Dag lieve Silas

Iets meer dan een half jaar geleden schreef ik over onze Heidewachtel Silas. We zullen helaas geen nieuwe avonturen meer met hem beleven. Vorige week is hij aangereden door een auto en hij heeft het niet overleefd. Ik heb getwijfeld of ik hier erover zou bloggen, maar ik schrijf nu eenmaal over wat ons bezighoudt en dat doet het. Nogal. 

Plotseling moesten we nadenken over hoe kleine kinderen verdriet verwerken. Boris en Aron werden ’s ochtends wakker en Silas was er niet meer. We probeerden uit te leggen wat er gebeurt was, maar ze begrepen niet dat hij nooit meer terug zou komen. Ze zagen wel dat wij verdrietig waren, maar begrepen niet echt waarom. 

Het leek ons goed om samen afscheid te nemen, ook al kon dat niet fysiek. Daarom hebben we een herinneringendoosje gemaakt. We hebben het bekleed met een stuk van zijn deken en Boris en Aron hebben het versierd. Met veel groen, want hij hield van rennen op gras en in bos. We hebben er Silas-dingen ingedaan, zoals wat van zijn brokjes, speeltjes en zijn riem. Voor ons was dit al een stukje verwerking, maar voor de jongens leek het op een gezellige knutselmiddag: we maakten een doosje voor Silas, zoals we wel vaker samen een cadeau voor iemand maken. We hebben steeds verteld wat we met het doosje wilden doen, namelijk begraven op een plek waar we graag wandelden met Silas. Maar pas toen we dat echt deden, beseften ze ineens dat Silas dus echt niet meer terug zou komen. Toen konden ze ook op hun eigen manier gaan verwerken wat dat voor hen betekent.

Ik hoop dat ze hem later zullen herinneren, want het was een prachthond. 

[ssba]