Je kind beschermen als een brullende leeuwin

(Her)ken je dat? Je merkt, ziet, hoort dat jouw kind(eren) iets is/zijn aangedaan. Iets dat, in jouw ogen en vooral hart, onterecht is. Jouw bloedjes van kinderen die moet je toch zeker beschermen? Altijd! No matter what. Hierover het volgende.

Toen mijn kinderen klein waren en ik het schoolplein opkwam, werd er om mij heen gefluisterd: “Daar heb je haar… Die moeder die doet en brult als een leeuwin’’. Ik hoorde en merkte het wel, maar het kon mij niets schelen. Mijn kinderen, onder mijn hart en in mijn buik gegroeid, mijn vlees en bloed, daar kwam helemaal niemand aan. Nooit!

Je kind beschermen als een brullende leeuwin

Zo stond ik met regelmaat op school om verhaal te halen bij leerkrachten, bij ouders thuis en ik richtte me zelfs (ja echt waar, het is een schande) tot kinderen als ik meende dat zij mijn kinderen iets hadden geflikt. Zoals die keer dat ik mijn zoon kwam ophalen en zag dat een klasgenoot mijn kind moedwillig een bloedneus/mond sloeg met de schooltas. De moeder van klasgenoot stond naast mij, keek er naar en bleef stil. Ik niet! Ik stormde het schoolplein op naar mijn bloedende zoon en gaf de dader een enorme uitbrander. Ik geloof zelfs een duw. Ik was zo boos, met name op het uitblijven van een passende reactie van de moeder van het kind, dat de leerkracht naar buiten kwam en mij naar binnen haalde om mij te kalmeren. Ik had gelijk, dat vond de leerkracht en dat vond de ouder van de klasgenoot ook. Maar mijn ingrijpen was wel behoorlijk heftig.

Een andere keer was ik zwemmoeder en meldde mij op school om mee te gaan. Net voor vertrek, riepen kinderen uit de klas van mijn dochter mij. Een ‘vriendin’ had het wel een goeie grap gevonden om mijn dochter met haar gezicht tegen de deurpost te slaan… Neus gebroken; de hele klas inclusief de leerkracht was getuige van mijn woedeaanval. Of toen een klasgenoot van een andere dochter bedacht had dat de handen van mijn dochter als testmateriaal konden dienen om alle kleurpotloden op te breken. Mijn dochter kwam huilend uit school en ik toog direct, weliswaar onder zwaar protest van de gehavende dochter, naar het ouderlijk huis van het klasgenootje. Elke keer weer, kon ik mij niet inhouden en rustig blijven. Mijn kinderen schaamden zich toen (en soms nu nog) voor me (terecht) als de leeuwin in mij weer naar boven kwam. Maar onrecht heb ik nooit goed kunnen handelen. Tot de dag van vandaag, niet. Ik weet waar dit vandaan komt, ik heb een verklaring. Toch is dit niet een excuus dat altijd gevoerd kan worden.

Ondanks de onvoorwaardelijke liefde (liefde maakt blind ja) die verbonden is aan het altijd opkomen voor je kinderen, is er ook een keerzijde. Het is niet altijd het beste of goed voor je kind om het altijd voor hem/haar op te nemen. In sommige gevallen wel, zoals langdurig pesten; pesten schaadt het kind meer dan wanneer een moeder het voor hem/haar opneemt. Dat staat als een paal boven water. Wanneer je echter voor elk wissewasje uit je vel springt, kan het er voor zorgen dat je de kans voor je kind ontneemt om het zelf proberen op te lossen. Om te leren omgaan met het ware leven, waarbij onrechtvaardige zaken ook wel eens gebeuren. Als ouder kun je nog zoveel je kind willen beschermen op jonge leeftijd, eenmaal uitgevlogen (en vaak eerder), moet het kind het toch rooien zonder jou als continue lijfwacht.

In de loop der jaren, na een studie en jarenlang praktijk als kindertherapeut, volwassen kinderen de deur uit en inmiddels oma van twee kleinkinderen, dacht ik dat ik wel geleerd had en rustiger was geworden. Van binnen en van buiten.
Totdat dochter één vertelde dat zij al bijna twee maanden werkte en maar niet uitbetaald kreeg. Totdat dochter twee vertelde dat zij op weg met de trein naar haar examen, vast kwam te zitten (treinongeluk) en de examencommissie besloot dat dit dan een gemiste kans was en zij dan maar voor de herkansing moest gaan. Totdat dochter drie mij verdrietig liet zien hoe een vermeende vriendin haar zwart maakte om haar eigen hachje te redden, terwijl mijn dochter haar alleen maar ondersteuning had geboden. Totdat zoonlief liet weten dat de docent op de universiteit had besloten, niet eerder uitslagen van tentamens op internet te vermelden dan drie dagen voor de hertentamens, zodat een reële kans op goed voorbereiden op een herkansing verkeken leek. Totdat ik merkte dat kleindochter op de peuterschool niet mee mocht spelen in de poppenhoek. Ook al vroeg ze het op haar allerliefst…

De leeuwin in mij ontstak in woede en begon te brullen. Wie dachten zij wel dat zij waren om mijn (klein)kinderen zo te behandelen en te benadelen. Weer voelde ik de neiging opkomen om op de ‘daders’ af te stappen en zaken recht te zetten. Maar ik kreeg de kans niet. Dochter één stapte op haar baas af en weigerde om verder te werken. Ze kreeg haar geld. Dochter twee overlegde met nog veel meer studenten in de trein. De hogeschool kwam terug op haar besluit. Dochter drie ging het gesprek met de vriendin aan en kwam voor zichzelf op. Mijn zoon mailde de docent. Zonder succes, dus besloot hij zich dan maar sowieso voor te bereiden op een herkansing. Die herkansing was niet eens nodig. En mijn kleindochter? Die koos voor een andere speelhoek. De volgende keer zat zij als eerste in de poppenhoek en bepaalde zij wie wel of niet meespeelde.

Mijn (klein)kinderen kunnen het gelukkig prima zelf oplossen, ondanks mijn liefdevolle bemoeienissen. Ze hebben mij daarvoor niet nodig, het is allemaal goed gekomen. Alleen wat moet ik nou met die brullende leeuwin die zich verschuilt in mijn buik, hart en hoofd maar die zich bij onrecht wil laten horen?

Weet jij het?

[ssba]