De nachtmerrie die vmbo heet. Of is het niet zo erg?

Toen wij het vmbo-advies kregen voor onze dochter, was het even slikken. Als hoogopgeleide ouder verwacht je minimaal havo. En toch, eigenlijk wisten we het stiekem al. We hadden meerdere malen seintjes van de leerkracht gekregen dat onze dochter niet zo snel mee kwam op school als haar klasgenootjes. Ze is slim, sociaal invoelend, gevoelig, behulpzaam en lief. Maar langzaam is ze ook. Een dromertje zoals ze vroeger zouden zeggen. Voor ons is ze onze dochter, we omarmen haar om wie ze is. Daarom leerden we deze vervolgstap in haar schoolcarrière accepteren. Nu onze omgeving nog…

Sinds groep vier zijn we bezig om te kijken hoe we onze dochter kunnen helpen met leren. Dat was het moment dat we echt zagen dat ze niet meekwam met de groep. Dat proces gaat niet zonder hobbels, maar loopt wel steeds beter. Gaandeweg leerde ik zelf dat ieder kind zijn eigen niveau volgt. Je moet het dus loslaten dat ze niet ‘verloren’ is als ze niet naar de havo gaat. Mijn dochter heeft zelf totaal geen problemen met wie ze is en hoe ze leert. Ik heb geleerd om dat ook geen punt te vinden. Wel blijf ik haar stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Want wat je niveau ook is, je moet er wel voor zorgen dat je binnen je kaders altijd je best blijft doen.

De beste stuurlui…

Wat ook steeds beter gaat, is hoe wij, wat betreft de schoolresultaten van onze dochter, als ouder om kunnen gaan met onze omgeving. Dat was en is nog een hele kluif. Je kind kan wel dyslexie hebben (zoals onze dochter) en niet zo snel zijn, maar je moet als ouder dan zeker niet accepteren dat ze straks naar het vmbo gaat! Het advies van andere ouders: vecht er voor, doe je kind op bijles en accepteer vooral niet wat school met je kind wil. Vaak volgen meerdere tips van goede instituten. Eerlijk is eerlijk: dat waren ook mijn eerste gedachten. Want, wat als mijn kind naar het vmbo gaat? Een school met kinderen die naar mijn mening niet bij haar passen. Een opleiding die geen kansen biedt in onze maatschappij en bovenal, mijn kind moet toch minimaal naar de havo? Zeker als je de artikelen in de media er op naslaat, moet je geloven dat vmbo niet het beste is voor je kind.

 

(c) Can Stock Photo

Bijlessen en toch vmbo

Wat volgde was dan ook een reeks van bijlesjuffen voor rekenen. Ook begeleiding van een instituut voor haar dyslexie en vele gesprekken met schooljuffen en de intern begeleider. Vanaf haar zevende oefende onze dochter dagelijks met woordjes en rekensommen om mee te komen in de klas. En hard gewerkt heeft ze. Dat is zeker. Langzaamaan kwam bij ons het besef en het vertrouwen dat we een kind hebben dat misschien wel slim is, maar niet past binnen de gestelde richtlijnen van school. Voor haar zou een ander schoolsysteem, wat niet alleen meet hoe goed je bent in taal en rekenen, veel beter passen.

Een nieuw systeem

Eigenlijk zou ik ons schoolsysteem willen veranderen. Ik geloof echt dat we meer moeten werken met de kwaliteiten van onze kinderen. Niet alleen kijken naar taal en rekenen en de snelheid waarmee kinderen leren. Er is zoveel meer. En daarbij, het ene kind is langzamer dan het andere, maar wij moeten wel nu al keuzes maken. Een tussenjaar voordat deze kinderen bijvoorbeeld naar de middelbare school gaan, zoals Paul Rosenmöller voorstelde: ik ben voorstander! Al die nieuwe onderwijsinitiatieven: ook voorstander. Het kan mij niet snel genoeg gaan.

Maar het systeem zal binnen nu en een jaar niet veranderen. Dus moeten we roeien met de riemen die we hebben en ons aanpassen aan het systeem. Dat hebben we gedaan.

Vmbo is echt ook oké, toch?

Vol vertrouwen vertel ik tegenwoordig dat onze dochter naar het vmbo gaat, iets wat vaak in mijn omgeving niet hardop wordt uitgesproken. De reacties worden beter merk ik. Helemaal naarmate ik het met meer zekerheid en trots vertel. Gelukkig gaat het niet om andere mensen of zelfs om mij, maar in eerste instantie om mijn dochter. Als zij iets doet wat ze kan, daarin zelfvertrouwen heeft en krijgt. Dan is er ruimte om te groeien. En eerlijk is eerlijk: in mijn omgeving ken ik zeer succesvolle, zelfverzekerde mensen die soms nog minder dan een vmbo hebben afgerond. En ook zeer ongelukkige en onzekere mensen die gymnasium hebben gedaan en een mooie studie. Oftewel, een hoger niveau is zeker geen garantie voor een gelukkiger bestaan!

Meer lezen?

• ‘Havo is geen optie’
• In dit boek vertelt Martje van der Brug, die zelf meer dan tien jaar bestuurlijk betrokken was bij een middelbare school in Wassenaar, over het fictieve Waterland College in het villadorp Berkheij. Zoals één van de personages over die school opmerkt: ‘Op het Waterland zitten niet veel hoogbegaafde kinderen, maar wel heel veel ouders van hoogbegaafde kinderen.’
• Gewoon een goede leerling zijn is niet goed genoeg meer uit De Correspondent
• Discussie van ouders of je kind naar vmbo mag of niet op Ouders.nl

[ssba]