Lastige ouder: schrikbeeld of juist goed?

Mijn dorpsschool had twee lokalen en per lokaal drie klassen. Ik zat met twee andere kinderen in één klas. Aan het eind van de schooltijd, kon je als meisje naar de huishoudschool en als jongen naar de ambachtsschool. Heel eenvoudig, meer keuze was er niet.

De juf van klas 1,2, en 3 had altijd migraine en een bijbehorend humeur, de meester van 4,5 en 6 hield van verhalen vertellen en vooral veel uit zijn duim zuigen. Heb ik iets geleerd? Niet echt veel. Geschiedenis en aardrijkskunde kregen we niet. Ja, wel verhalen van de meester over zijn ‘heldhaftige’ oorlogsacties (geschiedenis) en reisverhalen over landen waar hij was geweest of van gehoord had (aardrijkskunde). Heb ik iets geleerd? Niet veel. Had ik het leuk? Ja hoor, maar ik had toch liever beter les gehad.

Mijn ouders bemoeiden zich niet met school. Ze verdiepten zich niet in de zin en vooral onzin die de meester uitkraamde. Kwam ik thuis met een nieuw weetje: ‘sidderalen sidderen omdat ze als het onweert omhoog springen en dan door de bliksem getroffen worden’ dan ging er bij hen geen alarmbel af. Hoefde ik geen topo te leren of jaartallen? Dan werd er geen wenkbrauw opgetrokken, laat staan dat mijn ouders zich bij de meester vervoegden om verhaal te halen.

Lastige ouder? Dat valt wel mee

Ik heb dat anders gedaan. Ik hield mijn kinderen en het leerlingvolgsysteem in de gaten. Had ik de indruk dat mijn kinderen beter konden, maar dat niet in de drukke klas voor elkaar kregen. Dan deed ik ze op bijles. En dat wierp bij alle drie zijn vruchten af. Een paar één-op-één lessen met een juf die alles rustig uitlegde, deed wonderen. Waren er dingen verkeerd gegaan bij het eindexamen van mijn dochter, waardoor ze een her kreeg? Dan hing ik in de telefoon. Bleef mijn zoon zitten, wat wij en de school totaal niet aan zagen komen? Dan ging ik praten met de mentor. Desnoods perste ik er wat traantjes uit, maar kreeg het niet voor elkaar) Werden ze gek van mij op school? Was ik een lastige ouder? Nee dat viel echt wel mee, want ik bleef redelijk, luisterde naar hun argumenten en nam ook mijn verlies.

Praat met de leerkracht

Ouders van mijn coachkinderen raad ik altijd aan om met de leerkracht te praten. Soms hebben ze pech en is de leerkracht niet erg bereid om te luisteren. Meestal denkt de juf of meester mee en luistert naar ouders en kind. Ouders kennen hun kind het best en voelen meestal haarscherp aan wat het nodig heeft.

Zo had ik laatst ouders van een kind dat hoogstwaarschijnlijk beelddenker is. De school was eerst nogal afhoudend, maar heeft toch een test gedaan en ruiterlijk toegegeven dat ze (nog) geen expertise hebben om het kind goed te helpen. Voor de ouders was dat al prettig om te ervaren dat zij het goed hadden aangevoeld en dat er gezien is dat hun kind behoefte heeft aan andere uitleg. Ze kunnen dat op school nog niet geven, maar gaan zich er wel in verdiepen. Tegelijk zoeken de ouders naar wat extra hulp (buiten school om) voor hun kind.

Een andere ouder heeft net zolang met school gepraat en gekeken naar oplossingen tot haar kind naar een andere klas mocht, zonder meidenvenijn. Nog een moeder heeft haar kind serieus genomen en ging met de leerkracht kijken of er wat meer uitdaging en speelmateriaal was voor haar dochter die zich verveelde. Allemaal ouders die ondanks in eerste instantie tegenstribbelen op school (en zelf het gevoel krijgen dat je een zeurouder bent) toch zijn doorgegaan en achter hun kind zijn gaan staan.

Geen ouders die onredelijke eisen hadden, maar gewoon ouders die luisterden naar hun kind. En terecht vonden dat zij als ouders moesten zorgen dat hun kind zo goed mogelijk onderwijs zou krijgen.

Hoe doe jij dat? Ben jij een ‘lastige ouder’ of laat jij het meer op z’n beloop. Praat met ons mee op Facebook.

(c) Can Stock Photo / watcartoon

[ssba]