Help! Ik ben mijn geheugen kwijt

Voordat mijn kinderen geboren werden, was ik de wandelende agenda, de attente vrouw en de planner. Boodschappenlijstjes zaten in mijn hoofd, geen afspraak of verjaardag werd vergeten. Ik kon het als geen ander, daar was ik goed in. Een ‘echte vrouw die kon multitasken’.

Na de geboorte van mijn kinderen ben ik (denk ik), samen met de placenta, ook mijn geheugen kwijtgeraakt. Wandelende agenda? My ass, ik moet alles plannen en opschrijven. Eerst onthouden waar mijn agenda is en dan dat ik de afspraak in mijn agenda moet noteren. Bij de juiste dag, met de juiste tijd.
Vervolgens moet ik onthouden waar ik die agenda bewaar en als laatste moet ik natuurlijk niet vergeten om zo nu en dan in die agenda te kijken. Omdat ‘in mijn agenda kijken’ niet mijn sterkste punt is, heb ik tegenwoordig kleine memobriefjes op het aanrecht liggen. Rommel op het aanrecht vind ik vervelend, dus daar kijk ik sowieso niet omheen! Staat er op een briefje dat ik bijvoorbeeld een afspraak moet plannen en ik zie dat, dan denk ik ‘o ja’. Om vervolgens naar mijn mobiel te lopen die verderop ligt. Maar dan dwaalt mijn aandacht af. Ik zie nog speelgoed, ruim het op en de wasmachine moet ook nog even aan. Gordijnen op de bovenverdieping trek ik open en ik rommel wat (elke moeder kent dit wel toch?)  Dan kom ik beneden en zie ik de troep op het aanrecht. Dat moet ook nog aan de kant. Hey! Het briefje! Oh ja, die afspraak plannen! En ik loop naar mijn mobiel. Waardeloos toch!?

Chips in de diepvries

Nog zo’n voorbeeld: aardappelen schillen. De handeling op zich, is niet zo moeilijk. Totdat je ziet dat je de schillen in de pan met water gooit en de aardappelen in de bak met afval.
Of even vlot de tafel afruimen waarbij de pot met pindakaas in de koelkast belandt en het pak met melk ergens in de voorraadkast. Een collega van mij deed laatst de bekentenis dat ze de zak chips had opgeruimd in de diepvries! We waren het er roerend over eens dat het maar goed is dat we al een HBO-diploma op zak hebben. Want in deze staat zou die nu natuurlijk nooit meer gehaald worden.

Ontzwangeren?

In het begin zeggen mensen dat het komt vanwege de hormonen. 9 Maanden op, 9 maanden af. Geldt dat ook voor een drielingmoeder? Ik ging namelijk maar tot 7,5 maand.
Maar naar dat verstand kan ik, na 4,5 jaar, nog steeds fluiten. Dit betekent overigens niet dat ik mijn taak als moeder verwaarloos. Dat kan ik als geen ander. Zelfs in drievoud, niemand binnen mijn gezin komt wat tekort.

Ondertussen heb ik er wel een oplossing voor: ‘verbloemen’! Gewoon slim aanpakken. Werken met briefjes en een reminder in je mobiel. Vaste routines aanhouden zodat je niet vergeten kunt. Werken met menulijsten en daaruit voorkomend geschreven boodschappenbriefjes die je meteen in je portemonnee doet. Digitale verjaardagskaarten op internet klaarzetten. Gelukkig heb je tegenwoordig de social media waarbij je sowieso voorbij ziet komen dat iemand jarig is. En een ingezongen ‘lang zal ze leven’ door mijn kinderen vinden mensen ook helemaal super. Dat scheelt. Dus voor de buitenwereld lijkt er weinig veranderd. Niemand die het doorheeft en eigenlijk besef ik dat dát best slim is. Helemaal weg is mijn verstand dus toch niet…

 

Moniek Duijster – te Beest Ik ben Moniek (32), getrouwd met Gerben en trotse moeder van een drieling. Stijn, Daan en Pim geboren op 27-10-2010. Geloof het of niet maar mijn geluksgetal is 3! Nu de jongens naar de basisschool gaan, heb ik meer ‘vrije tijd’. Tijd om creatief bezig te zijn, gezellig samen te zijn met vrienden en familie, te lezen of eens een begin te maken om alle verhalen op papier te  gaan zetten. Al het goede komt in drievoud!

 

[ssba]