By 3 februari 2015 Read More →

(Over)bezorgd op de huisartsenpost

Laatst dacht ik dat Mees lekker uitsliep. De andere kinderen hadden al ontbeten en waren met de Lego aan het bouwen, toen Mees naar beneden kwam. Ik wilde net roepen “Ha lieverd!”, toen ik zag dat hij huilde. Snikkend en snotterend zei hij dat hij zo’n hoofdpijn had en zich helemaal niet lekker voelde. Goed, hoofdpijn. Ik wist niet dat kinderen van zes jaar al last konden hebben van pijn in hun hoofd.

Ik nestelde hem met een dekentje en een stripboek op de bank. Net toen ik een Donald Duck in zijn knuistjes wilde drukken, bedacht ik me dat hij naast een barstende koppijn ook flinke koorts had. Wacht eens even! Hoofdpijn met koorts, dat kon niet goed zijn! Meningitis en andere horrorscenario’s kwam langs in mijn gedachten en ik wilde dit niet met hem aankijken. De huisartsenpost moest gebeld worden!

Hij mocht langskomen en ik hees een bezweet en bibberend Meesje in de auto. Hup, op naar de huisartsenpost! Eenmaal binnen barstte de wachtkamer uit zijn voegen van allemaal andere zieke mensen en kinderen. Ik was bang dat dit een lange exercitie zou worden en gaf Mees mijn telefoon om een spelletje op te spelen. Hoe langer hij aan het Candy Crushen was, hoe fitter hij werd.

Het was hartstikke fijn dat hij stukken beter oogde, maar ik was bang voor mijn eigen imago. Straks zou de huisarts nog denken dat ik zo’n overbezorgde moeder was die voor elk miniscuul wissewasje naar de dokter rende! Even stond ik in dubio: zou ik tegen Mees zeggen dat hij ziek was of zou ik het zo laten? Veel tijd om met mezelf in conclaaf te gaan was er niet, want de arts riep ons binnen.

Eenmaal tegenover de arts begon Mees te praten. Hij vertelde in geuren en kleuren dat hij vreselijke hoofdpijn had gehad, maar dat hij zich nu al wat beter voelde. Ook kwam ter sprake dat mama (ik dus) al een tijd vastzit bij een level van Candy Crush en dat hij vond dat ze dan maar extra tijd moest kopen, maar dat ze dat weigerde. Onbegrijpelijk! Zo schiet het toch nooit op? Terwijl Mees op zijn praatstoel zat, zakte ik het liefst door de grond. Zo ziek was hij dus niet en ik zat hier de tijd van de arts te verdoen!

Nou ja, dan maar excuses aanbieden en de vriendelijke arts vond het niet erg. “Liever een keer teveel, dan te weinig bellen” zei ze bemoedigend en met het advies om hem paracetamol te geven tegen de koorts stonden we weer buiten. Op naar huis!

In de auto werd Mees steeds stiller en was er van het net nog zo spraakzame mannetje weinig meer over. Spierwit ging hij op de bank zitten, zei dat hij het feestje van zijn favoriete (en tevens enige) neefje over wilde slaan en viel in slaap. Na een aantal uur geslapen te hebben, werd hij huilend wakker van de koorts en de pijn overal. Arm jochie!

Bijna had ik de huisartsenpost terug gebeld om te melden dat hij toch echt ziek was. Bijna. In plaats daarvan heb ik hem een paracetamol gegeven.

[ssba]

Comments are closed.

Posted in: Opvoeden

Auteur:

Eva van Kreuningen is sinds 2006 getrouwd met Abe. Samen hebben ze vier kinderen: de tweeling Steijn en Hugo (2007), Mees (2008) en Kate (2012). Het is in dit gezin en huis dus zeker niet saai! Het leven als moeder van veel geeft behoorlijk wat inspiratie om over te schrijven. Eva's verhalen lees je terug hier op moodkids.nl en natuurlijk ook op haar eigen website eefschrijft.nl !