De pufclub

Na ongeveer zes maanden vroeg mijn Lief of ik ook een pufcursus wilde doen. Ik rolde zo hard met mijn ogen dat ik er hoofdpijn van kreeg. Een púfcursus? Ehm, nee. Niet voor mij, maar ga gerust als je daar behoefte aan hebt (ik ben best scherp van de tongriem gesneden wanneer ik zwanger ben). Vrouwen doen dit al duizenden jaren, we are made for this sh*t.

Na een maand of acht zag ik de noodzaak van een beetje voorbereiding wel in en bestelde ik wat boeken en bekeek ik wat filmpjes. Tip: geen ge-youtube als voorbereiding op je bevalling. Ik word nog wel eens badend in het zweet wakker van die filmpjes die ik toen tegenkwam. Ik kwam in de boeken niks tegen waar ik nerveus van werd, al leek die ring van vuur niet heel prettig.

40 weken heb je de tijd om je voor te bereiden op de bevalling, in mijn geval 41 weken en 5 dagen (jup), en toch overvalt het je. Mijn vliezen braken, en ineens dacht ik: “Oh jeetje (maar dan een iets explicieter woord), daar gaan we”. Ha, nou dat ik heb ik die dag nog wel vaker gedacht. “Oh, daar gaan we. WEER! Oké, mijn surfplank, mijn surfplank. WAAR IS MIJN SURFPLANK?” IK had namelijk gelezen dat je de wee moet visualiseren als een golf, en jezelf als een surfer. Méé gaan met die wee, voor blijven, niet door laten overvallen. Heel erg cowabunga dude.
Om je mijn hele bevallingsverhaal te besparen, ik eindigde met een spoedkeizersnede na talloze uren puffen, surfen en visualiseren. Dolgelukkig was ik toen ik de OK in kwam en die goddelijke ruggenprik gezet werd. Het is dat ik vast lag op de tafel anders had ik vast en zeker de anesthesist gezoend.

De zwangerschap van Baby 2 was als geheel wat minder zen dan de eerste keer. Ik had dit keer niet echt tijd om ‘s ochtends voor de dag begon eerst eventjes contact te maken met de baby bijvoorbeeld. Voornamelijk omdat Peuter de dag graag voor dauw begon. Het leek me wel fijn om een moment te hebben om me te concentreren op Baby 2, gewoon even alle aandacht voor mijn buik en haar bewoner.

Ik was tegelijk in verwachting met mijn jongste zusje, en die is altijd voor alles in. Toen ik vertelde dat ik zocht naar iets om te ontspannen en te focussen op onze toekomstige aanwinst, kwam ze met een zwangerschapscursus. Ik begon al met mijn ogen te rollen, maar toen vertelde ze dat het een yoga-cursus was. En we weten allemaal dat yoga eigenlijk gewoon een excuus is om lekker op een matje te liggen. Dus we togen naar de yoga-cursus met geïmproviseerde sportoutfit, gelukkig was er gedimd licht om de ontspanning te bevorderen. Heel gezellig was ons wekelijkse ontspanningsmomentje.

Al snel merkte ik dat de ademhalingsoefeningen best prettig waren en heel effectief. Ik was blijkbaar ook heel goed in zwangerschapsyoga want tijdens de ontspanningsoefening viel ik steevast in slaap. En dan bedoel ik niet een schattig doezeltje, maar zo’n “heel harde ademhaling-gevolgd door een snurk”-slaap. De yoga-juf zei heel lief dat dat “echt niet erg was”, en “juist een hartstikke goed teken qua ontspanning enzo” maar ondertussen schaamde ik me rot.

Mijn lievelingsmoment however, kwam na een week of zes. We waren inmiddels semi yogapro’s en bezig met ademhalings-oefeningen om de baarmoeder open te ademen. Uh-huh. Zus en ik waren hartstikke zen aan het in en uit ademen op handen en knieën toen de juf een nieuwe oefening aankondigde. “ En dan adem je… Beneden… Open… En adem IN via je vagina, en adem UUUUUUiittt via je vagina.” Ik was zo verbaasd dat ik van schrik vergat in en uit te ademen. Naast me zat Zus hikkend van de lach op handen en knieën in en uit te ademen.

Zo niet zen.

[ssba]