Spinnenjacht

Het is zondagmiddag en Remko is net weg met de kinderen. Ik heb een lunchafspraak met vriendinnen en moet over 20 minuten de deur uit. Het is heerlijk rustig in huis en ik ben nog wat dingetjes aan het opruimen. Laatste dingetjes in de vaatwasser, speelgoed in de speelgoedlade en tot slot nog de schoenen die op de mat bij de deur staan nog even in het schoenenkastje zetten. In m’n ooghoek zie ik iets zwarts voorbij flitsen.

Nee toch, zag ik het goed? Ja hoor, daar zat hij, naast de schoen van Dex. Groot zwart en harig… Weg zen-moment. Even blijf ik verstijfd staan. Kijken naar de spin gaat al met moeite, laat staan die schoenen daar weghalen. Maar als ik de schoenen laat staan, is de kans groot dat als ik straks weg ben, die spin in één van de schoenen kruipt. Laten staan is dus ook geen optie.

Ik besluit met een stok de schoenen weg te hengelen. En dan blijft er nog één schoen over: die van Dex. De spin zit daar doodstil naast, alsof hij wil zeggen: “ik ga nergens heen, haal jij die schoen maar eens weg”. Ik besluit de schoen toch maar te laten staan, die mag Remko dan straks even goed controleren als hij thuis komt. Ik app m’n vriendinnen dat ik eraan kom en leg uit dat ik ietsje later ben, vanwege mijn spinnen avontuur. Uiteraard word ik onmiddellijk uitgelachen als ik aankom in het eetcafé.

  visual: Puck & Dex

De thuiskomst

Na een gezellige lunch met m’n vriendinnen ben ik de spin al helemaal vergeten. Maar zodra ik bij de deur sta, herinner ik het me ineens weer. Zou hij er nog zitten? Ik hoop niet dat hij verplaatst is en direct achter de deur zit. Ik gluur even naar binnen en zie niets. Snel zwiep ik de deur open en spring ik naar binnen. Ik trek m’n schoenen uit en kijk nog even naar de schoen van Dex. Ja hoor, hij zit er nog, m’n grote zwarte harige vriend. Ergens ben ik opgelucht, want als Remko zo thuis komt kan hij hem mooi even vangen en buiten zetten. Dan weet ik tenminste zeker dat hij weg is en ik hem niet later in een van m’n sloffen tref of iets dergelijks. Ik bel hem om te zeggen van de spin. Hij heeft de telefoon op de speaker staan, omdat hij aan het rijden is. Dus Dex hoort het verhaal over de enge grote spin. Stom, ik wil niet dat hij net zo bang voor spinnen wordt als ik. Ik probeer nog te redden, wat er te redden valt en zeg er onmiddellijk achteraan dat de spin helemaal niet eng is, maar dat ik het gewoon fijner vind als papa hem even weg haalt (ahum).

Spinnenjacht: kijk jij even?

Remko en de kids zijn thuis, kindjes een rode blos op hun wangetjes van de heerlijke boswandeling. Ik steek meteen van wal over de spin, maar zie tot mijn grote teleurstelling dat hij er niet meer zit. Zou hij in de schoen zitten? “Rem, check jij het even?” Geen spin. “Wil je dan even onder de kast kijken, of hij toevallig daarheen is gekropen, dan kun je hem even pakken en buiten zetten, zodat hij weer gezellig bij z’n spinnenvriendjes kan zijn?” “Manja, die spin is allang weg” “Ja maar…” protesteer ik nog. “Nee echt niet hoor, stel je niet zo aan.”

M’n dochtertje kruipt langs de kast, even stel ik me voor dat ze de spin vindt en hem in haar mond wil stoppen. Dan wend ik me tot m’n zoontje. “Hey Dex, stoere vent, wil jij een hele belangrijke klus voor mama doen?” Hij springt meteen op en zegt: “ja, dat wil ik!” “Zoek maar even je zaklamp en kijk even onder de kast of je spin kunt vinden” Tot mijn grote verbazing, gaat hij meteen op zoek naar zijn zaklamp. “Gevonden!” Dex duikt dapper naast de kast en kijkt er onder. “Nee hoor, mama, geen spin. Maar je hoeft niet bang te zijn hoor, als ik hem zie dan vang ik hem wel voor je”

Wat ben ik trots, gelukkig word jij niet zo’n bange poeperd als je mama. 😉

[ssba]