Groente eten met een autistisch sausje | #autisme 12

Ik denk dat bijna ieder kind weleens moeilijk doet over het eten dat hem of haar wordt voorgeschoteld. Mijn kinderen zijn hier geen uitzondering op. Als minibaby krijgen ze alleen melk, dus daar is weinig interessants over te vertellen. Met zes maanden kreeg onze zoon zijn eerste hapje. Gepureerde meloen. Het idee stond hem erg aan en hapte gretig van het lepeltje. Om vervolgens zich kapot te schrikken dat dit niet smaakt naar melk. En toch weer ging dat snaveltje open. Kijken of de volgende hap wel naar melk smaakt. Nee, ook niet. Na een paar happen wende het wel, maar zat de buik ook vol. Volgende dag nieuwe poging.

Het eerste jaar at hij bijna alles wat er op zijn bord kwam. En als hij het niet at, smeerde hij het in zijn haar of achter zijn oren. Ook prima. En toen kwam de peutertijd. Hij begon een sterke voorkeur te ontwikkelen voor de vegetarische burgers die we regelmatig aten. Die hebben een harde korst en dat leek hij fijn te vinden. Dus stamppot ging er niet in. Bij wijze van experiment heeft mijn man toen een beetje stamppot gepaneerd en gebakken. Zo heeft het ook een hard randje. Hij trapte er helemaal in, keek verlekkerd naar het stevige hapje op zijn bord. Toen hij eenmaal een hap had genomen, merkte hij dat hij genept was, en was er dus heibel in de tent.

Het concept “groente” is een groot pijnpunt
Bij de meeste (ouders van) kinderen is het concept “groente” een groot pijnpunt. Een tijdje vond hij spinazie lekker, dus dat aten we regelmatig. Maar ja, op alleen spinazie word je niet groot (tenzij je Popeye heet), dus we wilden het menu wat uitbreiden. Hij houdt ook erg van zalm, en we aten daar een keer ook broccoli bij. De zalm ging gretig naar binnen en de broccoli bleef weer achter. Met het voorgaande kunstje in het achterhoofd bedachten we weer een list. Wellicht lag het aan de textuur van de broccoli die niet fijn voelde. “Lieverd, probeer eens om een groot stukje zalm en een klein stukje broccoli samen te eten. Dan proef je de broccoli niet, maar eet je toch groente.” En hop, daar ging een hap zalm met een puntje broccoli naar binnen. En dat was het begin van de liefde voor broccoli en bloemkool.

We waren op dreef, dus probeerden ook de sperziebonen aan hem te slijten. De combinatie met zalm kon niet, want het is een te grote hap. Tijd voor de derde list: “Weet je, lieverd? Je houdt toch heel erg van hummus op je boterham? Weet je waar hummus van gemaakt wordt? Van kikkererwten. En dat is een soort boon. Dus als je die sperziebonen eet, eet je eigenlijk een soort hummus!” Dit hielp twee dagen en daarna ging de sperziebonenstaking weer verder. Helaas.

Ik zit nu stiekem te wachten tot hij ons gaat vertellen dat chocola ook fruit is, zoals op die grappige plaatjes op Facebook staat. Op de pakken van de vlokken staat namelijk duidelijk uitgelegd dat vlokken van een cacaovrucht komen. Maar zo sluw is hij nog niet. En in de tussentijd beraden mijn man en ik ons op nieuwe snode plannen om de kinderen groente te leren eten. Wordt vervolgd.

LEES HIER >> Al Daniëlle’s artikelen over het gezinsleven met autisme

[ssba]