Meisjes kunnen dat niet? Écht wel!

“Dat kun jij niet. Jij bent een meisje!” aldus een jongetje in de speeltuin tegen mijn dochter. Van het woord “feminisme” kreeg ik altijd een beetje jeuk. Dan moet ik denken aan tuinbroeken (en niet van die hippe), ongeschoren oksels en boze mevrouwen. Een behoorlijk achterhaald concept dacht ik, feminisme. Totdat ik een interview zag van Hilary Clinton..

meisjes kunnen dat niet


Feminisme achterhaald

Achterhaald vond ik dat feminisme. Totdat ik een interview zag van Hilary Clinton (Hilary for President!) en de interviewer haar vroeg welke ontwerper haar favoriet was. Verbaast vraagt ze: “Klédingontwerper?” waarop ze met de eye-opener van het jaar kwam. “Zou je dat een man ook vragen?” Nee, de interviewer dacht niet dat hij dat aan een man zou vragen. Ook vroeg de media in Amerika zich af of Hilary zich nog wel op het mogelijke Presidentschap zou kunnen concentreren nu ze Oma zou worden. Dat hebben ze zich bij Mitt Romney, voormalig Presidentskandidaat en een kinderboerderij vol kleinkinderen, nooit afgevraagd.

Zo achterhaald is feminisme dus niet. Ja, vrouwen kunnen in Nederland sinds 1922 (!!) stemmen en zijn sinds de jaren ’70 baas in eigen buik. Maar er zijn nog 1001 dingetjes waarmee we onze dochters subtiel wijzen op de verschillende verwachtingen en kwaliteiten van jongens en meisjes.

Zo hoort mijn dochter vaak “Wauw, wat heb jij een mooie jurk aan” of “Wat heb jij mooie witte krullen!” Terwijl mensen tegen mijn zoontje zeggen: “Zo, jij bent een stoere vent!”. Wat zou mijn dochter hieruit concluderen kunnen?

Als je die (niet zo) subtiele signalen gaat zien, vallen je er steeds meer op. Hoezo is Lego Duplo voor meisjes roze en paars? Hier is de lievelingskleur geel. Waarom zie je in speelgoedreclames veel poppenmoeders en jongens-bouwvakkers, maar geen meisjes-astronauten en jongens-ballerina’s?

De media heeft zoveel invloed op hoe kinderen spelen en zichzelf en elkaar bekijken. Door bijvoorbeeld met je kind samen t.v. te kijken en te bespreken wat je ziet kun je stereotypen benoemen. Een (half)blote meneer/mevrouw op een bushokje kun je negeren en hopen dat ze het niet opvalt (het valt ze wel op), maar je kunt het ook bespreken.

Stereotypen zijn overal, daar kun en hoef je ze niet voor te behoeden, maar door het gesprek aan te gaan en vragen te stellen kun je verduidelijking bieden en een ander perspectief bieden.

Moeten van mij nou al die paars-roze glitterdingen op een brandstapel en is bij mij thuis alleen nog gender-neutraal antroposofisch speelgoed toegestaan? Welnee, maar het is wel belangrijk om je bewust te zijn van de signalen die onze dochters en zonen krijgen.

Zolang opmerkingen als “je rent als een meisje” als belediging bedoelt zijn hebben we wat mij betreft nog wel wat werk aan de winkel. Wereldberoemde voetbalster Mia Hamm had overigens een briljante comeback: “Ik zei tegen de coach dat als hij wat harder zou gaan, hij ook zou kunnen rennen als een meisje.”

Dus, ik noem mezelf vanaf nu feministe. Iemand die mannen en vrouwen, jongens en meisjes, niet als hetzelfde ziet, maar wel als gelijkwaardig. Met recht op hetzelfde salaris, dezelfde voordelen, dezelfde hoeveelheid respect en controle over hun eigen lijf.

En ik heb mijn dochter als lichtend voorbeeld. Haar antwoord op de opmerking in de speeltuin was steengoed.

Ze was eerst een beetje verbaasd, maar zei vervolgens: “Tuurlijk wel. Meisjes kunnen alles. Net als jongens.”

En zo is het maar net! *high five*

[ssba]
Posted in: Opvoeden

Auteur:

Manon de Jong (32) is net bevallen van haar 2e kindje. Ze vindt het heerlijk om te schrijven over haar lieve, stoere dochter, frisse nieuwe baby zoon en lesgeven aan opgeschoten pubers, megahandige pins en niet-zo-handige-pins, pogingen om haar huishouden te organiseren (HA!) en andere leuke dingen die ze tegenkomt.