Sinterklaas-parafernalia

Ik houd er zo van. Van kriebels in mijn buik en de lichtjes in háár ogen. Haar rode wangen en loopneus terwijl we op de haven vol spanning afwachten of de Sint ons dorpje aan het IJsselmeer wel kon vinden. En dan haar kreten van geluk als ze eindelijk Pakjesboot 13 ontdekt met de Sint aan dek. Ik ben nogal van het emotionele, en stond met brok in de keel te genieten van haar plezier.

Dit jaar maakt mijn dochter voor het eerst bewust Sinterklaas mee en wij genieten volop met haar mee. “Gelukkig” begon de feestvreugde dit jaar vroeg. Terwijl we nog “met zonder mouwen” en op slippers rondliepen lagen de eerste Sint producten al in de schappen.

Sinterklaas-parafernalia
Nou ben ik niet zo van de principes, daar moet je toch vaak op terugkomen en het is zo’n gedonder, maar één waar ik jaren voor stond is: voor 1 december geen Sinterklaas-parafernalia in huis. Inmiddels (zie, daar ga je al) is het aangepast naar: Voordat Sinterklaas in het land is komt er hier geen pepernoot in. Betekende dus dat ik dit jaar vanaf 17 september met oogkleppen op door de supermarkt loop. Helaas doen mijn huisgenoten dat niet en is het een gevecht tegen de bierkaai. Nou vermoed ik dat mijn Lief een illegale pepernoten-handelsroute gevonden heeft, want ik vind al weken op onverklaarbare wijze pepernoot kruimels overal.

En nu krijgt onze spring-int-veld volop mee wat er op Sinterklaas-gebied om haar heen gebeurd en dat is soms best heel lastig. Drie voorbeelden:

#1 Sint op TV – Heb je bijvoorbeeld weleens t.v. gekeken rond deze tijd? “Oh Mama. Baby Born! Die wil ik heel graag.” “Je houdt van poppen hè? We kunnen hem op je verlanglijstje zetten, dan kun je hem aan Sinterklaas vragen.” “MAMA! Playmobil ziekenhuis, die wil ik ook graag!” “Ah, wat een mooie. Nou, die zetten we ook op je lijstje. Maar we kunnen niet alles kiezen wat we willen hè, Sinterklaas moet voor alle…” “En een trein, kijk Mama een trein!” “We zetten de t.v. even uit schat.”

#2 Piet in de stad – Of voor je plezier naar de stad geweest? Ik beschouw het deze dagen een beetje als een hindernisbaan. Ik klink een beetje als een Zeur-Piet nu en begrijp me niet verkeerd, ik vind het een heerlijke tijd, maar ik kan al die prikkels amper verwerken, laat staan mijn mini-Pietje. De winkelstraat. Het begint bij de auto/vliegende olifant/kinder-deathtrap bij de drogist. “Daar is de autooo!” als je die gehad hebt (en ik oordeel niet als het je een euro gekost heeft), dan zijn er de Pietjes die het winkelend publiek vermaken en je kind een hartverzakking bezorgen. Tenminste, die van mij moet niks van de jolige figuren weten en neemt zelfs de aangeboden pepernoten niet aan. De etalages moeten ook minstens een kwartier bestudeert worden en aanvullingen voor het verlanglijstje worden opgesomd. Ben je de winkel door en sta je on de rij voor de kassa bestaat de kans dat het geduld van je kindje op is. Op. Natuurlijk duurde het langer dan je verwacht had en hoor je jezelf verontschuldigend zeggen: “Ja, nou, ze is moe hoor. En het is tijd voor een broodje. Hè, schat?” terwijl je inwendig baalt van je winkelstrategie.

#3 Hoe zit dat? – Of je kindje naar bed brengen vanaf het moment dat Sinterklaas in het land is. Die vragen… Wanneer komt Zwarte Piet Mama, hoeveel centjes heeft Sinterklaas, hoe komt Zwarte Piet binnen, hoe kan ‘ie alles horen, en het meest belangrijk: Waar is de stal van Amerigo?

Maar oh, het is al die suiker-driftbuien en overprikkelde time-outs (of time ins) wat mij betreft allemaal zo waard. Die snoetjes als ze op hun knietjes voor hun laarzen (want daar kunnen meer pepernoten in) zingen, of het gehups naast je bed of ze al naar beneden mogen, de miljoenen tekeningen die gemaakt worden. Ik houd er zo van! Neem ik die veel te vroege pepernootkruimels voor lief!

[ssba]