Een wetenschappelijke bijdrage aan het schuldgevoel van moeders

Ik ga er voor het gemak maar eventjes vanuit dat ik model zou kunnen staan voor de gemiddelde Nederlandse moeder. Dus als ik het heb over de gemiddelde Nederlandse moeder, bedoel ik eigenlijk mezelf, Verder hoop ik van ganser harte dat ik niet de enige ben die dit meemaakt.

Carolina de Weerth

Over één weekje is mijn zwangerschapsverlof afgelopen (*adem rustig in en uit*) en gaat mijn baby’tje van 12 weken met zijn grote zus 2 dagen naar het kinderdagverblijf (KDV).
Hoewel ik de boodschap van Carolina de Weerth van harte onderschrijf (‘vrouwen zouden een jaar bevallingsverlof moeten kunnen krijgen’) word ik een beetje pissig van haar boodschap. “Kinderen, vooral jonge baby’s, ervaren op de crèche een onafgebroken en schadelijk hoog stressniveau.”
De servers van de Volkskrant ontploften bijna, zoveel reacties kwamen er binnen op dat artikel. Zowel werkende moeders als thuisblijfmoeders lieten van zich horen. Niet zo gek natuurlijk. Onze kinderen zijn ons heilig en een statement als deze, lokt reacties uit en raakt bij veel moeders een gevoelige snaar.

In mijn geval de schuldgevoel-snaar (Hello mommyguilt). De gemiddelde Nederlandse moeder heeft namelijk niet zoveel te kiezen. Dus deze post is niet voor de carrièremoeders die ‘s ochtends fluitend de kindjes op het KDV brengen en blij zijn dat hun zwangerschapsverlof afgelopen is zodat ze zich een beetje meer vrouw kunnen voelen in plaats van alleen moeder. Ik doe een buiging voor je en ik bewonder je ambitie. Ook niet voor de thuisblijfmoeder die tevens voorleesmoeder, activiteitenbegeleidster en chef de mission is. Petje af mama, mad propz voor je geduld!

Deze post is voor de gemiddelde Nederlandse moeder die met een zwaar hart het einde van haar verlof ziet naderen. Die een beetje in paniek haar moedermelkproductie probeert op te vijzelen, zodat ze op haar werk kan kolven en haar baby de eigen melk kan blijven geven. Die huilend in de auto naar haar werk zit als haar kindje een wendag heeft op het KDV. Of die een glimlach forceert als haar kindje voor het raam staat te huilen “Mama! Kom terug mama…”. Die moeder voelt zich namelijk echt niet 100 procent heppie-de-peppie. Nope. Die vindt het één grote chipszooi en wordt een ietsiepietsie misselijk bij wetenschappelijk onderbouwd bewijs dat haar baby een onafgebroken hoog stressniveau heeft.

Het komt hartstikke goed mama

Tegen die mama’s wil ik zeggen, maak een lekkere kop thee (Ook zoiets: dikke stress over terug gaan naar je werk, kun je niet eens een sigaret opsteken of een lekkere dikke bel koude witte wijn nemen want; borstvoeding) en ga even zitten.

Uiteindelijk komt namelijk allemaal hartstikke goed. Je hebt met de grootst mogelijke zorgvuldigheid de liefste oppas van de wereld uitgezocht voor je kindje. Of dat nou het KDV is, een gastouder of opa en oma maakt niks uit. De lieve juffen van het KDV staan te popelen om mevrouw De Weerth ongelijk te bewijzen en je kleintje te bedelven onder knuffels en home away from home-liefde.
In het begin vraag je je af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat andere moeders aan het werk zijn. Jij hebt namelijk geen idee hoe je de dag moet doorkomen zonder je kindje. Dus bel je de eerste dag om het half uur om te horen of het goed gaat. Maar al heel snel daarna kijk je een keertje op de klok en denk je: “Huh? Negen uur, ik heb nog niet eens gebeld!”
Je kunt het je misschien niet voorstellen wanneer je kindje huilend aan je broekspijpen hangt en de juf zijn vingertjes los moet maken. Er komt een moment dat je hem komt ophalen, hij heerlijk aan het spelen is en niet eens in de gaten heeft dat je er bent. Of, wat mij twee weken geleden gebeurde, dikke tranen bij het óphalen Dat is dan ook weer niet de bedoeling.

Zoals ik zei: het komt hartstikke goed, mama!

Meer lezen over schuldgevoel bij moeders: lees dan ook Manon’s andere column over mommy guilt.

 

[ssba]

Comments are closed.

Posted in: Opvoeden

Auteur:

Manon de Jong (32) is net bevallen van haar 2e kindje. Ze vindt het heerlijk om te schrijven over haar lieve, stoere dochter, frisse nieuwe baby zoon en lesgeven aan opgeschoten pubers, megahandige pins en niet-zo-handige-pins, pogingen om haar huishouden te organiseren (HA!) en andere leuke dingen die ze tegenkomt.