Mijn spraakzame kleuter gaat naar school

Dex gaat sinds dit jaar naar school. Alsof dat niet spannend genoeg was, kreeg hij eerder dit jaar nog een zusje en moest hij aan zijn amandeltjes geopereerd worden (een week voor zijn zusje geboren werd). Hij leek er ondanks alles veel zin in te hebben. De peuterspeelzaal zit immers tegenover zijn nieuwe (kleuter)klaslokaal en stuk voor stuk gingen al zijn vriendjes van speelzaal er naar toe. Waar door hij zo langzamerhand de oudste en grootste uit zijn psz groepje was. “Mama wanneer mag ik naar de grote kleuterklas? ”vroeg hij steeds.

Wennen in de kleuterklas
Aangezien hij in juni vier werd en hij er zo naar uitkeek, leek het ons wel fijn voor hem om iets voor die tijd alvast te gaan wennen in zijn nieuwe kleuterklas. Dit werd afgeraden door school. Zo vlak voor de vakantie zitten de klassen behoorlijk vol en zijn de kinderen uitgelaten. De vaste rituelen worden dan ook een beetje losgelaten en er is veel ruimte voor vrij spel. De juf was bang dat hij dan wellicht wat ondergesneeuwd zou raken. Maar hij had er zo veel zin in, dus wij besloten hem toch te laten wennen. Twee dagen wennen op de dagen die hij normaal gesproken naar de peuter speelzaal zou gaan. Achteraf gezien was het toch niet een heel verstandige keuze. Hij kwam inderdaad niet goed in het ritme en toen hij na de zomervakantie naar school ging zag hij er best erg tegenop. Elke ochtend als mijn man hem gebracht had, liet hij hem huilend achter.

>> LEES OOK: Eerste schooldag? Haal je gratis gevulde schooltas op!

Ik speel nooit met andere kindjes
Naarmate de tijd verstreek leek het steeds beter te gaan. Regelmatig vroeg ik: “En heb je leuke kindjes in je klas?” Waarop hij antwoordde met: “Ja”. “En speel je dan ook wel eens met die kindjes?” Waarop hij dan antwoordde met: “Nee”. “Oh, waarom dan niet?” Waarop hij antwoordde met een emotieloos: “Ik speel altijd alleen”. Ik had zo met hem te doen. Hij wilde liever niet praten over school. “Mama, niet vragen” kreeg ik dan te horen. Ik haalde alles uit de kast, ook de pedagogisch verantwoorde methode van het open vragen stellen: “Wat was het gekste wat je vandaag op school had gedaan?” “Wat vond je het leukste dat er gebeurde op school?” En: “Wat was het stomste?” ”Weet ik niet, weet ik niet, dat weet ik eeeecht niet meeeeheeer!” Zijn gedrag thuis was ook niet al te best. Continu wilde hij zijn zin doordrijven en bepalen wat er ging gebeuren. Zou er dan niemand met hem willen spelen? Ok, hij kan wel af en toe een wijsneusje zijn, maar verder is het echt een grapjas. Wat zou er toch zijn met mijn anders zo praatgrage kleuter?

> LEES OOK:Waarom “hoe was het op school?” geen goede vraag is

Het tien minuten gesprek
Voor mij was het in het begin ook wennen op het schoolplein, één keer in de week haal ik hem op. Maar langzamerhand begon ik wat andere ouders te spreken. “Oh, jij bent de moeder van Dex? Thijs heeft het steeds over hem”. En zo sprak ik een aantal ouders. Ik begreep er niets van. Hij speelde immers nooit met iemand. Maar verhalen werden ondersteund met: “Sam vertelde dat Dex ook zo graag met lego speelt en een Lego trein heeft”. En dat klopte. Enige tijd later hadden wij ons eerste tien minuten gesprek. Ik bereidde me er enigszins op voor dat hij niet heel veel vriendjes had. We stonden dan ook met onze oren te klapperen toen de juf begon met: “Die Dex, hij is een echte meisjes magneet, hij wordt elke dag bedolven onder de kusjes en knuffels”. Ze vertelde ook: “Je hebt kinderen die de kat uit de boom kijken en dan eens voorzichtig vragen of ze mee mogen spelen. Dex niet, hij neemt het initiatief in het spel en de andere kindjes doen met hem mee.. We wisten niet wat we hoorden. Zijn gedrag thuis werd kennelijk niet veroorzaakt door frustratie omdat niemand met hem wilde spelen, maar door frustratie, omdat hij thuis niet kon bepalen hoe het spel gespeeld ging worden. De juf vertelde, dat het niet ongewoon is dat sommige kinderen thuis liever niet vertellen over school. Op de een of andere manier hoort school op school thuis, daar hoor jij als ouder niet bij. Ondertussen zijn we een half jaar verder en hoe het op school gaat, moeten we nog steeds raden. Ik verheug me nu al op het volgende tien minuten gesprek…

[ssba]