By 2 september 2015 0 Comments Read More →

Logopedie door knuffelliefde | #autisme 11

Als baby had onze zoon een sterke zuigbehoefte. We gaven hem dus een speentje. Ik ben / was eigenlijk tegen het geven van een speen, want het ziet er stom uit (vind ik) en is niet goed voor de ontwikkeling van het gebit. Dus toen onze zoon met ongeveer zeven maanden zelf zijn speen in zijn mond begon te doen, hebben we de speen afgewend. Met de hoop dat hij een mooi gebit zou ontwikkelen en hem de ellende van beugels bespaard zou blijven.

Knuffelliefde

Onze zoon was niet voor één gat te vangen en begon op zijn speelgoedbeestjes te sabbelen. Zo werd een Winnie the Pooh knuffel uitgeroepen tot favoriete knuffel. Mijn zus had een vooruitziende blik en zorgde binnen de kortste keren ervoor dat we vijf van dit soort beren hadden. Doordat hij steeds op de oren sabbelde, begonnen die beren te stinken, dus werden ze in toerbeurt gewassen. Inmiddels is er niet veel meer van die beren over.

Hij is inmiddels bijna 8 en is nog erg gehecht aan zijn beren. Vroeger zagen we er heel streng op toe dat hij maar 1 beer tegelijk had en dat die beer in mijn kamer moest blijven. Er was dus soms ook verdriet dat de tweede beer (of derde) weer boven in een kast werd gelegd waar hij niet bij kon. Met het verstrijken van de tijd zijn we steeds losser geworden hierin. Inmiddels bivakkeren twee beren dus ook beneden, waar hij er niet al te subtiel mee omspringt. Vorige week is de neus van een van de beren eraf gevallen. Geen probleem, want dan zijn ze duidelijker uit elkaar te houden. Ze hebben namelijk allebei een andere naam. Zijn beren geven hem steun in een onoverzichtelijke wereld.

Autisme en Logopedie

Doordat hij heel lang op zijn beren heeft gesabbeld, heeft hij een overbeet ontwikkeld en slist hij. We hadden van de logopedie begrepen dat je het slissen pas kan aanpakken als de voortanden gewisseld zijn. Hij begon te wisselen vlak na zijn zesde verjaardag. Zoals het hoort vallen de melktanden eruit, waarna er binnen een paar weken grote-mensentanden doorkomen. Zijn middelste bovenste snijtanden hadden die memo niet gekregen. Onze zoon heeft een half jaar zonder bovenste voortanden gelopen. Laten we het er maar op houden dat dit er niet bijster charmant uit zag.

Inmiddels heeft hij weer een tijdje voortanden en zijn we begonnen met logopedie. Dit had nogal wat voeten in de aarde. Hij had namelijk helemaal geen zin. Ergens kan ik me dit ook wel voorstellen. Iemand die je gaat vertellen hoe je moet praten? Wat is dat nou voor iets raars? Waarom zou ik daaraan mee moeten werken? Deze gedachtes maakte onze zoon op een heldere manier duidelijk. Gillen, wegrennen, onder de tafel kruipen, niet reageren, zitten mokken, het hele scala werd tentoon gespreid. En ik zat daar met het schaamrood op mijn kaken dat mijn kind zo uit zijn plaat ging.

Na een paar keer had de logopediste picto’s gemaakt. Op deze manier wilde ze structuur brengen in de sessie. Ik vond dit een erg fijn plan en ik zag aan onze zoon dat hij dit ook prettig vond. Hij uitte zijn dankbaarheid door de hele tijd met het schema te schuiven en om op die manier de boel te verstoren. Ach ja, je kan ook niet verwachten dat het meteen goed gaat, toch? Met het nodige geduld konden we toch doen wat er gedaan moest worden.

>> LEES OOK: Alle andere artikelen over leven met autisme

De eerste oefeningen waren om de tong te trainen. Dit pakte hij prima op. Daarna werd het serieuzer met oefeningen met de “s”. De logopedist had een papiertje met wat standaard woorden “rits”, “trots”, “rots”, “fiets”, enzovoorts. Hier kon onze zoon niet zoveel mee. We kozen ervoor om meer in te gaan op zijn interesses / fixaties van dit moment. Dus in plaats van de standaardwoordjes hebben we geoefend met “Amsterdam centraal station”, “Amsterdam Sloterdijk”, “Assen”, “’s Hertogenbosch”, “Sint Michelsgestel”, et cetera. Na het oefenen van de woorden kwamen de oefeningen met de zinnen. Hierbij hadden mijn man en ik ook nog wat lol. “Dit is Amsterdam Centraal station. Eindpunt van deze trein. Overstappen op stads- en streekvervoer”. Ook had de logopediste op Wikipedia een pagina gevonden met een samenvatting van allerlei buslijnen. Deze had ze uitgeprint en meegegeven als huiswerk.

Ik vind het erg fijn om te zien dat er meer mensen zijn die proberen mee te denken met de uitdagingen die een kind met autisme soms met zich meebrengen. Het is toch niet vanzelfsprekend dat iemand de extra stap zet om je kind te helpen. En dat is een hele fijne gedachte.

[ssba]

Auteur:

Daniëlle Hooghuis is moeder van twee kinderen (zoon augustus 2007, dochter januari 2010). Haar zoon is autistisch, lees meer..