tot dat klasje is toegelaten.

Gemor over huiswerk

Er is wel een nieuwigheidje in de klas. Hij krijgt namelijk nu echt huiswerk. Iedere dinsdag is er dictee en iedere donderdag moet hij redactiesommen (verhaaltjessommen) inleveren. Dit is nog best ingewikkeld. Want tsja, school is school en thuis is thuis. Waarom moet hij nou schooldingen thuis gaan doen? Dat past niet helemaal in zijn wereldbeeld, maar met enig morren doet hij het toch. Ach, dat morren hoort er ook bij, denk ik dan. Weer een klein dingetje waarbij eigenlijk heel normaal is.

>> Lees ook: Huiswerk maken is een dingetje hier thuis

Zwemmen

Verder nieuws, Daniël zit in badje 4 van de zwemles! Dit is het laatste badje voor het zwemdiploma. Het einde is in zicht. Dit mag ook wel na zes jaar zwemles (met een aantal pauzes), maar toch. Weer een reden om trots te zijn. Hij vindt zwemmen nog steeds stom, maar doet gelukkig wel zijn best tijdens de lessen. Hij heeft inmiddels ook wel begrepen dat hij er dan zo snel mogelijk vanaf is. 😀

Afgelopen zaterdag hadden we vrienden te eten. Zij hebben een baby van 9 maanden. Linda was uit logeren, dus Daniël kon zich alleen vermaken met de baby. Hij heeft uitgebreid kiekeboe gespeeld met het kindje. Ook gaf hij hem wat Duploblokjes om mee te spelen. Daniël verbaasde zich enorm dat zo’n baby al diepgaand gelukkig was met het ronddraaien van een enkel blokje, dat was leuk om te zien. Ik vond het vooral knap dat Daniël zonder woorden een spelletje wilde doen met de baby. Dan zag Daniël dus direct in dat het niet mogelijk is om met woorden te spelen met het kindje. Voor een ‘normaal’ kind is dit misschien heel gewoon, maar voor mij was het toch bijzonder om te zien dat Daniël zich dus wel een beetje kon inleven in de belevingswereld van een baby’tje.

Nep cadeaus van de nep Sinterklaas

Kleine zijstap naar mijn dochter. Ze is een paar maanden geleden erachter gekomen dat Sinterklaas niet bestaat. Hoe een kind in mei en juni over Sinterklaas mijmert, is mij een raadsel, maar dat terzijde. Nu de herfst er weer aankomt, begon ze zich toch zorgen te maken of ze nog wel cadeaus zou krijgen, nu ze niet meer gelooft. Dus zei ze “Mama, krijg ik nog cadeaus als de echte Sinterklaas echt in het land komt, voor de nep?” Ja, schat, je krijgt nog cadeaus. Maar je moet nog wel voor de nep zingen. Dat vond ze goed. En zo houden we elkaar nog wat langer voor de gek.

Zo geniet ik dus in stilte van het feit dat ons leventje op dit moment relatief rustig voortkabbelt. We zullen zien hoelang dit duurt. Voor nu is het erg fijn.

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / ainsel

[ssba]