By 29 december 2015 1 Comments Read More →

Oh help, nu ben ik moeder. Ik! #autisme 28

Ik heb niet altijd een duidelijke kinderwens gehad. Ik was geen poppenmoeder, dus daar hield ik me niet mee bezig. Het is voor mij eigenlijk altijd logisch geweest dat ik later kinderen zou krijgen. Toen ik een relatie kreeg met mijn man, wist wel dat ik kinderen met hem wilde. Een paar jaar na ons huwelijk werd ik (gelukkig zonder medische poespas) zwanger van onze zoon.

autisme moeder worden

De zwangerschap verliep voorspoedig. Grappig detail, tijdens de 20-weken echo ging de baby er goed voor liggen en gaf een (voor zijn doen) enorme schop. Die voelde ik duidelijk. Ik werd dus “live op televisie” geschopt door onze zoon. Alles was goed en op een mooie zomeravond begon de bevalling. Ook deze verliep volgens het boekje. Aan het eind van de bevalling was er dan daadwerkelijk een baby. Of, iets grijzigs dat verdacht veel op een baby leek. Waar haalden ze die nu vandaan? Ik was oprecht verbaasd dat de zwangerschap daadwerkelijk eindigde in een baby. Het eerste was ik zei na de geboorte van onze zoon was “Lieverd, wat hebben we nou gedaan!?” Het moest dan ook echt even landen dat er echt een baby was gekomen.

>> LEES OOK: Alle andere artikelen over autisme

Zo gebeurde het ook dat ik na een paar weken bij de huisarts zat om over anticonceptie te praten. De huisarts vroeg me toen hoe lang geleden ik was bevallen. Hmm, geen idee. Oh, wacht! Daniël is ruim zes weken, dus dan zal ik wel ongeveer zes weken geleden zijn bevallen. Ofwel, ik was nog steeds volledig van de kaart.

In het begin overviel het me wel eens dat ik verantwoordelijk was voor die kleine baby. Mijn gedachten reikten op dat moment niet verder dan dat ik een baby had gekregen. Daniël was een makkelijke baby en de “verantwoordelijkheid” hield vooral in dat hij gevoed, gewassen, verschoond en vooral veel geknuffeld moest worden. Ik kon nog helemaal niet verder denken dan het eind van de week.

Tijdens zijn kleuterjaren stond ik regelmatig stil bij het feit dat ik zijn moeder ben. Klinkt wellicht een beetje stom, want je zou denken dat ik na 4 jaar wel aan het idee gewend zou zijn. Maar toch, de gedachte dat ik getuige ben van zijn eerste jeugdherinneringen vind ik wel heftig. En niet alleen ben ik getuige ervan, ik ben daarbij zijn moeder. Hierbij kan ik alleen maar hopen dat ik net zo belangrijk voor hem ben als mijn moeder voor mij was. En dat is nogal wat.

Nu zit hij in groep 5 en beleeft hij zijn “gewone” jeugd. Over 10 jaar gaat hij dan praten over hoe zijn ouders in zijn jeugd met hem omgingen. Als ik het nu fout doe, gaat hij zich dat herinneren. Dat is ook een beangstigende gedachte.

Hij zingt nu nog regelmatig “mama is de liefste” en ik hoor nauwelijks dat ik stout ben. Vooralsnog zit ik dus goed. Ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven. Dan moet ik alleen wel ervoor waken dat ik er ook voor hem ben als hij het moeilijk heeft, zoals in deze maand. Dat verdient hij.

[ssba]

Auteur:

Daniëlle Hooghuis is moeder van twee kinderen (zoon augustus 2007, dochter januari 2010). Haar zoon is autistisch, lees meer..