Als je kind 1 jaar wordt

Nog niet eerder in mijn leven is een jaar zo voorbijgevlogen als nu. Het jaar dat ik moeder ben geworden. Vanaf het moment van de geboorte van mijn zoon ben ik voluit in de fast-forward-stand gegaan en heb ik tot op heden nergens even op pauze kunnen drukken.

Nu de eerste verjaardag van mijn zoon zich aandient, merk ik pas echt hoe intens en turbulent mijn leven het afgelopen jaar geweest is. Pas nu durf ik daar bij stil te staan en niet eerder. Wat een onverwacht heftige emoties! Al datgene wat diep op mijn netvlies gebrand staat maar lange tijd is ondergedoken, laat zich weer in alle hevigheid zien. De afgelopen week stond in het teken van een complete herbeleving van mijn zwangerschap, het toeleven naar de bevalling en natuurlijk de bevalling zelf. Dit had ik even niet zien aankomen. Ik wilde gewoon gezellig het huis gaan versieren met slingers en ballonnen, taart bestellen en kadootjes kopen. En ineens zijn daar die tranen! Heel veel tranen!

Het masterplan
Onder het ophangen van de slingers dwalen mijn gedachten steeds terug in de tijd, ook naar de tijd voorafgaand aan mijn zwangerschap. Na een emotioneel zware beslissing om mijn grote liefde gedag te zeggen, besloot ik alleen voor het ouderschap te gaan. Niet over 1 nacht ijs uiteraard, dat idee is min of meer onbewust al lang daarvoor een leven gaan leiden in mijn achterhoofd. Maar in hoeverre kun je zoiets groots goed uitdenken? Niet. Over sommige dingen moet je misschien niet te lang en te goed willen nadenken. Hoe langer je nadenkt en vooral overdenkt en doordenkt, hoe meer angsten je krijgt en beren op de weg ontstaan. Als ik toen had geweten hoe zwaar het nu soms kan zijn, dan had ik het misschien ook niet aangedurfd. Dat zou zo zonde zijn! Dus gelukkig heb ik doorgezet en mijn sterke gevoel hierin ruim baan gegeven. Even een traantje wegpinken..

De zwangerschap
Voordat ik het wist was ik in een zucht zwanger en leefde mijn zoon binnenin mijn steeds iets groter wordende universum, hetgeen voor mij maakt dat het allemaal zo heeft moeten zijn. Iedere week keek ik vol enthousiasme en nieuwsgierigheid in mijn zwangerschapsbijbel, om te kunnen zien hoe mijn kindje zich van een klompje cellen, naar een kikkervisje, naar een buitenaards uitziend wezentje naar uiteindelijk een minimensje transformeerde. En wat leefde ik in spanning toe naar de 24^e week, waar tot mijn grote opluchting geschreven stond dat de longen van mijn kindje zich net ver genoeg ontwikkeld hadden om te kunnen overleven op een neonatale intensive-care-unit. Werkelijk alles draaide dag in dag uit om het leven dat in mij groeide, het leven dat ik voelde bubbelen, pruttelen en kietelen. Wat heb ik dat gemist eigenlijk, dat knusse buikgevoel. Opnieuw tranen..

Topzwaar
En nog zie ik mijzelf waggelen, puffen en steunen in die laatste zomermaanden. Topzwaar. Een dikke 25 kilo meer dan gebruikelijk met mij meetorsend. Het daadwerkelijke moederschap kwam met de dag dichterbij en kon mij soms ook behoorlijk aanvliegen. Ben ik wel uit het juiste hout gesneden? Kan ik het wel? Want wat weet je nou eigenlijk helemaal? Wat ik wel wist, is dat ik aan de vooravond stond van een intens mooie, maar ook intens zware periode. Eerst mijn groot uitgevallen zoon op aarde zien te persen en hem daarna in leven zien te houden. Dat laatste klinkt nu een beetje gek, maar in de tijd van de zwangerschap en vooral de eerste dagen en weken na de bevalling is er bij mij echt de angst geweest om mijn kindje te laten vallen, of dat ik hem dood zou drukken als ik ‘s nachts tijdens het voeden in bed op hem in slaap zou vallen. Hormonen, emoties en oververmoeidheid doen veel met een vrouw! Van te voren kun je je van alles bij het moederschap voorstellen, maar weten doe je echt nog helemaal niks. Zo weet ik nu.

Bevalling
En dan het moment van de bevalling. Mijn vliezen braken, net als in de film.

Ik stond op van een tuinstoel en: bats!

Wat er dan allemaal door je heen gaat, is niet te beschrijven en ga ik dus ook niet proberen. Wel weet ik dat ik dacht dat ik binnen een paar uur mijn zoon op de arm zou hebben, wat niet zo bleek te zijn. Tot aan dat bijzonder mooie moment waren we 30 uur en een loodzware bevalling verder. Maar ik heb het wel gedaan!

Tranen van geluk
Wat een turbulent jaar en wat apart eigenlijk dat ik deze emotionele achtbaan nu pas echt even stil kan zetten. De overlevingsmodus en een zekere mate van zelfbescherming hebben mij hier waarschijnlijk van weerhouden. Nu mijn klompje cellen 1 jaar wordt en uitgegroeid is tot een echt mannetje dat voorzichtig zijn eerste stapjes zet achter zijn babyrollator, ervaar ik een soort innerlijke rust en mag al het onbewust weggestopte gevoel er weer even zijn. Ik heb het geflikt, het eerste zware jaar hebben we overleefd samen en een gelukkiger vrouw kan ik niet zijn. De tranen stromen door, maar daar ben ik eigenlijk wel blij om. Dit zijn nou tranen van geluk.

[ssba]