Een ongeluk van je kind zit in een klein hoekje

Voor een regionaal weekblad schreef ik onlangs een column over de val van onze zoon. Tijdens een fietsritje raakte zijn trapper verstrikt in mijn achterwiel. Vervolgens viel hij daar letterlijk in met zijn arm. De column ging over pijn en over ’t schuldgevoel dat je als ouder kunt hebben, wanneer zoiets gebeurt. Mijn gedachte was: ik hád hier misschien wel iets aan kunnen doen. Ik had dit misschien zelfs wel kunnen voorkomen. Ik was dus niet oplettend genoeg geweest.

Een hausse aan reacties volgde. Allemaal andere ouders die eenzelfde verhaal te vertellen hadden. En uiteindelijk met eenzelfde schuldgevoel rondliepen. Hoe naar ook voor hen, dat deed me goed. Ik was niet de enige onoplettende ouder. Dit gebeurde ook bij anderen. Want ongelukjes zitten soms in verrekt kleine hoekjes.

Een ex-klasgenoot bijvoorbeeld, vertelde dat zijn dochter ooit ‘een split second’ aan zijn aandacht was ontsnapt. Vanaf een verhoogde stoep, klapte ze vanaf haar loopfiets op straat. Nu, 12 jaar later, heeft haar voorhoofd een bultje en een deukje. Zijn schuldgevoel was groot, nog steeds droomt hij er wel eens van. Toch beschouwt hij datzelfde schuldgevoel na jaren als iets heel positiefs. ‘Het zegt iets over de onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind’.

Een moeder reageerde dat ze ooit eens per ongeluk de kofferbakdeksel op het hoofdje van haar dochter heeft laten vallen, een andere mama vertelde dat haar baby een keer van de commode was gevallen. Weer iemand anders had een verhaal over een buggy die bleef steken en een zoontje dat daardoor gelanceerd werd in het grind omdat de riempjes niet vastzaten.

Kortom, iedere ouder heeft misschien wel zo’n verhaal. Een vriend van me, benaderde mijn verhaal ietwat anders. Hij meldde dat het uiteindelijk ‘ook heel fijn is dat je er als ouder kan zijn om je kind te troosten’. Ook weer waar. Iemand anders luisterde naar de radio en hoorde de zinsnede ‘verantwoordelijkheid is het voorstadium van schuld’, ze moest ineens aan mijn column denken. Ik ook, toen ze me met deze quote confronteerde.

Maar wat me het meest raakte, was een verhaal van een moeder die struikelde van een trapje toen ze haar acht weken oude baby op de arm had. Dat jochie viel met zijn hoofd op de grond. Bijna in complete shock ging het gezin naar het ziekenhuis. Dan ziet de wereld er natuurlijk even heel anders uit. Dan schrijf je geen columns, dan zit je dagen op de IC. Te hopen, te bidden dat het goed afloopt.Gelukkig liep het goed af. Hun zoon is inmiddels zo oud als onze Job. Kerngezond. Niets mee aan de hand. Gelukkig maar.

Vandaag klampte iemand me op straat aan over het stuk. Zij sprak misschien wel de meest ware woorden. ‘Leuk stukje, Dennis. Wees maar blij dat je er nog zo’n verhaaltje over kan schrijven’. Met andere woorden; het hád veel erger gekund. En laat me eerlijk zijn, daar was ik in eerste instantie ook wél een beetje bang voor…

Is er bij jou ook wel iets dergelijks gebeurd? Schroom niet om te reageren. Het lucht op. Voor jou, en ook een beetje voor mij.

(c) Can Stock Photo

[ssba]